Osobiście też mam z Rajdem Szwecji problem. I z tegoroczną edycją i z samą imprezą jako taką. Z jednej strony mam duży sentyment do poprzedniej lokacji rajdu, w Varmland. To, co podobało mi się w tamtym Rajdzie Szwecji, to unikatowość każdego odcinka. Każda próba miała w sobie jakieś wyjątkowe miejsce. Superoes na oblodzonym torze wyścigów konnych w Karlstad, zjazd w dół kompleksu narciarskiego na “Hagfors”, zawijasy i sprint przy lotnisku w Torsby, hopki na “Finnskogen” i oczywiście Colin’s Crest na kultowym oesie “Vargasen”. Tamten rajd miał dużo charakterystycznych miejsc i tego podczas tegorocznej edycji mi zabrakło. Jednakże nie mogę pozostać ślepy na to, w jakiej sytuacji znalazł się Rajd Szwecji. Z roku na rok warunki w Varmland ulegały pogorszeniu, co poskutkowało farsą w postaci edycji z 2020 roku. Zmiana lokacji była po prostu nieunikniona. I mimo wszystko muszę powiedzieć, że lifting Rajdu Szwecji zdał egzamin. Śniegu w okolicach Umea było aż nadto, a o odwilż nie trzeba się było martwić. Również i sportowa część imprezy nie zawiodła. 

W podsumowaniu Rajdu Monte-Carlo napisałem, że najbardziej ekscytująca w kontekście Rajdu Szwecji będzie wyrównana stawka. Nie miałem pojęcia, kto stanie na najwyższym stopniu podium, a kandydatów było wielu, więc liczyłem na zaciętą walkę między nimi. Całe szczęście, tym razem nie pomyliłem się. Elfyn Evans, Thierry Neuville, Kalle Rovanpera i Esapekka Lappi od pierwszego odcinka rzucili się do ataku. Rywalizacja była niesamowicie wyrównana – podczas piątkowego etapu lider zmieniał się aż cztery razy. Jednak tempo, które narzucili sobie zawodnicy było zawrotne, więc im dalej w las, tym większa była szansa, że komuś puszczą nerwy i popełni błąd. Najmniejszą ich ilością i przy okazji najbardziej równą jazdą mógł pochwalić się Kalle Rovanpera i to właśnie on odniósł swoje zasłużone, trzecie zwycięstwo w WRC. Przy okazji powtórzył też osiągnięcie swojego ojca, Harriego, który w 2001 roku w barwach Peugeota wygrał tę samą imprezę.