Relacje i zapowiedzi

listopad162022

Pobite gary

Właściwie każdy oczekiwał po Rajdzie Japonii czegoś innego, niż to co finalnie dostaliśmy. Organizatorzy liczyli na to, że jacyś kibice jednak pojawią się przy odcinkach, FIA liczyła na mniej problemów z zabezpieczeniem trasy, a Polacy na tytuł Kajetana Kajetanowicza. W wielu kwestiach powrót WRC do Azji był porażką na całej linii i gdyby nie wsparcie Toyoty, to Rajd Japonii z hukiem wyleciałby z kalendarza. W ubiegły weekend na wysokości zadania stanęli jednak kierowcy, którzy zafundowali nam naprawdę ciekawą i zażartą rywalizację.

Rajd

Rajd Japonii – 3/5

źródło: Red Bull Content Pool

O finale sezonu można powiedzieć wiele, ale nudzić się na nim nie dało. Przysypiających kibiców z letargu wybudził już drugi odcinek specjalny, którego trasa przebiegała przez (rzekomo) nawiedzony tunel. Rajdówki ewidentnie rozzłościły stare japońskie duchy, bo na połowę stawki spadło nieszczęście.

Najpierw trzy minuty przez przebitą oponę stracił Sebastien Ogier. Potem w Hyundaiu i20 Daniego Sordo zapaliła się benzyna. Załodze udało się ewakuować, lecz rajdówka spłonęła doszczętnie, a odcinek został wstrzymany. Niestety, w całym tym zamieszaniu, z rywalizacji odpadli Kajetan Kajetanowicz i Maciej Szczepniak, którzy rozbili swoją rajdówkę na wyjściu z tunelu. Sen o mistrzostwie dobiegł końca.

Przez pożar i ospałą reakcję służb, OS3 został odwołany, a ocalałe załogi pojechały prosto na OS4. Tam jednak rywalizacja również nie potrwała długo, gdyż Sami Pajari podczas swojego przejazdu napotkał jadący pod prąd cywilny samochód.

Poprzez zamieszanie związane z dwoma odwołanymi odcinkami, sytuacja sportowa w rajdzie była właściwie nie do odszyfrowania. Gdy jednak sędziowie nadali wreszcie czasy, okazało się, że mamy dwóch liderów. Byli nimi Elfyn Evans i Thierry Neuville.

Drugiej pętli również nie było nam dane zobaczyć w całości. Evans utrzymał pozycję lidera, dzieląc się wygranymi odcinkami z Rovanperą. Drugi przejazd oesu „Shitara Town R” także został odwołany przez barierę, którą uszkodził Craig Breen. Oznaczało to, że tylko dwa z siedmiu odcinków pierwszego etapu odbyły się bez żadnych problemów.

Sobotnia rywalizacja była już „normalniejsza” – odwołany został tylko jeden odcinek. Elfyn Evans i Thierry Neuville wznowili swój pojedynek. Górą tym razem był Belg, który objął prowadzenie w rajdzie na dwunastej próbie. Co ciekawe, w tamtym momencie kierowca Hyundaia nie miał ani jednego oesowego zwycięstwa. Dopisał je sobie na kończącym dzień OS14, powiększając swoją przewagę nad Evansem do czterech sekund.

W niedzielę wszyscy ostrzyli sobie zęby na rozstrzygnięcie pojedynku pomiędzy załogami Toyoty i Hyundaia. Atmosfera zgęstniała, gdy Elfyn wygrał OS15, zmniejszając tym samym stratę do lidera, do zaledwie 0,6 sekundy. W Rajdzie Japonii nie mogło być jednak „zbyt” dobrze. Na kolejnej próbie Evans złapał kapcia, spadając w efekcie na czwarte miejsce w generalce.

W tamtym momencie tylko jakiś niewiarygodnie głupi błąd mógł odebrać Neuvillowi zwycięstwo. Takie błędy w przeszłości Belgowi się przytrafiały, ale tym razem Thierry zachował zimną głowę. Było to jego drugie zwycięstwo w tym sezonie i mimo, że nie zmieniło ono nic w klasyfikacji generalnej, to być może podniesie zespół na duchu. Możliwe, że teraz Hyundai zapamięta, że sezon WRC zaczyna się od Rajdu Monte-Carlo, a nie Sardynii.

Kierowcy

Dani Sordo – bez oceny

źródło: WRC

Występu Daniego Sordo zwyczajnie nie da się obiektywnie ocenić. Hiszpan przejechał tylko jeden odcinek zanim jego rajdówka stanęła w płomieniach. Jego winy nie było w tym żadnej. Takie sytuacje zdarzają się rzadko i często niezależnie od poczynań kierowcy. Niestety, gdy już mają miejsce, to samochód zazwyczaj płonie doszczętnie. Trzeba się cieszyć, że i Dani Sordo i Candido Carrera wyszli z tego zdarzenia bez szwanku. Krytyka należy się za to organizatorom rajdu i służbom bezpieczeństwa. Jakkolwiek ciekawa nie byłaby sekcja w tunelu, to strach pomyśleć o konsekwencjach, gdyby pożar przydarzył się właśnie tam.

Craig Breen – 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Nowy pilot, stary scenariusz. Niezależnie od wyniku w ostatniej rundzie, ten sezon i tak byłby dla Craiga Breena fatalny. Irlandczyk mógł jednak zakończyć rok w optymistyczny sposób i pokazać zarówno samemu sobie, jak i zespołowi, że potrafi sprostać oczekiwaniom. Zamiast tego rozbił swojego Forda Pumę na barierce na OS4. Właściwie jedynym pozytywnym aspektem był wygrany Power Stage, ale też nie doszukiwałbym się jakiegoś geniuszu taktycznego Breena. W tamtym momencie kierowca M-Sportu nie walczył już właściwie o nic. Mógł więc ominąć dylemat wyboru odpowiedniej mieszanki opony i zwyczajnie założyć deszczówki. To, że na OS16 wykręcił gorszy czas od Evansa, który zmieniał koło, nie miało już w tym kontekście żadnego znaczenia.

Kalle Rovanpera – 2/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Fin po zdobyciu tytułu sprawiał wrażenie jakby średnio mu się chciało uczestniczyć w dwóch ostatnich rundach WRC. Motywacja i koncentracja Kalle Rovanpery ewidentnie spadły, biorąc pod uwagę jego ostatnie wyniki. W Japonii zaczął bardzo dobrze, liczył się w walce o pozycję lidera i nawet wskoczył na nią po drugim odcinku. Na OS8 popełnił jednak dosyć prosty i niewymuszony błąd, który był zalążkiem wszelkich jego problemów w finale sezonu. Przez uszkodzone koło stracił ponad dziesięć minut i w efekcie Mistrz Świata po raz trzeci w tym sezonie ukończył rajd poza pierwszą dziesiątką.

Gus Greensmith – 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

To był rajd przejechany przez Gusa Greensmitha. O występie Anglika w Japonii mógłbym napisać właściwie tylko tyle i nikt z Was nie miałby do mnie pretensji. Wysilę się jednak trochę bardziej. Wszelkie nadzieje kierowcy M-Sportu zostały dosyć szybko storpedowane przez awarię wału napędowego. Jednak nawet wtedy, gdy jego Puma Rally1 działała w pełni sprawnie, to Gus, delikatnie mówiąc, nie powalał swoim tempem. Jego czasy kręciły się koło siódmego miejsca (na osiem aut w klasie) i Greensmith zakończył rywalizację na szóstej pozycji. Był to bardzo nijaki występ, w jeszcze bardziej nijakim sezonie Anglika.

Elfyn Evans – 4/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Mam wrażenie, że Elfyn Evans miał szansę na wygranie każdego rajdu w tym sezonie, a koniec końców zawsze coś szło nie tak. Podobnie było też w Japonii i pierwszy raz od dwóch lat, Walijczyk kończy sezon bez żadnego zwycięstwa. W ostatni weekend było już naprawdę blisko. Evans prezentował bardzo dobre tempo na każdym etapie rajdu. W niedzielę wydawało się, że to właśnie on ma inicjatywę w starciu z Thierrym Neuvillem. I wtedy na drodze do sukcesu stanęła feralna przebita opona. Tej sytuacji jest mi podwójnie szkoda. Po pierwsze, trudno nie współczuć takiego finiszu Elfynowi, a po drugie ograbiło nas z to pasjonującej walki na ostatnich metrach Rajdu Japonii. Ciężko za to zajście winić kierowcę Toyoty. Evans w ten weekend zrobił wszystko dobrze, lecz znów obszedł się smakiem.

Sebastien Ogier – 4/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

W bardzo podobnej sytuacji znalazł się też Sebastien Ogier. Jego tempo na drugim i trzecim etapie pokazało, że gdyby nie kapeć na początku rajdu, to najpewniej właśnie Francuz stanąłby na najwyższym stopniu podium. Nic dziwnego, że kierowca Toyoty był przez resztę weekendu bardzo sfrustrowany i nie bał się powiedzieć paru mocnych słów w stronę Pirelli. Tu muszę przyznać ośmiokrotnemu Mistrzowi Świata rację – z oponami włoskiej firmy faktycznie dzieje się coś niepokojącego. Nigdy nie mieliśmy tyle usterek ogumienia, ile w tym sezonie. Mimo startu w zaledwie sześciu rundach, Ogier kończy sezon na szóstym miejscu i w dodatku z jednym zwycięstwem. Jeśli Francuz faktycznie planuje pełnoprawny powrót do WRC, to przyszły rok może być bardzo interesujący.

Takamoto Katsuta – 4/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Jestem pewien, że niezależnie od sympatii i antypatii, większość rajdowego świata (w tym ja), życzyła Takamoto podium przed własnymi kibicami. Kibice niestety zawiedli, ale Katsuta stanął na wysokości zadania. Japończyk, w swoim stylu, trzymał się z dala od kłopotów i bardzo konsekwentnie piął się w górę tabeli. Nie miał oszałamiającego tempa, ale też nie musiał go mieć. Gdy wydawało się, że już nic nie może mu zabrać trzeciego miejsca, pojawiła się przebita opona na przedostatnim odcinku i rozpędzony Sebastien Ogier na plecach. „Taka” wytrzymał jednak presję i dowiózł do mety podium w domowym rajdzie. Nie jest to pierwsza wizyta Katsuty w najlepszej trójce, ale na pewno smakuje wyjątkowo.

Ott Tanak – 4/5

źródło: Hyundai Motorsport

W swoim ostatnim występie w barwach Hyundaia, Estończyk mógł po prostu „odbębnić” Rajd Japonii i mieć ten etap swojej kariery z głowy. Trzeba jednak oddać Tanakowi, że podszedł do pożegnania z Alzenau bardzo profesjonalnie. Przez krótki moment wydawało się, że Ott może nawet włączyć się do walki o zwycięstwo. Jednakże i20 Rally1 postanowiło zaserwować mu ostatnią dawkę problemów technicznych. Najpierw pojawiły się problemy z wałem napędowym, później z hybrydą i w konsekwencji Estończyk mógł liczyć już tylko na podium. Koniec końców było to miejsce drugie, zaraz za plecami Thierry’ego Neuvilla. Nie wiem, co wydarzy się dalej w karierze Otta Tanaka, ale z Hyundaiem pożegnał się godnie.

Thierry Neuville – 5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Był to sezon Thierry’ego Neuvilla, o którym wiele osób pewnie zapomni, ale myślę, że Belg będzie go miał w pamięci na długo. Ten rok był prawdziwą próbą charakteru dla kierowcy Hyundaia i moim zdaniem ten sprawdzian zdał. Zwycięstwo w Japonii, po zażartej walce z Elfynem Evansem, było bardzo zasłużone. Fakt, Neuvillowi pomógł pech rywala, ale nadal miał on naprawdę imponujące tempo. To ważne zwycięstwo dla jego zespołu – bardziej w wymiarze psychologicznym. Wygrana z Toyotą, na jej terenie, na pewno poprawi morale w Hyundaiu i pomoże przygotować się na przyszły sezon. Co prawda po obu przegranych tytułach jest to tylko pstryczek w nos Toyoty, ale za to pstryczek bardzo satysfakcjonujący.

Polacy

Kajetan Kajetanowicz – 1/5

źródło: Kajetan Kajetanowicz

Niestety, nie tak to miało wyglądać. Piszę to z dużym bólem, pamiętając jeszcze jakie nadzieje miałem w ostatnim artykule. Trudno napisać coś o samej jeździe Kajetanowicza i Szczepaniaka, bo Polacy pożegnali się z Rajdem Japonii bardzo szybko. Jakaś część odpowiedzialności na pewno spada na organizatorów. Mieli oni bowiem posypać pechową sekcję w tunelu solą, aby ograniczyć kurz. Jednocześnie mieli też zostawić dziurę w drodze, którą „Kajto” obrał sobie za punkt orientacyjny. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu, porządkowi postąpili odwrotnie – nie posypali asfaltu i… zakleili dziurę. Kajetanowicz czekał więc na swój punkt orientacyjny, ale się nie doczekał. Wszyscy wiemy, co było dalej.

Pasuje tu stara, wyświechtana, ale cały czas trafna formułka: „takie są rajdy”. Nie ma też co lamentować nad brakiem mistrzostwa. Trzecie miejsce w klasie i przegrana tylko z zawodnikami najlepszego zespołu WRC, jest osiągnięciem, które każdy z nas brałby w ciemno i z którego należy być dumnym. W sporcie najlepsze jest to, że zawsze jest następny sezon i następna szansa na spełnienie swoich marzeń.

Sezon 2022 nareszcie dobiegł końca. Gdy sięgam pamięcią do Rajdu Monte-Carlo, to mam wrażenie, że odbywał on się w innej epoce. Nie był to może najbardziej zażarty i pasjonujący sezon. Jednocześnie wydarzyło się w nim naprawdę dużo ciekawych i przełomowych rzeczy, a mi wciąż nie znudziło się pisanie o nich. Tak więc niedługo ukaże się moje podsumowanie całego roku 2022 w WRC, gdzie bardziej szczegółowo opiszę dzieje wszystkich jego uczestników. Do następnego!

źródło: Hyundai Motorsport

313425067_668903847938451_6270858488977059810_n

listopad92022

Po złoto

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Na pytanie o to, jak zwiększyć popularność rajdów w Polsce, często słyszy się odpowiedź, że potrzeba sukcesów, zwycięstw, że ludzie chcą przede wszystkim wygranych. Na taki sukces będziemy mieli okazję w nadchodzący weekend, gdy Kajetan Kajetanowicz po raz trzeci w karierze stanie przed szansą zostania Rajdowym Mistrzem Świata. Poprzednie batalie o tytuł w WRC2 i 3 zostawiały nas z niedosytem. Pora więc spojrzeć na to, co czeka „Kajto” w Kraju Kwitnącej Wiśni i mieć nadzieję, że „do trzech razy sztuka”.

Nowe otoczenie...

Japończycy doczekali się w końcu powrotu swojego domowego rajdu do Mistrzostw Świata. Japonia znalazła się w kalendarzu w 2020 i 2021 roku, ale dwukrotnie z niego wyleciała. Powodem był oczywiście pewien wirus. Teraz jednak Japończyków nic już nie powstrzymało, a najlepsi kierowcy rajdowi wracają do ich ojczyzny po dwunastu latach przerwy.

Będzie to jednak kompletnie inny rajd niż ten, który pamiętamy z poprzedniej dekady. Z Hokkaido, przenieśliśmy się na Honsiu, a z szutru na asfalt. Będzie to także bardzo domowy rajd Toyoty, bo baza zmieniła się z Sapporo na… miasto Toyota. Znajomość tras będzie więc tutaj bezwartościowa. Cała stawka zacznie zmagania z czystą kartą.

źródło: WRC | Przez taki tunel rajdówki będą przejeżdżać z pełną prędkością

Skoro już przy trasie rajdu jesteśmy, to warto wspomnieć o odcinkach. Organizatorzy przygotowali ich aż dziewiętnaście. Rywalizacja rozpocznie się w czwartek na superoesie „Kuragaike Park”. Nazwa „superoes” jest jednak trochę na wyrost, bo będzie to po prostu odwrócona wersja krótkiego odcinka testowego. Spośród reszty prób najciekawiej zapowiada się OS2 i 5 „Isegami Tunel”. Tu nazwa nie jest symboliczna, bo załogi faktycznie będą przejeżdżały przez długi, ciasny tunel. Rywalizację zakończy bardzo krótki Power Stage „Asahi Kougen” liczący zaledwie 7.5 kilometra.

Nie mogę pominąć też bardzo istotniej kwestii, jaką są różnice stref czasowych. Kibice w Europie nie mają szczęścia do finałów sezonu. W 2018 finałowe starcie pomiędzy Ogierem, Neuvillem a Tanakiem odbywało się przecież w Australii. W tej kwestii i tym razem nie będzie o wiele lepiej. Pierwszy odcinek w Rajdzie Japonii co prawda rozpocznie się o 9:30 polskiego czasu, jednakże prawdziwa rywalizacja na pierwszym etapie zacznie się o 23:00, a zakończy o…7:30. Nie zapomnijcie więc o zapasie kofeiny ;).

...starzy znajomi

Mimo kiepskiej pory rozgrywania odcinków, na Rajd Japonii mogliśmy patrzeć z nadzieją. W trakcie sezonu wydawało się, że będzie to runda z dosyć krótką listą startową i, wobec tego, z szansą na łatwe punkty dla polskiej załogi. Nic bardziej mylnego. Na rampie pojawią się między innymi Teemu Suninen, czy główny rywal Kajetanowicza – Emil Lindholm. To właśnie między Polakiem a Finem rozegra się walka o mistrzostwo WRC2.

Skoro już o Finach mowa, to warto wspomnieć o kolejnym ciekawym zawodniku – Heikkim Kovalainenie. To kierowca zdecydowanie bardziej kojarzony z wyścigami na torze. W ramach Formuły 1 startował w zespołach Lotusa, Renault czy nawet McLarena. Trzy lata temu Heikki na stałe przerzucił się na rajdy samochodowe i trzeba mu przyznać, że była to całkiem udana przeprowadzka. Kovalainen jest świeżo upieczonym Mistrzem Japonii i mimo, że będzie to jego debiut w WRC, to trzeba mieć na niego oko.

źródło: Heikki Kovalainen | Kierowca F1 zaliczy swój debiut w WRC

Na liście startowej znalazło się jeszcze jedno nazwisko, które pewnie większość z Was kojarzy. Mianowicie, powrotu swojej domowej rundy do WRC nie mogła sobie odpuścić legenda japońskich rajdów – Toshihiro Arai. Pięćdziesięciopięcioletni Japończyk pojedzie swój pierwszy rajd Mistrzostw Świata od dwunastu lat (ostatnim był Rajd Walii 2010). Będzie to też jego pierwszy występ w samochodzie Rally2 – zasiądzie bowiem za kierownicą Citroena C3. Arai to jedyny zawodnik w stawce, który miał okazję pojechać w premierowej rundzie WRC w Japonii w 2004 roku.

źródło: ewrc.cz | Legendarny Toshihiro Arai wraca do WRC po 12 latach przerwy

Ziarna niepewności

W kontekście samego Kajetana Kajetanowicza, odnoszę wrażenie, że entuzjazm nieco opadł. Winą można oczywiście obarczyć średnio udany w wykonaniu Polaków Rajd Katalonii. Szóste miejsce na Costa Daurada skomplikowało sytuację w tabeli WRC2. Ponadto zasiało w głowach polskich kibiców ziarno niepewności, co do formy „Kajto”.

Dlaczego akurat w Katalonii przydarzył się gorszy występ? Powodów może być wiele, a konkretnych informacji znacznie mniej. Faktem jest, że polska załoga startowała w poprzedniej rundzie WRC za kierownicą innej Fabii Rally2, niż tej, którą rywalizowali przez resztę sezonu. Obsługiwał ich też inny, lokalny zespół. Jednocześnie w Japonii ma czekać już „stara” Skoda i „stary” zespół. Pozostaje mieć nadzieję, że to właśnie czynnik ludzki, w postaci mechaników, był powodem wolniejszego tempa w Hiszpanii.

Polska załoga zajęła w Katalonii dopiero szóste miejsce w klasie

Pozostaje także kwestia rywali. Szansę na obronę tytułu wciąż ma Andreas Mikkelsen, ale jest ona czysto matematyczna. Norweg wciąż jest liderem mistrzostw, ale wykorzystał już swoje wszystkie siedem startów i musi po prostu liczyć, że i Kajto i Lindholm skończą w Japonii poza pierwszą piątką.

Przy Emilu Lindholmie warto się zatrzymać, bo to właśnie jego Polacy będą musieli pokonać na drodze do tytułu. Fin zaliczył już parę wizyt na podium w niższych kategoriach Mistrzostw Świata. Jednak do walki o zwycięstwo w całym cyklu, włączył się dopiero w tym sezonie. Oprócz tego ma też na swoim koncie Mistrzostwo Finlandii wywalczone w zeszłym roku. Ponadto zapewnił sobie też zwycięstwo w WRC2 Junior w obecnym sezonie. Skąd wziął się ten utalentowany zawodnik? Nazwisko Lindholm większości fanów może mówić niewiele, więc pozwolę sobie przybliżyć jego historię.

Ojcem Emila był Sebastian Lindholm, który, co prawda, zaliczył parę startów w fabrycznym zespole Peugeota, ale w WRC wielkiej kariery nie zrobił. Jednak kuzynem Sebastiana, był nie kto inny, tylko wielki Marcus Gronholm. Zatem Emil zdecydowanie miał od kogo uczyć się rajdowego rzemiosła.

źródło: Emil Lindholm | Lindholm zapewnił sobie w tym sezonie już jeden tytuł

Z Kajetanowiczem rywalizował dosyć sporadycznie, bo panowie spotkali się podczas jedenastu rund Mistrzostw Świata. Jest to rywalizacja bardzo wyrównana, bo sześć razy lepszy był „Kajto”, a pięć razy Lindholm. W tym sezonie górą jest jednak Fin, który spośród trzech starć, dwa razy okazał się szybszy. Polak pokonał go tylko w kwietniowym Rajdzie Chorwacji.

Wspomnieć trzeba też o drugim z Finów, czyli Teemu Suninenie. Mógł on odbić się od fabrycznych zespołów w WRC, ale w Rajdzie Katalonii był piekielnie szybki. Z Kajto spotkał się także na Rajdzie Estonii (był tam drugi) i na Rajdzie Portugalii, gdzie wypadł z trasy na ostatnim odcinku. Faktem pozostaje jednak, że Kajetanowicz nie pokonał go jeszcze w czystej walce na dystansie całego rajdu.

Kibicowanie tekstowe

Moją największą wątpliwością dotyczącą „Kajto” nie jest jego forma, punkty czy nawet rywale. Najbardziej martwi mnie to, czy jego walkę o mistrzowską koronę zobaczymy w ogóle na ekranie. W zeszłym sezonie realizatorzy podczas Rajdu Monzy woleli skupić się tylko na najmocniejszej kategorii. Jednocześnie walka Rossela i Kajetanowicza była dużo bardziej zażarta i emocjonująca niż to, co działo się w WRC. Ostatni odcinek, decydujący o mistrzostwie, śledziliśmy jednak za pomocą relacji tekstowej. Jak dla mnie jest to sytuacja niewytłumaczalna.

Możemy się denerwować, że mimo dwóch mocnych załóg, polskie telewizje nie wykupują praw do transmitowania Rajdowych Mistrzostw Świata. Jednak patrząc obiektywie, faktycznie trudno jest im się dziwić. Trudno jest kupować licencję z założeniem pokazywania jazdy Polaków, jeśli nie ma się żadnej gwarancji, że nawet w najbardziej dramatycznych momentach realizator zechce ich pokazać.

autor: Marcin Snopkowski

Mogę nie popierać pomysłu uczynienia z samochodów Rally2 głównej kategorii, ale te coraz liczniejsze głosy nie biorą się przecież znikąd. Rywalizacja w WRC2 bardzo mocno się wyrównała i trzeba powiedzieć wprost – drugi rok z rzędu jest po prostu ciekawsza, niż w WRC. Rok temu byliśmy jednak ograbieni z jednego z najbardziej dramatycznych finałów rajdowego sezonu. Pozostaje mieć nadzieję, że promotor zrozumiał swój błąd i w ten weekend ta sytuacja się nie powtórzy. Wielu kibiców zarwie noce, by być świadkami starcia Kajetanowicza i Lindholma i WRC All Live powinno im dać to, czego oczekują.

Matematyka sportowa

Liczenie szans, punktów i różnych kombinacji wynikowych, które mają dać naszym sportowcom sukces, jest nieodłączną częścią polskiego DNA. Takie obliczenia są zazwyczaj wynikiem jakiejś klęski i chęcią zachowania jakiejkolwiek nadziei. Zasady punktacji w WRC2 są jednak na tyle skomplikowane, że tutaj bez takiej matematyki się nie obejdzie. Dlatego przyjdę Wam z pomocą, bo trudno emocjonować się wydarzeniem sportowym, gdy nie wie się, kto właśnie wygrywa.

Zacznijmy od podstaw. Aby zostać Mistrzami Świata w WRC2 Kajetan Kajetanowicz i Maciej Szczepaniak muszą przede wszystkim przeskoczyć Andreasa Mikkelsena i Torsteina Eriksena – liderów w klasyfikacji generalnej. Aby to zdobyć muszą zakończyć rajd w pierwszej czwórce swojej kategorii. Ponadto poprzez wykreślający się najgorszy wynik w sezonie, muszą zdobyć także o pięć (w przypadku wygrania całego rajdu) lub o sześć punktów więcej niż Lindholm i Hamalainen.

312175512_1568616313558834_6433212773344418165_n

Dodatkowo uważać będzie też trzeba na punkty za Power Stage, które w WRC2 są przyznawane dla trzech najszybszych kierowców. To oznacza, że nawet jeśli Polacy wygrają rajd, to będą musieli wykręcić czas w pierwszej trójce klasyfikacji ostatniego odcinka.

Kajetan Kajetanowicz jest kierowcą, który nigdy nie podejmuje niepotrzebnego ryzyka. Jednak wydaje mi się, że w obecnej sytuacji Polak będzie musiał przesunąć swój limit. Stawką jest przecież upragniony tytuł Mistrza Świata, który dosyć boleśnie wymknął mu się rok temu. Oby to był jeden z tych rajdów „Kajto”, który będziemy wspominać latami.

Kofeina w dłoń

Na zakończenie, chcę przypomnieć sobie i Wam, że warto tej sytuację przyjrzeć się z szerszej perspektywy. Jakby na to nie patrzeć, „Kajto” walczy o mistrzowską koronę z dwoma kierowcami z fabrycznego zespołu (powiedzmy sobie szczerze – Toksport to zakamuflowana Skoda). Wiadomo, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, ale większość z nas, przed startem sezonu, nawet trzecie miejsce w WRC2 brałaby w ciemno. Podium i tak będzie dużym sukcesem.

Nie myślcie jednak, że sieję tutaj defetyzm. Jestem pełen nadziei, że ten sezon będzie wreszcie dla polskich kibiców tym szczęśliwym. Dlatego osobiście zamierzam zarwać trochę nocy i to samo rekomenduję wam. Myślę, że będziemy mieli co wspominać. Mimo, że to myślenie życzeniowe, to bardzo bym chciał by Rajd Japonii był tą imprezą, po której coś w kraju „drgnie” i sytuacja tego sportu choć trochę się poprawi. Zostawię więc z Was ze słowami pasującymi do obecnej sytuacji. Słowami komentatora bardzo niszowej dyscypliny, która też zyskała popularność nad Wisłą dzięki sukcesom. „Po złoto, dla Nas, dla wszystkich Polaków!”.

źródło: Kajto.pl

październik282022

Kraj dla starych mistrzów

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Sebastien Ogier od porównań do Sebastiena Loeba nie ucieknie. Na pewno nie po tym, jak w ubiegły weekend, tak samo jak jego imiennik cztery lata temu, we wspaniałym stylu powrócił na Rajd Katalonii. Były to zawody właściwie bez żadnej stawki, ale też bez większej presji. To upuszczenie pary było widać w rozmowach z załogą, a także w ich jeździe. Na podsumowanie tego, czego byłem naocznym świadkiem na Costa Daurada przyjdzie jeszcze pora. Teraz zapraszam Was na klasyczne oceny z rajdu.

Rajd

Rajd Katalonii – 2,5/5

Jedyną stawką w tej rundzie było właściwie tylko Mistrzostwo Świata Konstruktorów. Trzeba dodać, że szanse Toyoty na utratę tytułu były właściwie iluzoryczne. Sama rywalizacja sportowa większych emocji mogła dostarczyć tylko przez pierwszy etap rajdu.

Szybko na prowadzenie przebił się Kalle Rovanpera, który wygrał dwa pierwsze odcinki. Świeżo ukoronowanego Mistrza, dopadł jednak Thierry Neuville i to właśnie on wjeżdżał do serwisu na pozycji lidera. Belg z prowadzenia nie cieszył się jednak długo. Po wyprzedzeniu „fińskiej” Toyoty, przyszła pora na tą prowadzoną przez Sebastiena Ogiera. Z tego starcia kierowca Hyundaia wrócił na tarczy. Piątek kończył dopiero na trzecim miejscu, także za Yarisem Rovanpery.

Drugi etap był prawdziwym koncertem Sebastiena Ogiera. Francuz szukał swojego rytmu przez cały sezon, ale gdy już znalazł go na katalońskich asfaltach, to z jego przeciwników nie było czego zbierać. W tym momencie Hyundai potrzebował cudu, by móc w ogóle marzyć o zdobyciu tytułu wśród konstruktorów. Thierry Neuville nie złożył jednak broni i na miejskim oesie w Salou, wydarł drugie miejsce Rovanperze.

Wszystkie załogi Hyundaia poszły za ciosem w niedzielny poranek. Pierwszy odcinek w pętli wygrał Sordo, a drugi Neuville, który zmniejszył tym samym stratę do Ogiera do 14 sekund. Ośmiokrotny Mistrz Świata jednak doskonale wiedział kiedy narzucić rywalom zawrotne tempo. Seb odskoczył od Neuvilla na OS18, a potem pokonał Belga o 0,6 sekundy na Power Stage’u. Dwa mistrzostwa dla Toyoty stały się faktem, a głosy o pierwszym sezonie Ogiera od 10 lat, bez wygranego rajdu, mogły wreszcie ucichnąć.

Kierowcy

Gus Greensmith - 1/5

Gdyby ktoś mnie zapytał jaki występ Gusa Greensmitha był w tym sezonie najgorszy, to miałbym naprawdę spory problem z wyborem. Jednakże, jego jazda w Katalonii na pewno znalazłaby się na podium tego rankingu. I byłoby to jedyne podium, o którym moglibyśmy mówić w kontekście Anglika. W innych rajdach można było kierowcy M-Sportu bronić, że przecież były przebłyski, że awarie, że pech… Nie tym razem. W Hiszpanii, nie dość, że Gus kompletnie nie miał kontaktu z resztą stawki, to jeszcze na własne życzenie rozbił swoją Pumę Rally1. Greensmith ponadto zepsuł wszystkim zabawę, odwołując swoim wypadkiem OS11 (jeden z dwóch, na których w ten dzień byłem, więc mam nadzieję, że rozumiecie moją frustrację). Tu nie było nawet lepszych momentów. Anglik dorzucił kolejny kamyczek do ogródka swojego beznadziejnego sezonu.

Jourdan Serderidis – 1/5

Musiałem tu umieścić jakąś ocenę, ale kierowców takich jak Serderidis ocenia się naprawdę bardzo trudno. Niby mógłbym się pastwić nad żółwim tempem Greka i przegrywaniem na odcinkach z samochodami Rally3… Nie jest jednak tajemnicą, że Jourdan nie przyjechał tu z kimkolwiek wygrywać, tylko przejechać się rekreacyjnie rajdówką po katalońskich asfaltach. Można się zżymać, można protestować, ale gdybym miał takie aktywa na koncie co on, to pewnie robiłbym dokładnie to samo. Na plus w tej osobliwej załodze jest zdecydowanie strona graficzna. Co jak co, ale barwy samochodu Serderidis ma pierwszorzędne.

Pierre-Louis Loubet – 1,5/5

Po fenomenalnym występie na Akropolu, nadzieje, co do zakończenia kampanii Francuza w Katalonii, były całkiem spore. Tym razem nie zostały jednak spełnione. Pierre-Louis zdecydowanie miał tu jednak swoje momenty. Zameldował się parę razy w pierwszej piątce, a nawet zajął trzecie miejsce na OS8. Kierowca M-Sportu nie potrafił jednak znaleźć równego tempa. Po każdym lepszym czasie, na następnym odcinku przychodził finisz w dole tabeli. Francuz miał oczywiście sporo pecha, przebijając oponę, ale też pokazał, że stać go na więcej. Właśnie w Hiszpanii sezon Loubet dobiega końca. Możliwe, że był to przełomowy rok dla kierowcy M-Sportu, ale żeby to sprawdzić, będziemy musieli jeszcze poczekać.

Craig Breen – 1,5/5

To był znowu dokładnie ten sam rajd M-Sportu. Mógłbym właściwie napisać tylko tyle, a wciąż wiedzielibyście doskonale o co mi chodzi. Craig Breen z rolą lidera zespołu po prostu sobie nie radzi. Pokazywał to przez cały sezon i dosyć dobitnie pokazał też w Katalonii. Irlandczyk miał trochę kłopotów z samochodem, ale gdy Puma Rally1 działała bez zarzutu, to jego tempo i tak nie ulegało poprawie. Dobrze, że przynajmniej sam Breen miał tego świadomość, gdy powiedział na mecie jednego z odcinków, że z taką jazdą mógł równie dobrze zostać w domu.

Adrien Fourmaux – 2,5/5

Kto by pomyślał, że akurat Fourmaux będzie siedział za kierownicą najwyżej plasowanego Forda w tym rajdzie? Francuzowi w tym sezonie desperacko są potrzebne punkty w generalce, by mieć chociaż nadzieje na zachowanie miejsca w WRC. Dlatego, jego (mówiąc delikatnie) spokojna jazda, jest jak najbardziej zrozumiała. Na Adriena stawiało niewiele osób. Kierowca M-Sportu był w dosyć trudnej sytuacji, gdyż po kraksie w Ypres, dwie ostatnie rundy przesiedział w domu. Na Półwyspie Iberyjskim uniknął jednak jakichkolwiek przygód i dowiózł do mety solidne, ósme miejsce.

Takamoto Katsuta – 2/5

Swojego stałego miejsca w stawce trzymał się też Takamoto Katsuta. Jednak zazwyczaj działo się tak, ponieważ Japończyk zwyczajnie nie chciał podejmować ryzyka i wolał czekać na błędy rywali. Tu natomiast nie wyglądało mi to na zaplanowaną z góry taktykę. Zresztą sam kierowca Toyoty wspominał, że na katalońskich asfaltach brakowało mu zdecydowania i pewności siebie. Na tej nawierzchni Taka potrafi wykręcać znacznie lepsze czasy, ale tym razem po prostu coś nie zagrało. Ponownie pojawił się także problem z wyłączającą się hybrydą. Jest to sytuacja o tyle kuriozalna, że przydarza się ona Katsucie co rajd i przydarza się tylko jemu. Jednak sam Japończyk nie ma pojęcia z czego ta usterka wynika. Pocieszające na pewno jest to, że Katalonia i tak miała być tylko rozgrzewką przed jego domowym rajdem.

Elfyn Evans – 2/5

Niezależnie od tego co wydarzy się w kraju kwitnącej wiśni, to był naprawdę dziwnie słaby sezon Elfyna Evansa. Z rangi faworyta do tytułu, jego status upadł do poziomu kierowcy, który w żadnym momencie obecnego cyklu nie włączył się do walki o mistrzostwo. Rajd Katalonii, był w pewnym sensie alegorią całego sezonu. Rok temu Evans walczył tu o zwycięstwo, a w zeszły weekend majaczył gdzieś w tle, w okolicach szóstego miejsca. Można wysnuć tezę, że hybrydowe rajdówki zwyczajnie Walijczykowi nie leżą. Co rajd kierowca Toyoty mówi o braku pewności siebie i słabym czuciu samochodu. Evans będzie musiał szybko się pozbierać w przerwie między sezonami, jeśli nie chce zmarnować najlepszych lat swojej kariery.

Dani Sordo – 2,5/5

Dani Sordo był moim czarnym koniem przed rozpoczęciem tego rajdu. Po pierwszym dniu rywalizacji sam jednak zastanawiałem się, co miałem w głowie myśląc, że kierowca Hyundaia może powalczyć o podium. Przez połowę rajdu Hiszpan miał problem, żeby zanotować czas w pierwszej piątce. Jednak na szczęście dla hiszpańskich kibiców i zespołu Hyundaia, Sordo obudził się na drugiej sobotniej pętli. Wykręcił fantastyczny czas na OS14, a w niedzielę rano wygrał także OS16. Szkoda, że ten rytm nie przyszedł wcześniej, bo Hiszpan mógł nawet zgarnąć zwycięstwo przed własnymi kibicami.

Ott Tanak – 3/5

Estończyk miał w Katalonii momentami naprawdę niezłe tempo, ale trudno go winić za brak motywacji do walki o zwycięstwo. Po trzech sezonach użerania się z samochodem Hyundaia, a także całym zespołem, Ott chciał po prostu mieć ten rajd za sobą, tym bardziej, że miał świadomość, iż to jego przedostatni występ w barwach ekipy z Alzenau. Estończyk miał całkiem niezłe tempo i trzymał się pierwszej trójki, ale zdecydowanie nie była to jazda na 100%. Tanaka czeka teraz Rajd Japonii, w którym jedyną stawką będzie godne pożegnanie z zespołem.

Kalle Rovanpera – 3,5/5

Mimo miejsca na podium, był to bardzo przeciętny rajd w wykonaniu Kalle Rovanpery. Przez cały weekend miałem wrażenie, że świeżo upieczony Mistrz Świata, jechał te zawody na „mentalnym kacu” po zdobyciu tytułu. Może być też tak, że Fin po prostu nie chciał zepsuć swoim rodakom zabawy, kończąc pierwszy rajd po mistrzostwie na drzewie. Kalle zaczął pierwszy etap w swoim stylu. Po dwóch odcinkach mogło się wydawać, że czeka nas powtórka z praktycznie każdej rundy tego sezonu, ale gdy asfalt wysechł, to tempo Rovanpery spadło. W sobotę i niedzielę kierowca Toyoty nie wygrał ani jednej próby i koniec końców obszedł się smakiem punktów za Power Stage.

Thierry Neuville – 4/5

Jakkolwiek by Thierry nie narzekał na kolegów z zespołu i swój samochód, to trzeba mu oddać, że na asfalcie jest praktycznie najszybszy w stawce. Praktycznie, bo w Katalonii w równej walce pokonał go Sebastien Ogier. Mimo całego szumu wokół obsady zespołu w przyszłym sezonie, Belg był w stanie się wyciszyć i zaprezentować całkiem imponujące tempo. W pewien sposób był to też kolejny przypadek, gdzie kierowca Hyundaia wygrywa mimo samochodu, a nie dzięki niemu. Problemy mieli właściwie wszyscy zawodnicy koreańskiego zespołu i Thierry nie był wyjątkiem. Jego i20 Rally1 był strasznie podsterowny, a w dodatku okazjonalnie gubił olej. Wszystko skończyło się jednak w miarę pozytywnie i Neuville może z nadzieją spoglądać w kierunku Japonii.

Sebastien Ogier – 5/5

Katalońskie asfalty mają w sobie coś magicznego, co powoduje, że mistrzowie przypominają sobie formę sprzed lat. Tę magię poczuł Sebastien Ogier, którego tempo w sobotę przywodziło wspomnienia z czasów Polo R WRC. Od momentu objęcia prowadzenia na OS5, Francuz miał wszystko w swoich rękach. Na żadnym etapie nie miałem też wrażenia, że jego pozycja lidera jest jakkolwiek zagrożona. Oczywiście rywale zmniejszali parę razy dystans, ale Ogier, jak mało kto, wie kiedy dokręcić śrubę i odskoczyć. Było to bardzo przekonujące zwycięstwo w dobrym stylu. Gdy dodamy do tego przebąkiwania samego Mistrza o powrocie na pełen następny sezon, to reszta stawki ma się czego obawiać.

Biało-czerwoni

Mikołaj Marczyk – 2,5/5

To był sezon nauki dla Miko Marczyka i Szymona Gospodarczyka, a Rajd Katalonii był po prostu kolejną lekcją. Polacy startowali już w przeszłości w całkiem podobnych imprezach, ale mieli okazję przekonać się, że zawody na Costa Daurada są wyjątkowe. Znajomość tras i warunków liczy się w WRC2, jak nigdzie indziej. Póki rywalizacja odbywała się na nowych odcinkach, załoga Orlen Teamu potrafiła kręcić całkiem imponujące czasy. Gdy jednak rajd wrócił na klasyczne odcinki w sobotę, było widać ile znaczy doświadczenie rywali. Marczyk i Gospodarczyk mogli faktycznie ukończyć ten rajd wyżej. Należy jednak pamiętać, że romantyczna walka bez odejmowania gazu, zakończona gdzieś na drzewie, byłaby dla nich mniej wartościowa, niż spokojnie i bezpiecznie przejechany rajd.

Kajetan Kajetanowicz – 2/5

Szkoda. Naprawdę szkoda tego wyniku, bo sytuacja mistrzostwa w WRC2 mocno się skomplikowała. Kajetan Kajetanowicz i Maciej Szczepaniak nigdy nie wydawali mi się załogą, która nie radzi sobie z presją. W mojej opinii nie tutaj należy szukać powodów słabszego występu. Kajto przeżył podczas tego weekendu jeden z najbardziej frustrujących momentów możliwych dla kierowcy rajdowego – jechał na 100% możliwości i wciąż był wolniejszy od rywali. Na ten rajd Skodę Polaków przygotowywał kompletnie inny zespół i myślę, że można wysnuć tezę, iż właśnie to było powodem spadku formy. Nie oni jeden mieli w tamten weekend problem z rajdówką. Sytuacja ukształtowała się tak, że w Japonii po prostu trzeba wygrać. Nie będzie to jednak łatwe zadanie, bo za ocean lecą też Suninen i przede wszystkim – Emil Lindholm. Pozostaje trzymać kciuki i być dobrej myśli.

Nareszcie Japonia

Runda WRC w kraju kwitnącej wiśni wydawała się być przeklęta. Miała odbyć się w 2020 roku, ale wydarzył się COVID. Miała się odbyć potem w 2021 roku, ale COVID nie chciał odpuścić. Tym razem wygląda na to, że Japończycy doczekają się powrotu WRC po dwunastu latach przerwy. Żeby nie było im jednak za wesoło, to rajd odbędzie się w momencie, gdzie obydwa tytuły zostały już przyznane i pewnie większość kibiców nie będzie zarywać nocy. Mam jednak nadzieję, że my w Polsce postąpimy odwrotnie, a przede wszystkim liczę, że promotor zda sobie sprawę z walki o tytuł w WRC2 i pokaże nam zmagania Kajto w pełnej krasie. Przygotujcie zapasy kawy, energetyków i bądźcie pełni nadziei!

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

299991082_5738682022864300_8819288342315375880_n

sierpień252022

Asfaltowe Safari

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Naprawdę niewiele potrzeba, aby runda WRC w tym sezonie była ciekawa. Wystarczy wykluczyć z równania Kallego Rovanperę i nagle przewidywalny, niczym turecka telenowela rajd, zmienia się w thriller Hitchcocka. Taki był Rajd Ypres. Przynajmniej w moim odczuciu, belgijska runda idealnie wypełniła pustkę po Rajdzie Niemiec. Były zwroty akcji, pościgi i spektakularne wypadki. Mimo, że w kontekście mistrzostw miniony weekend niewiele zmienia, to i tak warto się nim cieszyć.

Rajd

Rajd Ypres – 4,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Przyznam się bez bicia, że nie śledziłem zbyt uważnie zeszłorocznej edycji. Dlatego patrząc na szydercze komentarze i sięgając pamięcią do lat, gdy Ypres było częścią sezonu ERC, miałem pewne obawy. Jak się okazało – niepotrzebnie. Tak, rajd w Zachodniej Flandrii to głównie długie proste, szybkie łuki i 90-stopniowe zakręty. Jeśli jednak myślicie, że to czyni te zawody prostymi i nudnymi, to jesteście w błędzie.

Pierwszy przekonał się o tym Kalle Rovanpera, który ku zdziwieniu wszystkich, zaliczył rolkę już na drugim odcinku specjalnym. Po odpadnięciu Fina z rywalizacji, zapanował chaos. Evans, Tanak i przede wszystkim Thierry Neuville, zwietrzyli swoją szansę na łatwe punkty i rzucili się do walki. Po pierwszej pętli najszybszy był kierowca Toyoty, ale dwa Hyundaie deptały mu po piętach.

Następne odcinki były popisem Thierry’ego Neuvilla. Belg niesiony dopingiem swoich fanów, wygrał trzy z czterech popołudniowych odcinków i znalazł się na pozycji lidera. Zaraz za nim był Ott Tanak. Dystans stracił za to Evans, który poprzez błąd swojego pilota, Scotta Martina, spóźnił się na OS8 i dostał 10 sekund kary.

W sobotę rano udany kontratak przypuścił Tanak i znalazł się zaledwie 0,1 sekundy przed kolegą z zespołu. Neuville próbował odpowiedzieć na OS10, ale próba została przerwana przez wypadek Craiga Breena. Jednak co się odwlecze, to nie uciecze. Belg wrócił na pierwsze miejsce odcinek później, a zjeżdżając do serwisu miał już ponad piętnaście sekund przewagi.

Po południu kierowca Hyundaia kontrolował swoje tempo i utrzymywał przewagę. Wydawało się, że już nikt nie będzie w stanie odebrać Neuvillowi domowego zwycięstwa. I faktycznie, Belg odebrał je sobie sam, bez niczyjej pomocy. Na przedostatnim tego dnia odcinku, jego i20 wylądował w rowie, a walka o zwycięstwo rozgorzała na nowo.

Tanak uporał się z problemami technicznymi w swojej rajdówce w idealnym momencie, by odskoczyć Evansowi. Jednak rywalizacja jeszcze się nie zakończyła. W niedzielę Walijczyk ruszył do ataku i zredukował stratę do około sześciu sekund. Jego rywal ponownie wykazał się jednak wyczuciem czasu i ponownie zwiększył przewagę, wygrywając przedostatni odcinek. Tanak przegrał z Evansem na Power Stage’u, ale tylko o 2,2 sekundy. Drugie z rzędu zwycięstwo Estończyka stało się faktem.

Kierowcy

Adrien Fourmaux – 1,5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Do pewnego momentu Adrien Fourmaux miał w Rajdzie Ypres po prostu pecha. W pewnym momencie był on czwarty i optymiści mogli nawet zacząć myśleć o pierwszym podium Francuza w WRC. Jednak na ostatnim odcinku pierwszej piątkowej pętli, niebo przykryły ciemne chmury. Deszcz ominął wszystkich, oprócz Fourmaux. Mimo tej złośliwości natury, kierowca M-Sportu znalazł się później na szóstym miejscu w generalce. Wydawało się, że wizytę w Belgii będzie mógł zaliczyć do udanych, ale na przedostatnim odcinku, znów rozbił swoją rajdówkę w drobny mak. Czy uszkodzenia faktycznie były tak duże, że zespół nie będzie w stanie naprawić Pumy na Rajd Akropolu? Czy to jednak tylko wymówka na odsunięcie Francuza od składu? Cytując Tadeusza Sznuka: „Nie wiem, choć się domyślam”.

Craig Breen – 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Mam wrażenie, że powoli tradycją tych artykułów staje się opisywanie najpierw wszystkich załóg M-Sportu. Niestety, to była kolejna z „tych” rund dla Brytyjskiego zespołu i przede wszystkim dla Craiga Breena. Irlandczyk dostaje niższą notę od Fourmaux, bo na belgijskich asfaltach wytrzymał krócej i (jakkolwiek kuriozalnie to teraz nie brzmi) jest liderem tego zespołu. Liderem, który znów zawiódł na całej linii. Breen czwarty raz z rzędu musiał korzystać z systemu SuperRally. Tym razem szarżę Craiga zakończył rów na OS10. Absurdalności temu wypadkowi nadaje to, że baloty siana, które mogły uratować kierowcę M-Sportu, 10 minut wcześniej zrzucił Adrien Fourmaux. W tym sezonie Breen ukończył tylko cztery rajdy bez opuszczania etapu.

Kalle Rovanpera – 1,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Lider klasyfikacji generalnej WRC testował ostatnio granice swojego szczęścia. Dopisało ono mu w Finlandii, a także na pierwszym oesie w Belgii, jednak nawet szczęście takiego zawodnika, kiedyś się wyczerpuje. To prawda, że Kallego na starcie zdekoncentrowali sędziowie, ale podobnie jak rok temu w Chorwacji, rolkę spowodował jego własny błąd. Trzeba oddać Rovanperze, że nawet w tak trudnej sytuacji ponownie zminimalizował swoje straty, wygrywając Power Stage. Wpadka w Ypres ujdzie mu na sucho, bo kierowca Toyoty nadal ma bardzo pokaźną przewagę w generalce. To dachowanie przypomni mu jednak, że mimo świetnej formy, nie jest bezbłędny i nietykalny.

Thierry Neuville – 1,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Są czasem takie momenty, że zastanawiam się: jakim cudem Neuville nie został ani razu Mistrzem Świata? Na szczęście przychodzą potem takie rajdy, które dają mi odpowiedź. Występy tego rodzaju są zawsze najtrudniejsze do ocenienia. Z jednej strony Thierry był w ten weekend piekielnie szybki i w sobotę spuszczał niesamowity łomot reszcie stawki. Z drugiej strony bardzo prostym błędem zniweczył wszystko na co w ten weekend pracował. Belg bardzo przypomina mi Mikko Hirvonena i Jariego-Matti Latvalę. Ci zawodnicy również mieli wszystko, co potrzebne do założenia mistrzowskiej korony. Jednak co roku czegoś brakowało. Neuville ma problemy z dowożeniem prowadzenia do mety. Pytanie na ile jest to problem z koncentracją, a na ile z presją?

Gus Greensmith – 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Bez dwóch zdań, był to najgorszy rajd M-Sportu w tym sezonie. Najwyżej plasowany kierowca w Pumie Rally1 zajął dopiero 19 miejsce w klasyfikacji generalnej. A był nim opisywany tu zawodnik. Jeśli ktoś nadal nie widzi jak źle w M-Sporcie wydawane są pieniądze, to naprawdę nie mam pojęcia jak mu pomóc. Co z tego, że zespół wystawia po cztery, czy nawet pięć rajdówek na rundę, jeśli żadna z nich nie dojeżdża nawet w pierwszej piątce? Co z tego, że Loeb wygrał Monte-Carlo, jeśli pod jego nieobecność Breen co wypada z drogi co rajd? Puentą tego rozczarowującego sezonu i koszmarnego Rajdu Ypres był Gus Greensmith, który na OS10 w niewytłumaczalny sposób, znalazł się nagle w polu kukurydzy. Efektem tej wycieczki agroturystycznej były uszkodzone hamulce, które kosztowały Anglika spadek do drugiej dziesiątki. Ten sezon jest już dla M-Sportu skończony. Fanom brytyjskiego zespołu pozostaje mieć nadzieję, że w następnym sezonie Rich Millener postawi na jakość, a nie ilość.

Takamoto Katsuta – 2,5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Co tu dużo mówić? Klasyczny rajd Takamoto Katsuty. Mógłbym właściwie przekleić jakąkolwiek poprzednią ocenę występu Japończyka i pewnie nikt by się nie zorientował. Po tym jak kierowca Toyoty uporał się z awarią skrzyni biegów, jechał w swoim stylu. Spokojnie, do celu, unikając potencjalnego ryzyka i kłopotów. Jedynym problem był wyłączający się silnik elektryczny, co też jest pewną ciekawostką. Tego rodzaju awaria przytrafia się właściwie tylko Japończykowi. Wracając, trzeba przyznać, że „Taka” ma umiejętności przełączania się w tryb autopilota. Normalnie na coś takiego bym się zżymał, ale paru kierowców mogłoby się od Katsuty wiele nauczyć.

Oliver Solberg – 3/5

źródło: Hyundai Motorsport

…a najwidoczniej sztukę przekradania się do pierwszej piątki w generalce podpatrzył od Katsuty, Oliver Solberg. Osobiście dziwną decyzją wydawało mi się wystawienie właśnie Szweda na asfalcie, rezygnując z Daniego Sordo. Po fakcie nie powiem, że był to strzał w dziesiątkę, ale obecność Olivera w Belgii się wybroniła. Solberg przejechał rajd bez żadnych kłopotów, momentami jadąc całkiem niezłym tempem. Był to naprawdę trudny sezon dla młodego kierowcy Hyundaia, ale dobrze, że kończy go najlepszym wynikiem w karierze.

Esapekka Lappi – 4/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Powiem szczerze, że nie miałem co do Fina wielkich oczekiwań, ale Lappi pojechał w Zachodniej Flandrii naprawdę mądry rajd. Kierowca Toyoty nie mógł nawiązać do tempa Evansa, Tanaka i Neuvilla, więc czekał, aż któryś z nich popełni błąd. I się doczekał. Dla kierowcy Dla Esapekki jest to drugie podium z rzędu i trzecie w całym sezonie. Mimo dosyć kiepskiego startu, kierowca Toyoty coraz lepiej spełnia się w roli „zadaniowca” i zdaje się, że Latvala będzie miał z Lappiego pożytek.

Elfyn Evans – 4,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

To niesamowite, że Walijczyk wciąż nie wygrał rajdu w tym sezonie. W Belgii szansę na zwycięstwo, Evansowi znowu zabrał brak szczęścia. Gdyby nie błąd Martina Scotta, to kierowca Toyoty najprawdopodobniej dopadły Tanaka i stanął na najwyższym stopniu podium. Mimo, że ta sztuka się Elfynowi nie udała, to i tak jego wola walki zasługuje na pochwałę. Po otrzymaniu kary nie złożył broni i od razu rzucił się w pogoń za liderami. Tanak zwiększał przewagę w idealnych momentach, ale mimo przeciwności losu, Evans i tak zredukował stratę do pięciu sekund. Szkoda, że ten sezon potoczył się w dla Walijczyka w taki właśnie sposób, bo jego ostatnie występy pokazują, że mógł włączyć się do walki o mistrzostwo.

Ott Tanak – 5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Po pierwszych rundach tego sezonu, Ott był moim kandydatem nr.1 do zmiany zespołu na 2023 rok. Teraz jednak nie jestem tego taki pewien. Czyżby Tanak zaczął dogadywać się ze swoim Hyundaiem? Na to wygląda, bo Estończyk wygrał właśnie drugi rajd z rzędu i znalazł się na drugim miejscu w klasyfikacji punktowej. Wydaje się, że Ott wziął sobie za punkt honoru psucie zabawy lokalnym kibicom. Rovanpera pokonał go w Estonii, więc Tanak pokonał Fina na jego własnym podwórku. Teraz, mimo zgryźliwych komentarzy pod swoim adresem, to on stanął na najwyższym stopniu podium, zamiast Thierry’ego Neuvilla. Czy Estończyk ustrzeli hattricka na Akropolu i przeciągnie sprawę tytułu do Nowej Zelandii? Zobaczymy…

Czas na koronację

Przewaga Kalle Rovanpery stopniała, ale tylko do 72 punktów. Fin wciąż ma tytuł Mistrza Świata w kieszeni i kropkę nad „i” może postawić już 11 września na greckim Akropolu. Zostałby też kierowcą, który najszybciej w historii zapewnił sobie mistrzostwo. Rywalizacja w Attyce nie będzie jednak dla zawodnika Toyoty niedzielnym spacerkiem. Grecka runda WRC będzie bardzo wymagająca, przede wszystkim dla samochodów. Jeśli niezawodne Yarisy mają się jeszcze gdzieś zepsuć – to właśnie tam. Na pecha Rovanpery będzie czekał Ott Tanak, który co prawda szanse na tytuł ma tylko matematyczne, ale nadzieja ponoć umiera ostatnia.

źródło: Hyundai Motorsport

294706456_1556262874775892_9222738530098962730_n

lipiec222022

Pocztówka sprzed dziewięciu lat

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Może Was to zdziwi, ale tegoroczny Rajd Estonii był dla mnie doświadczeniem niezwykle nostalgicznym. Nie stało to się dzięki samochodom czy szutrowym trasom wokół Tartu, a poprzez sytuację w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Dominował zawodnik, który przed sezonem dominować wcale nie miał, a potencjalnych rywali próżno było szukać. Kalle Rovanpera Sebastienem Ogierem nie jest, a Toyota nie jest Volkswagenem. Jednak to połączenie może uczynić z WRC swoje podwórko na dużo dłużej, niż w przypadku Seba i jego Polo.

Rajd

Rajd Estonii – 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

Mimo że rok temu przejechałem się po nadbałtyckiej rundzie WRC, to jednak do obecnej edycji starałem się podejść z otwartą głową. Wygrany przez Craiga Breena OS1 dawał nadzieję na ciekawe zawody. Aczkolwiek ponownie, na nadziejach się skończyło.

W piątek rano przywitało mnie kosmiczne tempo Toyot – obrazek, za którym od paru lat nie sposób się stęsknić. Kroku Yarisom próbował dotrzymać dopingowany przez miejscowych fanatyków Ott Tanak, ale Estończyk największą walkę stoczył nie z Evansem i nie z Rovanperą, a z własnym Hyundaiem i20.

Po południu niebieskie niebo zmieniło się w deszczowe chmury, a sypkie szutry w śliskie błoto. Mimo utrudnionych warunków Evans nadal był nie do ruszenia. Do czasu, gdy okazało się, że Kalle Rovanpera najwyraźniej kontroluje też pogodę. Na ostatnim piątkowym oesie, Fin musiał zmagać się tylko z lekką mżawką, natomiast jego rywala na starcie przywitało urwanie chmury. Straty? 26 sekund i prowadzenie w rajdzie.

Mimo że do przejechania zostało jeszcze aż piętnaście odcinków, to już chyba tylko najbardziej naiwni liczyli na zwrot akcji w Rajdzie Estonii. W sobotę Kalle miał najlepszą pozycję na drodze, więc (jak sam wspominał) bez zbędnego wysiłku powiększał swoją przewagę. Kłopoty, tradycyjnie, przytrafiały się każdemu, tylko nie Rovanperze.

W niedzielę deszcz wrócił nad Tartu ze zdwojoną siłą. Obfite opady sprawiały zawodnikom mnóstwo problemów, oczywiście z wyjątkiem Rovanpery. Na Power Stage’u warunki pogorszyły się do tego stopnia, że trasa zmieniła się w błotną rzekę. Czyżbyśmy mieli jednak oglądać ciekawe zakończenie Rajdu Estonii? Czy miały nas czekać dramatyczne zwroty akcji, pościgi i wybuchy? W żadnym wypadku. Piękne słońce wyszło i osuszyło trasy, akurat w idealnym momencie, by Rovanpera nie tylko wygrał rajd, ale też zgarnął pięć punktów za Power Stage.

Kierowcy

Pierre-Louis Loubet – 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Nic co dobre nie trwa wiecznie, więc i passa Loubeta musiała się kiedyś skończyć. Francuz nieźle rozpoczął swoją estońską przygodę – przez moment był nawet szósty. Jednak jak to często bywa, po popełnieniu jednego błędu, szybko przychodzą następne. Kierowca M-Sportu miał co prawda sporo pecha co do warunków, przy rolce na koniec piątkowego etapu. Szczęście w nieszczęściu polegało jednak na tym, że Loubet mógł w ogóle kontynuować rajd po tej przygodzie. Zawodnik przywiózłby pewnie nawet punkty, gdyby nie to, że w niedzielę przyłożył w kamień na trzy odcinki przed końcem. Zabrakło chłodnej głowy, ale Francuz może z tego występu wyciągnąć pozytywy.

Gus Greensmith – 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Przewidywałem oczywiście, że po przebłysku formy na początku sezonu, Greensmith wróci do występów, do których zdążył nas już przyzwyczaić. Jednak nawet ja nie spodziewałem się, że Anglik zaliczy aż taki regres. Kierowca M-Sportu jest obecnie w tragicznej formie. Podczas swoich ostatnich pięciu rajdów, tylko w jednym był w stanie przywieźć punkty. To prawda, że Gus dużo cierpi z powodu problemów technicznych w swoim samochodzie, ale nie to jest powodem do niepokoju. Chodzi oczywiście o jego tempo. W Estonii zanotował tylko jeden czas w pierwszej piątce i właściwie nie opuszczał dolnej części tabeli. Męki Anglika dobiegły końca na OS21, gdy w jego Pumie padła skrzynia biegów. Jeśli jednak tempo Greensmitha nie ulegnie znacznej poprawie, to reszta sezonu też nie będzie przyjemna.

Craig Breen – 1,5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Czas na kolejną część ulubionej zabawy M-Sportu, czyli „co by było gdyby?”. Craig Breen miał i dobre wspomnienia z Estonią i dobre tempo i dobry samochód. Nadzieje na podium zostały jednak zniweczone już na pierwszym piątkowym odcinku. Fakt, urwanie koła o leżący w trawie słup telegraficzny było sporym pechem. Nie zapominajmy jednak, że Irlandczyk w swojej rajdówce znalazł się w tych zaroślach na własne życzenie. Później Breen wcielił się trochę w naszych piłkarzy na mundialu – prezentował się dobrze, ale w momencie gdy nie miało to już żadnego znaczenia. Na szczęście dla irlandzkich fanów, nie będzie musiał czekać aż czterech lat aby się „odkuć”.

Oliver Solberg – 1,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Solberg dowiózł swojego Hyundaia do mety, ale był to naprawdę słaby występ młodego Szweda. Hyundai od dwóch sezonów pokazuje, że bardzo chce mieć „swojego Rovanperę”, ale zapomina chyba przy tym, że Oliver nie jest Rovanperą i wymaga indywidualnego podejścia. Pytanie brzmi, czy nie byłoby bardziej korzystne dla Solberga przetrzymanie go jeszcze jakiś czas w WRC2, niż usilne pchanie go do Rally1? Nie wiem, czy Szwed nie radzi sobie z presją, czy z samochodem, ale coś ewidentnie jest nie tak. W Estonii nie był w stanie przejechać pętli bez uderzenia w coś, albo wykręcenia piruetu. Kierowcy Hyundaia zostały w tym roku już tylko dwa starty i nie mam pojęcia co by musiał w nich zrobić, by uznać ten sezon za choć umiarkowanie udany.

Adrien Fourmaux – 3/5

źródło: Red Bull Content Pool

Nie był to rajd idealny, czy nawet bardzo dobry, ale widać było postęp i to dla Adriena Fourmaux powinno być najważniejsze. Francuz wreszcie znalazł kompromis w swojej jeździe. W Estonii był w stanie uniknąć błędów i kłopotów, jednocześnie kręcąc momentami całkiem niezłe czasy. Wynik mógł oczywiście być nieco wyższy, ale siódme miejsce to wciąż najlepszy wynik Fourmaux w tym sezonie. Oby tylko kierowca M-Sportu zapamiętał wszystko, czego się w miniony weekend nauczył i tym razem poszedł za ciosem.

Esapekka Lappi – 2,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Lappi od początku roku czeka na swój moment, a ten jakoś nie nadchodzi. Nie nadszedł też w Estonii, mimo, że Fin prezentował miejscami dobre tempo. O zwycięstwo, ani nawet o pierwszą trójkę, Lappi się w tym rajdzie nie otarł, ale utrata miejsca w top 5 przez przebitą oponę na pewno nie była miłym przeżyciem. Kierowca Toyoty znalazł się już za półmetkiem swojego sezonu i jak na razie za jedyny prawdziwie udany rajd w jego wykonaniu, można uznać tylko Szwecję. W Estonii były przynajmniej punkty, ale Lappi cały czas może czuć niedosyt.

Takamoto Katsuta – 3/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

O występie Japończyka można powiedzieć chyba najmniej spośród wszystkich kierowców w najwyższej klasie. Katsuta w tym rajdzie na pewno pojechał i na pewno dojechał, ale nie mam jakichś szczególnych wspomnień z nim związanych. „Taka” trzymał się swojego domyślnego stylu jazdy, czyli spokojnego dążenia do celu, bez zbędnych fajerwerków. Całe szczęście nie było to aż tak patetyczne jak w Chorwacji czy Szwecji, bo Japończyk potrafił notować trochę szybsze czasy. Pozytywna ocena na zachętę.

Thierry Neuville – 3/5

źródło: Hyundai Motorsport

To był chyba najspokojniejszy, ale też i najmniej spektakularny występ Thierry’ego Neuvilla w tym roku. Osobiście nastawiałem się na kolejną zażartą batalię Belga z każdą częścią swojej rajdówki, ale o dziwo jego i20 tym razem nie zaczęło się rozpadać. Samochód oczywiście nadal beznadziejnie się prowadził, o czym Thierry przypominał nam w każdym wywiadzie, ale przynajmniej problemy nie brały się z awarii. Kierowca Hyundaia nie miał podejścia do tempa pierwszej trójki, ale pojechał swój rajd. Neuville przywiózł ze sobą aż dwanaście punktów i jakimś cudem utrzymał się na pozycji wicelidera mistrzostw.

Ott Tänak – 4/5

źródło: Hyundai Motorsport

Na papierze, drugie podium w ciągu trzech rajdów, to całkiem niezły wynik, ale Tänak przed własną publicznością liczył chyba na coś więcej. Mimo, że to awaria nawiewu wykluczyła Estończyka z walki o zwycięstwo, to jednak Ott sam postawił siebie w trudnej sytuacji. Już po drugim odcinku zapomniał włączyć silnika elektrycznego w wyznaczonej strefie. W internecie oczywiście zawrzało, ale zasady to zasady – każdego obowiązują takie same. Utrata aż dziesięciu sekund, podczas takiego rajdu jak Estonia, przez tak drobną sprawę, to po prostu głupota. Tak czy inaczej, Tänak jako jedyny stanął do nierównej walki z Toyotami, niesiony dopingiem tłumów swoich rodaków. Tym razem powtórki z Sardynii jednak nie było. Estończyk musiał zadowolić się trzecim miejscem.

Eflyn Evans – 4,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Aby w tym sezonie wygrać z Rovanperą, wszystko podczas twojego weekendu musi ułożyć się idealnie. Elfynowi Evansowi to się nie udało. Winy w tym Walijczyka niewiele – miał po prostu pecha co do pogody. Na porannych piątkowych odcinkach zawodnik Toyoty był dosłownie nie do zatrzymania. Tym większą gorycz mogą czuć jego kibice, pamiętając jak bezsilny wobec Rovanpery był ich ulubieniec przez resztę rajdu. Walijczyk wiele więcej zrobić nie mógł. Dobrze, że Evans odnajduje powoli swoją starą formę, ale jest już zdecydowanie za późno by mógł rzucić wyzwanie swojemu koledze z zespołu.

Kalle Rovanperä – 5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

„Geniusz”, „cudowne dziecko”, „fenomenalny”, „wspaniały” – chyba oficjalnie zaczęło nam brakować słów, którymi można opisać Kallego Rovanperę. Zostało co prawda jeszcze „Mistrz Świata”, ale tego też niebawem będziemy mieli okazję użyć. Nie chodzi nawet o to, że Fin znowu wygrał, a o styl w jakim to zrobił. Jego triumf tak naprawdę nie ulegał wątpliwości. Nawet gdy prowadził Evans, to po mimice, zachowaniu, stylu jazdy Kalle było widać, że znajdzie jakiś sposób, żeby wskoczyć na pierwsze miejsce. Występ Rovanpery do tego stopnia przypominał mi początki dominacji Ogiera, że mogłem przysiąc, iż słyszałem momentami Andrzej Borowczyka, a w rogu ekranu majaczyło mi logo TV4. Jeśli młodemu Finowi dalej tak się będzie układać, to tytuł może sobie zapewnić już we wrześniu, na Akropolu.

Biało-czerwoni

Kajetan Kajetanowicz – 2,5/5

źródło: Kajetan Kajetanowicz

Nie był to na pewno zły rajd „Kajto”, ale po tym do czego nas przyzwyczaił, w Estonii spodziewałem się po nim nieco więcej. Polak nie miał wcale łatwego zadania, bo w Tartu przyszło mu się zmierzyć z gromadą Finów z Teemu Suninenem na czele i z Andreasem Mikkelsenem. Kajetanowicz ze skandynawsko-fińską czołówką w ogóle nie zamierzał walczyć i skupił się raczej na przywiezieniu do mety bezpiecznego, piątego miejsca. Pamiętając występy „Kajto” w Estonii, taka decyzja mnie nie dziwi. Jednocześnie Polak był w stanie w dobrze obsadzonej Portugalii i Chorwacji przywozić podium, więc i tutaj czuć niedosyt.

Mikołaj Marczyk – 1,5/5

źródło: Miko Marczyk

Mimo, że momentami przykro było patrzeć na męczarnie „Miko”, to taki rajd musiał po prostu kiedyś nadejść. Weekend, w którym nie wychodzi praktycznie nic, jest ważnym etapem w karierze każdego kierowcy. Miłe złego początki, bo zaczęło się od dwóch dobrych czasów na początek zmagań. Potem było już jednak tylko gorzej. Na trzecim odcinku Marczyk uderzył w pieniek i w efekcie przez resztę pętli musiał radzić sobie bez jednego amortyzatora. To nie był koniec przygód, bo później pojawiły się jeszcze problemy z przegrzewającym się silnikiem. O dobrym wyniku nie mogło być mowy. Słowem – ciężki rajd, ale „Miko” nie powinien spuszczać po nim głowy.

Podsumowanie

Jak to mawiał klasyk „koniec mistrzostw, do widzenia!”. Lata oglądania WRC pozbawiły mnie złudzeń – tu już nic się nie wydarzy. Nie wynika to z tego, że Rovanpera jest za dobry. Nie zrozumcie mnie źle, jest świetny, ale Fin nawet jakby chciał, to nie ma zwyczajnie z kim przegrać. Hyundai nadal nie potrafi doprowadzić swojej rajdówki do porządku, a wicelider Mistrzostw – Thierry Neuville, właściwie rzucił już ręcznik na ring. M-Sport jest na etapie spełniania najczarniejszych oczekiwań przedsezonowych, a koledzy Kallego z Toyoty też nie sprawiają mu trudności. Osiemdziesiąt punktów to przewaga, której nie roztrwoniłby nawet Robert Kubica w słynnej Fieście WRC „od Malcolma”.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

281631762_10159040031700678_5848913518933323518_n

maj262022

Odszedł dominator, nadchodzi dominator

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Antyklimatyczny – to słowo idealnie opisuje moje odczucia co do Rajdu Portugalii. Na pierwszą w tym sezonie szutrową rundę można było sobie ostrzyć zęby, bo na miniony weekend przypadały obchody 50-lecia WRC, drugi występ obu Sebastienów i okazja do zobaczenia, jak nowe konstrukcje radzą sobie na innej nawierzchni. Tymczasem przebieg zmagań w Matosinhos pozostawił mnie z niedosytem i niepokojem co do dalszej części sezonu.

Rajd

Rajd Portugalii 2022 - 3/5

źródło: WRC.com

To nie tak, że w miniony weekend wiało nudą. Portugalia zdecydowanie miała i swoje momenty i zwroty akcji, jednak jej finał nie zapowiadał ciekawej walki o tytuł. Kalle Rovanpera wygrał po raz trzeci z rzędu i jego przewaga w klasyfikacji generalnej jest już bardzo bezpieczna. Fin przez cztery dni nasłuchał się więcej pochwał niż przez całe życie, ale trzeba przyznać, że były to zachwyty zasłużone.

Sporo kibiców pragnęło zobaczyć kolejny odcinek rywalizacji pomiędzy Sebastienem Loebem a Sebastienem Ogierem. Pojedynek dwóch Francuzów skończył się jednak, zanim miał okazję na dobre się zacząć. Loeb w przebłysku geniuszu, pod koniec pierwszej pętli wskoczył na pozycję lidera, ale prowadzeniem nie mógł się długo cieszyć. Na następnym odcinku zakończył swoją rywalizację bardzo dziwnym błędem. Odcinek później w ślady swojego rodaka poszedł Ogier, który przebił drugą oponę i również był zmuszony się wycofać.

Pech dwóch legend WRC otworzył najwyraźniej „puszkę Pandory”, bo na drugiej pętli portugalskie kamienie nie oszczędzały już nikogo. Nikogo poza Kalle Rovanperą. Przy pechu Breena, Tanaka i naturalnie Neuvilla, rajdowi bogowie znowu byli po stronie Fina, który pod koniec pierwszego etapu znalazł się nagle trzynaście sekund od pozycji lidera. Prowadzący Evans początkowo uciekał koledze, ale na drugiej pętli Kalle stwierdził, że jednak ma ochotę wygrać także w Portugalii. Trzy odcinki wystarczyły, żebyśmy zostali świadkami kolejnego rajdu z Rovanperą na czele.

W niedzielę kierowca Toyoty jechał już w swoim świecie. Ilekroć pojawiał się cień szansy na to, że Evans odrobi straty, Rovanpera pozbawiał rywala złudzeń i zostawiał go coraz dalej w tyle. Na Power Stage’u mogliśmy się emocjonować już tylko walką Sordo i Katsuty, bo najszybszy ponownie okazał się Kalle. Trzecie zwycięstwo z rzędu i jak znam WRC, to Fin nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Kierowcy

Sebastien Loeb – 1,5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Jeśli nawet dziewięciokrotny Mistrz Świata jest w stanie popełniać tak szkolne błędy, to znaczy, że żadne z nas nie powinno się biczować, gdy zrobi coś źle. Jest to oczywiście w jakiś sposób absurdalne, że największą nadzieją na zwycięstwo dla „czarnego konia” sezonu, jakim jest M-Sport, stał się 48- letni Loeb, ale fakt faktem, Francuza było stać na dużo więcej. Najlepiej świadczy o tym jego atak na pozycję lidera, który przyprawił komentującego oes Marcusa Gronholma o zespół stresu pourazowego. Stan ten nie trwał jednak długo, bo w pierwszym zakręcie następnego odcinka Loeb popełnił ostatni błąd, jakiego się po nim spodziewałem. Miejmy nadzieję, że w Kenii będzie to wyglądało lepiej.

Sebastien Ogier – 1/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

To był naprawdę kuriozalnie słaby rajd w wykonaniu „broniącego” tytułu Ogiera. Przy tak korzystnej pozycji na drodze, kierowca z Gap był wręcz murowanym faworytem do zwycięstwa. Tymczasem sprawiał on wrażenie, jakby mentalnie nie dojechał na portugalskie odcinki. Zaledwie jeden czas w pierwszej trójce to po prostu beznadziejny wynik, jak na kogoś o takich osiągnięciach i umiejętnościach. To prawda, że na pierwszym etapie z gry wykluczyły go kapcie (czyli zdarzenie losowe), ale po powrocie na odcinki, Seb mógł choć trochę namieszać. Zamiast tego, identycznie jak Loeb, popełnił tak dziwny i prosty błąd, jakiego nie spodziewaliśmy się po nim zobaczyć.

Gus Greensmith – 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

Słowa, że „to jest dzień” wypowiedziane przez Greensmitha po tym jak wykręcił drugi czas na OS2, zestarzały się niczym mleko zostawione na miesiąc na parapecie. To jednak nie był „ten” dzień, ani ten rajd. Tempa i przede wszystkim szczęścia, wystarczyło Anglikowi tylko na dwa odcinki. Oczywiście, żeby przebić cztery opony w trakcie jednego weekendu – trzeba mieć wielkiego pecha, ale tempo Gusa, gdy jechał sprawnym samochodem, specjalnie go nie broni. Kierowca M-Sportu po raz kolejny miał problem z dotrzymaniem tempa czołówce, a ponadto sam popełniał błędy i źle dobrał opony na sobotnie odcinki. Osobiście nadal uważam, że buty, w które wsadził Anglika jego zespół są dla niego wciąż za duże.

Adrien Fourmaux – 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

To, co w Portugalii pokazał Fourmaux, mogłoby stanowić podręcznikową definicję „bezpłciowego rajdu”. Były momenty kiedy zapominałem, że Francuz w ogóle uczestniczy w czwartej rundzie WRC. Żeby jednak być sprawiedliwym powiem, iż taka jazda kierowcy M-Sportu była w pełni intencjonalna i zaplanowana. Start sezonu jest dla Fourmaux beznadziejny, więc w Portugalii potrzebował jakichkolwiek punktów. Mogły być po bezbarwnej jeździe, mogły być po pechu rywali, mogły być po czymkolwiek – byle tylko były. Ten plan został przez Adriena zrealizowany, a koszmarna passa została wreszcie przerwana. Miejmy nadzieję, że Francuz pójdzie za ciosem i na Sardynii pokaże już trochę więcej.

Craig Breen – 2,5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Mamy za sobą kolejny rajd, który uwypuklił nam największy problem M-Sportu – brak głębi. Trąbię o tym od początku sezonu, ale to jest naprawdę niesamowite, jak szybko w tym roku brytyjski zespół rozsypuje się w obliczu najmniejszych komplikacji. W kontekście Portugalii, winy Breena akurat jest w tym niedużo. Irlandczyk zmagał się przez cały rajd z awariami i niedogodnościami w postaci kurzu wlatującego mu do kabiny. Jednocześnie, naprawdę ciężko jest za coś Irlandczyka po tym występie pochwalić, a jakąś ocenę muszę mu dać. I Breen i M-Sport potencjał mają, ale w tym sezonie za dużo było podgrzewania atmosfery, a za mało wyników.

Pierre-Louis Loubet – 3/5

źródło: Red Bull Content Pool

Jedyny pozytywny aspekt ekipy Richa Millenera, to właśnie Loubet. Swoje momenty młodzian miał już w Chorwacji, ale tam dosyć szybko wypadł poza rywalizację. W Matosinhos natomiast znalazł się w tej grupie zawodników, którzy uniknęli kapci na drugiej piątkowej pętli i po OS7 zajmował fantastyczne, czwarte miejsce. To był jednak moment, w którym Francuz chyba sam się siebie przestraszył i zaczął popełniać naprawdę proste błędy. Tu wycieczka w krzaki, tam piruet, a gdzie indziej zły dobór opon. Ostatni etap pojechał już po prostu „na dojechanie”, a i to nie było łatwe, bo na ostatnich odcinkach padło mu wspomaganie. Tak, czy inaczej Pierre-Louis może wyjeżdżać z Portugalii z podniesioną głową.

Ott Tanak – 2,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Po Rajdzie Chorwacji miałem nadzieję, że Ott Tanak pójdzie za ciosem i przełamie wreszcie swoją kiepską formę w Hyundaiu. Nadzieje te okazały się jednak złudne. Tempo Estończyka nie było tragiczne, ale nawet gdyby Ott nie złapałby dwóch kapci, to i tak nie znalazłby się na podium. To prawda, że kierowca z Saarema nie ma sprzętu, który pozwoliłby mu walczyć o koronę Mistrza Świata. Jednak osobiście w samym Tanaku też trudno mi dojrzeć głód wygrywania i chęć udowodnienia czegoś, tak jak pokazywał to w Toyocie. W Hyundaiu Ott do tej pory wygrał tylko dwa rajdy. Ostatni był już prawie półtora roku temu.

Thierry Neuville – 3/5

źródło: Hyundai Motorsport

Thierry Neuville w tym sezonie może się czuć jak Bill Murray w „Dniu Świstaka”. Każdy rajd Belga, to jak na razie dokładnie ta sama historia. Dobre tempo na początku, potem awaria rajdówki i mozolna wspinaczka w górę tabeli przez resztę weekendu. Największą walkę w tym roku Neuville toczy nie z Rovanperą i nie z Evansem, tylko z własnym samochodem. I o ile kierowca Hyundaia w tym starciu nie poddaje się, to sama jego idea jest beznadziejna. Gdzie skończyłby Thierry, gdyby nie awaria zawieszenia po OS7? Możemy tylko gdybać. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że upragniony tytuł ponownie Belgowi odleciał. Tym razem zdecydowanie szybciej niż się spodziewaliśmy.

Takamoto Katsuta – 4,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Wychodzi na to, że Japończyk jednak czytuje „Po Rajdowemu” i wziął sobie do serca moje żale. Aczkolwiek, już tak na poważnie, muszę powiedzieć, że czekałem niecierpliwie na ten moment, kiedy Katsuta wreszcie się obudzi. Czy spodziewałem się, że to nastąpi w Portugalii? W żadnym wypadku. Jest to jednak miłe zaskoczenie. „Taka” przez cały weekend miał naprawdę fantastyczne tempo i zapracował sobie na trzecią pozycję w generalce. Pech chciał jednak, że w walce o podium trafił na takiego fachurę, jak Dani Sordo. Frustracja po stracie pozycji na ostatnich kilometrach jest zrozumiała, ale Katsuta nie ma powodów do smutku. To był zdecydowanie jego najlepszy występ w tym sezonie, a zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że jeden z najlepszych w całej karierze.

Dani Sordo – 4,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

To, za co ekipę Hyundaia można pochwalić, to że znaleźli sposób na wykorzystanie tak nierównego kierowcy jak Dani Sordo do seryjnego zdobywania pozycji w pierwszej trójce. Hiszpan został wysłany do Matosinhos w celu zrobienia dwóch rzeczy: popijania Porto i stanięcia na podium. Już po pierwszym etapie było widać, że wino Daniemu właśnie się skończyło. Sordo przede wszystkim jechał mądrze, kontrolował swoje tempo, ale nie tracił dystansu do poprzedzającego go Katsuty. Gdy kierowca Hyundaia przystąpił do ataku, narzucił Japończykowi tak mordercze tempo, że ten nie miał jak bronić pozycji. W pełnym sezonie weteran WRC miał spore problemy, ale akurat w Portugalii można na Daniego stawiać majątek.

Elfyn Evans – 4,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Wicemistrz Świata i przed sezonem główny kandydat do tytułu, nareszcie się obudził. Problem Elfyna Evansa polega jednak na tym, że jest już pewnie za późno. Nie sposób tutaj Walijczykowi nie współczuć. Gdy ze sceny zszedł Sebastien Ogier i Evans już czuł w dłoniach dotyk Mistrzostwa Świata, los zesłał mu Kalle Rovanperę w iście mistrzowskiej formie. Z drugiej strony Elfyn sam jest sobie winien. Gdyby w głupi sposób nie stracił punktów w Monte-Carlo i Szwecji, to dzisiaj sytuacja w walce o tytuł mogłaby wyglądać znacznie ciekawiej. W Portugalii było już jednak zdecydowanie lepiej. Walijczyk prowadził przez większość rajdu i w pewnym momencie wydawało się, że obroni prowadzenie, przed nacierającym kolegą z zespołu. Szczęścia jednak zabrakło. Spadł deszcz, rywal poczuł krew i ani się obejrzeliśmy, a Evans był już drugi. Podium to zawsze podium, ale czy w na pewno w przypadku Elfyna lepiej zdobyć je późno niż wcale?

Kalle Rovanpera – 5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Nowy kandydat do zawładnięcia WRC na następną dekadę tym razem nie nazywa się Sebastien i nie pochodzi z Francji. Od swoich poprzedników jest jednak dużo młodszy, więc jego rządy mogą potrwać dużo dłużej. Rovanpera już teraz przywołuje na myśl to, co Loeb i Ogier wyczyniali przed paroma laty. Nie są to skojarzenia przypadkowe bo na 21-letniego Fina ciężko w tym momencie znaleźć sposób. Przed rajdem wszyscy powtarzaliśmy, że w Portugalii wygrać będzie trudniej, bo odkurzanie, bo szuter, bo dwa Seby. Tymczasem na Kalle wszystkie te przeciwności losu nie zrobiły żadnego wrażenia. Lider klasyfikacji generalnej jest obecnie w formie, która pozwala mu decydować, czy chce dany odcinek wygrać, czy tym razem da pocieszyć się komu innemu. Dla Rovanpery poprzednie trzy rajdy to była gra w DiRTa na najniższym poziomie trudności. Pierwszy tytuł zawsze jest najtrudniejszy do zdobycia, ale przy takiej dojrzałości i spokoju jaki prezentuje Kalle, będzie musiał się naprawdę postarać, żeby Mistrzem Świata nie zostać.

Biało-czerwoni

Kajetan Kajetanowicz – 5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Kiedy zawodnik ma ponad czterdzieści lat, jest trzykrotnym Mistrzem Europy i w ostatnich trzech sezonach kończył rywalizację na podium WRC2, to takie wyniki jak ten w Portugalii nie powinny mnie dziwić. A jednak Kajetanowi Kajetanowiczowi znowu się udało. Co prawda byłem za mały, żeby pamiętać wyczyny Kuliga i Hołowczyca, ale jestem przekonany, że takiego zawodnika jak „Kajto” nigdy wcześniej nie mieliśmy. Kierowca Lotos Rally Team sprawiał wrażenie, jakby już po wylądowaniu w Portugalii wiedział, że zdobędzie tutaj podium. Kajetanowicz znów potwierdził, że jest jednym z najmądrzej i najpewniej jeżdżących kierowców w całym WRC.

Mikołaj Marczyk – 5/5

źródło: WRC.com

Te zawody nie byłyby nazywane najlepszym wynikiem „naszych” w historii, gdyby nie świetny występ Miko Marczyka. Właśnie w taki sposób zamyka się usta krytykom. Po Chorwacji Marczyk był pierwszą osobą, która przyznała, że w tamtej rundzie stać go było na więcej. Do Portugalii kierowca z Łodzi podszedł bardzo sumiennie i profesjonalnie, a swoją sportową złość przekuł w najlepszy czas w WRC2 na pierwszym odcinku. Momentami łatwo było zapomnieć, że Miko jedzie dopiero w swoim drugim rajdzie w Mistrzostwach Świata. Marczyk to kierowca, który niesamowicie szybko się uczy i adaptuje do nowych warunków. Dlatego jestem pewien, że im dalej w las, tym będzie lepiej.

To może teraz?

Nie lubię siać defetyzmu, ani w ogóle stawiać takich prognoz, ale od czasu zakończenia czwartej rundy WRC rośnie we mnie wrażenie, że jest już pozamiatane. Kalle Rovanpera ma przewagę właściwie dwóch rajdów, co czyni jego sytuację na czele stawki bardzo bezpieczną. Tym bardziej, że najbliższym rywalem Fina pozostaje Thierry Neuville, o którym nie można nawet powiedzieć, że podczas rajdów rywalizuje z Rovanperą. Belg w obecnym samochodzie i w obecnej sytuacji potrzebowałby chyba cudu rodem z Hollywood. WRC pokazało mi jednak wiele razy, że nie jest sportowym filmem familijnym. Tu motywacyjna przemowa i siła przyjaźni nie wygra z chłodną głową i zabójczą precyzją Rovanpery. Jednak przed nami Rajd Sardynii, a później Rajd Safari. Dwie imprezy, gdzie Finowi piekielnie ciężko będzie otwierać trasę. Jeśli tam nie przerwie swojej serii wygranych rajdów, nie przerwie jej już chyba nigdzie.

źródło: WRC.com

278861322_10158989418955678_5110448798800280355_n

kwiecień262022

Przez błoto do gwiazd

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Zeszłoroczny Rajd Chorwacji był zdecydowanie najlepszą imprezą w kalendarzu. Dorównanie tamtym zawodom i utrzymanie dobrej reputacji było zadaniem bardzo trudnym. Co by jednak nie mówić, miniona, trzecia runda WRC znów dostarczyła czystych rajdowych emocji. Były ruletki oponiarskie, były przerażające warunki, były spektakularne kraksy i walka do ostatnich metrów.

Rajd

Rajd Chorwacji 2022 - 5/5

źródło: wrc.com

Stawka pierwszego w tym sezonie asfaltowego rajdu była wysoka. Albo Rovanpera odskoczy na bezpieczną odległość w punktach, albo grupa ścigających go zawodników dostanie wiatru w żagle. Kierowca Toyoty pokazał jednak po raz kolejny, że mimo młodego wieku, dojrzała jazda nie jest mu obca.

To był jednak kompletnie inny Rajd Chorwacji niż przed rokiem. Suche i słoneczne warunki odeszły w zapomnienie, gdy Zagrzeb nawiedziły deszcze i mgły. Na pierwszych kilometrach, pośród błota i kałuż, rządził Rovanpera, korzystający z wygodnej pozycji na trasie. Gonić go próbował lubujący się w takich warunkach Thierry Neuville, ale Belga szybko dopadły pokłady nieszczęść.

Czy Kalle miał już wtedy zwycięstwo w kieszeni? Nic bardziej mylnego. Na drugim etapie pech w postaci przebitej opony dopadł też lidera rajdu. Swoją szansę zwietrzył Ott Tanak, który był w stanie zbliżyć się do Fina na zaledwie kilkanaście sekund. Gdy jednak w sobotnie popołudnie zza chmur wyszło słońce, Rovanpera znów odskoczył ścigającej go załodze Hyundaia.

W niedzielę główną rolę w chorwackim thrillerze zagrały opony. Tanak hazardowym ruchem postawił na opony na mokrą nawierzchnię, jednak wymarzony deszcz nie nadchodził. Przewaga Kalle wydawała się być niepodważalna, gdy nagle, na przedostatnim odcinku modlitwy Hyundaia zostały wysłuchane. Niebo otworzyło się i Ott Tanak niespodziewanie wskoczył na pozycję lidera.

Przed załogami pozostał ostatni odcinek specjalny, gdzie warunki ponownie wywoływały u ekspertów ból głowy. W zaschniętych błotnistych zakrętach faworytem wydawał się Tanak. Jednak Chorwacja miała w scenariuszu kolejny zwrot akcji. Rovanpera wzniósł się ponad warunki i ponad źle dobrane opony. W przejeździe, którego nie powstydziłby się nawet sam Sebastien Ogier, Fin pokonał Otta Tanaka aż o 5,7 sekundy i odniósł tym samym swoje pierwsze zwycięstwo na asfalcie.

Kierowcy

Adrien Fourmaux – bez oceny

źródło: wrc.com

Podczas poprzedniego Rajdu Chorwacji Francuza można było spokojnie ogłosić objawieniem zawodów. Jednak o swoim występie w miniony weekend Fourmaux będzie musiał jak najszybciej zapomnieć. Nadal wierzę, że Adrien ma talent i spory potencjał, ale start tego sezonu w jego wykonaniu był absolutnie koszmarny. Po wypadku w Monte-Carlo i awarii w Szwecji, kierowca M-Sportu po raz trzeci z rzędu nie dojeżdża do mety. Owszem warunki nie są sprzyjające, ale Fourmaux desperacko potrzebuje dobrych wyników, a nie lądowania na czyimś trawniku. O ile właściciel posesji jest zachwycony widokiem rozbitej Pumy Rally1 pod oknem, o tyle Rich Millener już niekoniecznie.

Oliver Solberg – 1/5

źródło: Hyundai Motorsport

W Monte-Carlo miał awarię wydechu, w Szwecji miał dobre tempo na pierwszym etapie. Jednak w Chorwacji nie ma już dla Olivera Solberga taryfy ulgowej. Młody Szwed pożegnał się z rajdem po własnym błędzie, a i przed feralnym OS9 nie prezentował jakiegoś wybitnego tempa. Solberg nie jest w tak trudnej sytuacji jak Fourmaux, ale zostały mu już tylko trzy rajdy na to, aby zostawić po sobie w tym sezonie dobre wrażenie.

Z racji tego, że nie mam już nic więcej do napisania o samym Solbergu, to chciałbym się odnieść do pożaru po wypadku w jego rajdówce. Duża część kibiców doszła do wniosku, że skoro pali się hybrydowy samochód, to winna naturalnie musi być bateria. Wszak, jak wiadomo, spalinowa rajdówka nigdy w historii ludzkości nie zajęła się ogniem (a już na pewno nie w Rajdzie Meksyku 2020). Jednak jak potwierdził sam zespół, silnik elektryczny był kompletnie nienaruszony, a powodem pożaru był nagrzany wydech, który podpalił gałęzie drzew. Także proszę, nie powielajcie nieprawdziwych informacji.

Esapekka Lappi – 2/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Fin chyba najbardziej z całej stawki może sobie pluć w brodę. Jeśli chodzi o samo tempo, Lappi spokojnie mógł zakończyć Rajd Chorwacji na podium. Nadzieje na ten sukces zostały zniweczone już po paru kilometrach. Szkolny błąd w postaci urwania zawieszenia na ograniczniku cięcia sprawił, że załoga Toyoty – niczym reprezentacja Polski – jechała już tylko o honor. Honor udało się zachować, bo Fin był najszybszy na czterech odcinkach specjalnych (był to drugi najlepszy wynik w rajdzie). To osiągnięcie, za którym nie poszła jednak żadna waga, ani punkty, bo Lappi sensacyjnie przegrał na Power Stage z samochodami Rally2 i z Zagrzebia wyjechał z pustymi rękami.

Pierre-Louis Loubet – 2,5/5

źródło: wrc.com

Nie tak wyobrażał sobie swój powrót Pierre-Louis. Rok temu, mimo dobrego tempa, zakończył rywalizację na drugim etapie. Tym razem dotarł dalej, ale nie w takiej formie, w jakiej by chciał. Francuz miał naprawdę gigantycznego pecha, gdy na pierwszych dwóch próbach przebił aż trzy opony i był zmuszony do wycofania się z rajdu. Jak już niegdyś pisałem, kapeć na odcinku to w większości przypadków zdarzenie tak losowe, że trudno obwiniać o nie kierowcę. Po dołączeniu do rywalizacji w systemie Superrally zawodnik M-Sportu prezentował się zaskakująco dobrze. Zaliczył parę czasów w pierwszej piątce, a nawet w pierwszej trójce. Jeśli Loubet dostanie w tym sezonie jeszcze szansę na asfalcie, może pokazać wreszcie swój talent.

Gus Greensmith – 2,5/5

źródło: wrc.com

Mam jakieś dziwne wrażenie, że ten rajd pokazał nam prawdę o Gusie. Cóż, przynajmniej mnie. Od jego zeszłorocznego występu w Rajdzie Chorwacji (bardzo udanego w dodatku), nie wiedziałem co o Angliku myśleć. Teraz już chyba wiem. Gdy wychodziło słońce, Greensmith pokazywał, że potrafi być szybki i walczyć z czołówką. Gdy jednak asfalt robił się mokry, zawodnik M-Sportu kompletnie się gubił. Kręcił piruety niczym łyżwiarka figurowa, gubił tył rajdówki i jego czasy te przygody odzwierciedlały. W pierwszym, ewentualnie w drugim sezonie w WRC, ten rajd Anglikowi można by odpuścić. Jednak to jest czwarty sezon Gusa, który w dodatku ma ważną rolę odciążania Breena w przywożeniu punktów dla zespołu. W Chorwacji znów mu się to nie udało.

Takamoto Katsuta – 2,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Nie sądziłem, że to kiedyś napiszę, ale autentycznie brakuje mi słów na występy Takamoto Katsuty. Nie to, że są bardzo złe, albo bardzo dobre, tylko od paru miesięcy każdy rajd w jego wykonaniu wygląda dokładnie tak samo. I jeśli Japończyk dostał „przykaz z góry” aby tak się wlec po odcinkach, to naprawdę w porządku. Jestem w stanie zrozumieć tok myślowy jakim posługuje się i on i Latvala. Jednak przy takiej jeździe naprawdę nie ma za co kierowcę Toyoty chwalić. Oczywiście znajdą się osoby, które będą argumentowały, że Katsuta przecież regularnie dowozi punkty. I to jest fakt. Aczkolwiek i ja wiem i Wy wiecie, że Takę stać na wiele więcej. Szczególnie w Chorwacji.

Elfyn Evans – 3/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Walijczyk do Chorwacji przyjechał w poszukiwaniu nadziei na włączenie się do walki o upragniony tytuł. Czy ją znalazł? Raczej nie. Tym razem wiele w tym winy Evansa nie ma. Biorąc pod uwagę przebieg weekendu nie mógł liczyć na wiele więcej. Miał po prostu pecha. Tempo Elfyna pozwalało na regularne podgryzanie Tanaka, Neuvilla i Rovanpery, ale aż trzy przebite opony skutecznie dusiły w zarodku każdą szansę na lepszy wynik. Koniec końców był to dla Walijczyka bardzo frustrujący weekend. Jeśli Evans chce myśleć o mistrzostwie, to w Portugalii musi być na podium. Jego strata do Rovanpery to już prawie sześćdziesiąt punktów.

Craig Breen – 3,5/5

źródło: M-Sport

Patrząc na tabelę, da się zauważyć, że Pumy faktycznie są samotnikami. Breen po raz kolejny pokazał, że jest jedynym zawodnikiem, będącym w stanie dorównać ambicjom swojego zespołu. Dla kierowcy M-Sportu pod wieloma względami był to podobny występ do tego w Monte-Carlo. Na szybkich, mokrych asfaltach Irlandczyk czuł się dosłownie jak w domu. Jego czasy pozwoliły na zaczepienie się na trzecim miejscu i gdyby nie chybiony dobór opon na ostatnią pętlę, Breen pewnie by podium dowiózł. Irlandczyk może czuć niedosyt, ale i tak był to bardzo solidny występ w jego wykonaniu i rehabilitacja po nieudanym Rajdzie Szwecji.

Thierry Neuville – 3,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Powiem szczerze, dawno nie widziałem tak chaotycznego rajdu w wykonaniu jednego zawodnika. Podczas tego weekendu Belgowi przytrafiło się chyba wszystko, co może się kierowcy rajdowemu przytrafić. Były walki na dziesiąte części sekundy, były wygrane oesy, były kapcie, kary i spektakularne kraksy. Thierry Neuville miał w Chorwacji jednocześnie mnóstwo szczęścia i jeszcze więcej pecha. Kierowca Hyundaia dwa razy przebił oponę, na dojazdówce padł mu alternator i w dodatku tracił moc w silniku. Mimo tego nie poddał się i z niesamowitą determinacją wspinał się z powrotem w górę tabeli po każdym potknięciu. Aczkolwiek nie da się nie zauważyć, że część strat czasu Belg sprowadził na siebie sam. Kara za przekroczenie prędkości w ruchu drogowym to w 100% jego wina, tak samo jak spektakularny „dzwon” na Power Stage’u. W tamtym rowie los wyrównał z Neuvillem rachunki, bo Thierry miał szczęście, że jego i20 był w stanie w ogóle ruszyć po takim uderzeniu.

Ott Tanak – 4,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Czekałem na to ponad rok, ale w Chorwacji nareszcie zobaczyłem Otta Tanaka sprzed lat. A przynajmniej jego namiastkę. Estończyk w końcu sprawiał wrażenie, jakby chciał faktycznie być najszybszy z całej stawki. Potrafił skrócić dystans do Rovanpery i dokręcić śrubę, ale też jechać bardziej wykalkulowanie i próbować przechytrzyć młodego Fina. Pojedynek z kierowcą Toyoty zakończył się dla Tanaka w niekorzystny sposób, ale Mistrz Świata z 2019 roku i tak może być z siebie zadowolony. Tamtego dnia Kalle był po prostu szybszy. Można oczywiście gdybać i argumentować, że Estończyk był w stanie walczyć z Rovanperą, tylko dzięki pechowi zwycięzcy rajdu. Aczkolwiek akurat w przypadku Tanaka nie ma co umniejszać jego osiągnięciom, przypisując je szczęściu. Kierowca Hyundaia na jego nadmiar w tym sezonie nie może narzekać.

Kalle Rovanpera – 5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

To może być występ Kallego Rovanpery, który będzie się wspominać latami. Fin przepędził wreszcie swoje chorwackie demony i to w pięknym stylu. Pozycja na drodze oczywiście pomogła mu w zbudowaniu przewagi nad rywalami, ale nawet jadąc jako pierwszy, utrzymanie samochodu na trasie w takich warunkach to duże wyzwanie. Zwycięstwo nie przyszło wcale łatwo. Podczas drugiego etapu Kallego dopadł pech w postaci przebitej opony. Ostatniego dnia znalazł się nagle na niewłaściwym ogumieniu. Wszystkie te przeciwności był jednak w stanie przezwyciężyć czystym tempem. Czasami łatwo zapomnieć, że młody Rovanpera ma dopiero 22 lata. Tym łatwiej, gdy pokazuje tak dojrzałą jazdę, jak w miniony weekend.

Biało-czerwoni

Na zakończenie czas wspomnieć o aspekcie, który najbardziej elektryzował polskich kibiców w ten weekend – występ Kajetana Kajetanowicza i Mikołaja Marczyka. Czy warto było czekać?

Kajetan Kajetanowicz – 5/5

źródło: wrc.com

Karierę „Kajto” śledzę już od jakichś kilkunastu lat. Mimo to, ten zawodnik zawsze potrafi mnie czymś zadziwić. Dla Wicemistrza Świata to miał być bardzo trudny rajd i pierwszy etap raczej nie skłaniał do optymizmu. Stawka była bardziej konkurencyjna niż rok temu, a warunki zdecydowanie trudniejsze. Kajetanowicz potrzebował jednak tych pierwszych odcinków na wejście w swój rytm i przyzwyczajenie się do rajdówki. Gdy to uczynił, na drugim etapie przebudził się prawdziwy „Kajto”. Praktycznie z miejsca zaczął wygrywać odcinki w klasie i w połowie dnia był już na trzecim miejscu. Drugi Nikolay Gryazin nie zdążył nawet dokładniej przyjrzeć się tabeli, a już miał Polaka tylko szesnaście sekund za plecami. Trzy odcinki na ostatnim etapie wystarczyły, by Kajetanowicz uporał się także z Rosjaninem. Drugie miejsce to naprawdę świetny wynik. Szkoda, że nie udało się już dogonić Rossela, ale Francuz w ten weekend jechał w swoim świecie. Może „Kajto” ma większe szanse na włączenie się do walki w WRC2, niż nam się wydawało?

Mikołaj Marczyk – 2,5/5

źródło: wrc.com

I bez koszmarnych warunków, byłby to dla Mikołaja Marczyka trudny debiut w WRC. Jednak z mgłą, deszczem i błotem, głównym celem stało się po prostu dotarcie do mety. Ta sztuka udała się „Miko” i z dziewiątego miejsca w klasie oraz pierwszych punktów można się cieszyć. Jeśli ktoś oczekiwał, że Marczyk z miejsca narzuci takie tempo jak w ERC, to faktycznie mógł się rozczarować. Z tym, że były to oczekiwania nierealistyczne. W Chorwacji, na dłuższych, nieznanych oesach, z szybszą i bogatszą stawką, nie było miejsca na dokręcenie śruby. To miał być przede wszystkim występ pod znakiem nauki i zbierania doświadczenia. „Miko” jest już na tyle dojrzałym kierowcą, że w Zagrzebiu na pewno bardzo dużo się nauczył, o czym sam zresztą wspominał. Zaniepokojonych pragnę uspokoić. Trzy lata temu podczas Rajdu Barum, który był pierwszym występem Marczyka w ERC za granicą, Polak jechał na siedemnastym miejscu, zanim wypadł z trasy. Co było potem – wszyscy pamiętamy.

Czas na Fafe

Rajd Chorwacji znów dostarczył wielu rajdowych emocji i osobiście mam dużą nadzieję, że na stałe zagości w WRC. Po wylocie Rajdu Korsyki i Rajdu Niemiec, Mistrzostwa Świata potrzebują prawdziwego asfaltowego klasyka. Teraz jednak czas na coś zgoła odmiennego. Następny przystanek WRC, to szorstkie szutry Portugalii. Tam Rovanperze ciężko będzie wygrać, więc reszta stawki już ostrzy sobie zęby na zmniejszenie straty do Fina. W Matosinhos powrócą jednak dwaj Sebastianowie. Czy czeka nas kolejne w tym sezonie emocjonujące starcie? Miejmy taką nadzieję.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

kwiecień212022

Mądry Polak przed rajdem

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Dwie pierwsze rundy już za nami, ale to właśnie na trzeci rajd w kalendarzu kibice znad Wisły czekali z zapartym tchem. Zawody w Chorwacji to jedna z rund odbywająca się najbliżej naszego kraju, z którą mamy dobre wspomnienia i w której przede wszystkim pojadą nasze dwie najlepsze załogi. Czego możemy się spodziewać ze strony „orłów” Orlenu i Lotosu w Zagrzebiu?

Stare wygi i debiutanci

Dla Kajetana Kajetanowicza będzie to start do piątego sezonu w WRC. Dla jego pilota, Macieja Szczepaniaka – do dwudziestego pierwszego. Po przeciwnym biegunie tej osi doświadczenia stoją Mikołaj Marczyk i Szymon Gospodarczyk, którzy w Rajdowych Mistrzostwach Świata dopiero zadebiutują. Obie załogi pojadą w WRC2, obie identycznymi Skodami Fabia, obie będą sponsorowane przez wielkie koncerny paliwowe. Jednak na kilkanaście godzin przed startem pierwszego oesu Rajdu Chorwacji, Marczyka i Kajetanowicza, Gospodarczyka i Szczepaniaka, więcej dzieli niż łączy.

źródło: Kajetan Kajetanowicz

„Kajto” wybył na międzynarodowe oesy już jako utytułowany w kraju zawodnik. „Miko” pierwszy start w Mistrzostwach Europy zaliczył podczas swojego trzeciego sezonu w Polsce. Kajetanowicz na pierwszy z trzech tytułów musiał swoje odczekać – zdobył go dopiero w 2010 roku, pięć lat po debiucie. Kariera Marczyka rozwijała się natomiast bardzo dynamicznie. 2016 rok – trzecie miejsce na Śląsku, rok później – debiut w RSMP, rok później – trzecie miejsce w kraju, rok później – mistrzostwo, rok później – pełen sezon w ERC, w zeszłym roku – trzecie miejsce w Europie. „Miko” był niczym kamień wystrzelony z procy.

autor: Maciej Niechwiadowicz

Dlatego właśnie ostrzenie sobie zębów na rywalizację dwóch Polaków, podgrzewanie atmosfery, wspominanie zmagań Kuliga z Kuzajem – to wszystko jest, moim zdaniem, na wyrost. Marczyk i Kajetanowicz to dwaj różni zawodnicy, na kompletnie innym etapie kariery. Jeden ponownie zawalczy w tym roku o nieuchwytny tytuł Mistrza Świata, drugi dopiero zaznajomi się z klimatem WRC. Obaj kierowcy spotkali się rok temu na Rajdzie Barbórki Warszawskiej. Wtedy bardzo pewnie, niemalże łatwo, zwyciężył „Kajto”. Na następną prawdziwą rywalizację między Polakami przyjdzie nam jeszcze poczekać, bo nie zanosi się na to, by różnica między nimi miała zmaleć.

"Efekt Kubicy"

źródło: Red Bull Content Pool

Nie, nie czytacie ani „Powrotu Roberta”, ani „Sportowych faktów”. Tym razem nazwisko kierowcy F1 znalazło się tutaj z konkretnego powodu i mogę to podeprzeć dobrymi argumentami. Albowiem tak się złożyło, że Kubica de facto nie będąc pełnoprawnym kierowcą rajdowym, ma największe osiągnięcia wśród wszystkich Polaków w tej dyscyplinie. I mimo, że sam Kajetanowicz pewnie by nigdy tego nie powiedział, to jego własny dorobek nieco blaknie przez to jedno Mistrzostwo WRC2 Roberta. Bo o ile w środowisku zagorzałych fanów rajdów teza „Kajto jest najlepszym polskim rajdowcem w historii” nie byłaby przesadnie kontrowersyjna, o tyle przy udziale ogólnego motorsportowego gremium znajdzie się ktoś, kto niczym najlepszy barman wyciągnie spod lady „ale”. Można się tu zżymać i udowadniać, że trzy tytuły Mistrza Europy i dwa Wicemistrzostwa Świata były większym i trudniejszym osiągnięciem, ale jedna statystyka cały czas pozostaje nieubłagana. Kubica jest Mistrzem Świata – Kajetanowicz nie. Mówiąc wprost, „Kajto” potrzebuje tego tytułu, by stać się dla rajdów samochodowych tym, kim dla skoków narciarskich był Adam Małysz, albo dla tenisa Agnieszka Radwańska.

autor: Marcin Snopkowski

Dla Marczyka istnienie Kubicy ma mniej mitologiczny a bardziej praktyczny wymiar. Mianowicie – Orlen. Polski koncern paliwowy ładuje w zespół Alfy Romeo i Roberta Kubicę absolutnie gigantyczne pieniądze. Czy słusznie? O tym zdecydujcie sami, do mnie po ostatnim razie nadal przychodzą pogróżki. Niemniej jednak możemy się chyba zgodzić, że najbardziej korzystne dla polskiego motorsportu byłoby równe rozłożenie tej sumy na wszystkie dyscypliny, w których startują nasi zawodnicy. Orlen tymczasem tego nie zrobi, bo z finansowego punktu widzenia korzystniejsze dla nich najwidoczniej jest ładowanie tego wszystkiego w F1. Odbija to się właśnie na Marczyku, wokół którego już w zeszłym sezonie pojawiły się pogłoski co do napiętego budżetu. Całe szczęście koncern z Płocka nie skąpił pieniędzy na sezon w WRC. Nie ma jednak nic za darmo. Sukcesy są polskim rajdom potrzebne i po to by zwiększyć popularność tej dyscypliny i po to, by firmy takie jak Orlen, były bardziej skore w nią inwestować.

autorka: Kaja Wróblewska

Oprócz oczekiwań sponsora, „Miko” dźwiga też oczekiwania swoich kibiców. To właśnie Marczykowi bliżej do miana „nadziei” polskich rajdów. Kajetanowicz oczywiście jest bardzo utytułowany i mimo, że wszyscy marzymy o tym, by zobaczyć go w najwyższej kategorii, jest to scenariusz mało prawdopodobny. Większe szanse na to ma kierowca Orlenu i nic dziwnego, że kibice liczą na atomowe wejście do Mistrzostw Świata. Tak obiecującego kierowcy na arenie międzynarodowej nie mieliśmy już od dawna. Był co prawda i Hubert Ptaszek i Łukasz Pieniążek, ale po paru przebłyskach, bardzo szybko gaśli, a my zostawaliśmy z niesmakiem w ustach.

Jak tam Panie z tym tytułem?

To skoro nakreśliliśmy sobie różnice między naszymi orłami, a także ich cele i tych celów ciężar, warto zastanowić się, na ile realistyczne jest ich osiągnięcie w tym sezonie?

Jeśli przegapiliście tą niezwykle istotną zmianę w przepisach, to przypomnę tylko, że w tym sezonie FIA zlikwidowało podział na fabryki i prywaciarzy w samochodach Rally2. W tym roku wszyscy jeżdżą razem. Zabrzmi to mało chlubnie, ale ta reforma utrudnia sytuację naszym zawodnikom. Zdecydowanie łatwiej rywalizuje się z załogami o podobnym potencjale finansowym, niż graczami pokroju M-Sportu i Skody (czy tam Toksportu). Nie mam zamiaru jednak siać defetyzmu. Ani „Kajto” ani „Miko” nie są bez szans.

źródło: M-Sport

Wielkich powodów do zmartwień na pewno nie ma Kajetanowicz. Ustronianin, mimo że w zeszłym sezonie walczył w kategorii WRC3, to i tak trzykrotnie zameldował się w pierwszej trójce wszystkich samochodów Rally2. Mało tego, „Kajto” pewnie jechałby inaczej, gdyby wiedział, że walczy o tytuł z większą ilością zawodników. Jeśli chodzi o rywali w Zagrzebiu, to kierowca Lotos Rally Team na nudę nie będzie mógł narzekać. Groźny będzie na pewno Emil Lindholm, a także Jari Huttunen. Uważać trzeba także na Erika Caisa, który na asfalcie zrobił gigantyczny postęp. Nie można też zapomnieć o piekielnie szybkim Nikolayu Gryazinie i przede wszystkim o rywalu sprzed roku – Yohannie Rosselu. Gdzie w tej całej zgrai może znaleźć się „Kajto”? Jeśli uniknie przygód, które spotkały go w treningowym Quattro River Rally, pierwsza trójka zdecydowanie jest w jego zasięgu. Natomiast w temacie tytułu Mistrza Świata w całym sezonie, nie mam dobrych wieści. Andreas Mikkelsen pewnie wygrał swoje dwie pierwsze rundy w sezonie i Norwega zdetronizować mogłaby tylko jakaś katastrofa.

źródło: foto Modlic

O wiele trudniejsza do oceny jest sytuacja Marczyka. „Miko” to bardzo szybki kierowca i część swoich rywali w klasie był w stanie pokonać już w ERC. Trudność przeprowadzki do Mistrzostw Świata niekoniecznie polega jednak na tempie, a bardziej na jego utrzymaniu. Rajdy w WRC są o wiele dłuższe i przez to bardziej wymagające. Utrzymanie koncentracji przez całe trzy dni rywalizacji będzie najtrudniejszym wyzwaniem Marczyka. Myślę, że największym rywalem „Miko” w tym rajdzie, a także w całym sezonie, będzie on sam. Mimo, że jestem dobrej myśli, to nie zamierzam oszukiwać ani siebie, ani Was. Dla kierowcy Orlen Teamu to sezon na naukę i zapoznanie się z klimatem WRC. Na atak przyjdzie czas później. Marczyk pokazał jednak, że potrafi się bardzo szybko adaptować do nowych sytuacji. Pokazuje to między innymi jego występ w Rajdzie Valasska na początku kwietnia. Na nieznanych, wymagających trasach był czwarty, przegrywając tylko z Pechem, Maresem i Kopeckym, czyli kierowcami, którzy trasy w Morawach znają właściwie na pamięć. Przed Rajdem Chorwacji możemy być ostrożnymi optymistami.

źródło: Miko Marczyk Motorsport

Niech pofruną!

Chyba dawno nie byłem podekscytowany żadnym rajdem, tak bardzo, jak Rajdem Chorwacji. WRC dostarcza emocji niezależnie od tego, czy jadą tam Polacy. Jednak oglądanie tego niesamowitego cyklu, gdy jednocześnie ma się komu kibicować, jest kompletnie innym przeżyciem. Wyrokowanie na temat tego jak poradzą sobie „Kajto” i „Miko” to zawsze wróżenie z fusów. W rajdach do ostatnich metrów każdy scenariusz jest możliwy. I ten najlepszy i ten najczarniejszy. Jednak niezależnie od tego jaki plan tym razem przygotowały dla „naszych” chorwackie trasy, po prostu cieszmy się tym rajdem. Drugi taki może nam się długo nie przydarzyć!

źródło: Miko Marczyk Motorsport

274753126_1458982261170621_9031471610242656741_n (1)

marzec22022

Jaki ojciec taki syn

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Zima w Europie jeszcze trwa, ale dobiegła ona końca w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Co do Rajdu Szwecji wątpliwości są właściwie co roku. Płata figla pogoda, czasem okoliczności towarzyszące, a czasem do tego wszystkiego (tak jak tym razem) dochodzi jeszcze nowa generacja rajdówek. Oprócz tego, pierwszy raz od szesnastu lat, na starcie rundy WRC miało zabraknąć i Sebastiena Loeba i Ogiera. W środowisku kibiców były więc obawy, czy po show jakie ta dwójka zaserwowała nam na Monzy, Rajdowe Mistrzostwa Świata będą w stanie podtrzymać wysoki poziom w drugiej rundzie. Jednak bardzo szybko te obawy zostały rozwiane. O Rajdzie Szwecji będzie się jeszcze mówiło wiele, ale z pewnością nie to, że był nudny.

Rajd

Rajd Szwecji - 4/5

źródło: Red Bull Content Pool

Osobiście też mam z Rajdem Szwecji problem. I z tegoroczną edycją i z samą imprezą jako taką. Z jednej strony mam duży sentyment do poprzedniej lokacji rajdu, w Varmland. To, co podobało mi się w tamtym Rajdzie Szwecji, to unikatowość każdego odcinka. Każda próba miała w sobie jakieś wyjątkowe miejsce. Superoes na oblodzonym torze wyścigów konnych w Karlstad, zjazd w dół kompleksu narciarskiego na “Hagfors”, zawijasy i sprint przy lotnisku w Torsby, hopki na “Finnskogen” i oczywiście Colin’s Crest na kultowym oesie “Vargasen”. Tamten rajd miał dużo charakterystycznych miejsc i tego podczas tegorocznej edycji mi zabrakło. Jednakże nie mogę pozostać ślepy na to, w jakiej sytuacji znalazł się Rajd Szwecji. Z roku na rok warunki w Varmland ulegały pogorszeniu, co poskutkowało farsą w postaci edycji z 2020 roku. Zmiana lokacji była po prostu nieunikniona. I mimo wszystko muszę powiedzieć, że lifting Rajdu Szwecji zdał egzamin. Śniegu w okolicach Umea było aż nadto, a o odwilż nie trzeba się było martwić. Również i sportowa część imprezy nie zawiodła.

W podsumowaniu Rajdu Monte-Carlo napisałem, że najbardziej ekscytująca w kontekście Rajdu Szwecji będzie wyrównana stawka. Nie miałem pojęcia, kto stanie na najwyższym stopniu podium, a kandydatów było wielu, więc liczyłem na zaciętą walkę między nimi. Całe szczęście, tym razem nie pomyliłem się. Elfyn Evans, Thierry Neuville, Kalle Rovanpera i Esapekka Lappi od pierwszego odcinka rzucili się do ataku. Rywalizacja była niesamowicie wyrównana – podczas piątkowego etapu lider zmieniał się aż cztery razy. Jednak tempo, które narzucili sobie zawodnicy było zawrotne, więc im dalej w las, tym większa była szansa, że komuś puszczą nerwy i popełni błąd. Najmniejszą ich ilością i przy okazji najbardziej równą jazdą mógł pochwalić się Kalle Rovanpera i to właśnie on odniósł swoje zasłużone, trzecie zwycięstwo w WRC. Przy okazji powtórzył też osiągnięcie swojego ojca, Harriego, który w 2001 roku w barwach Peugeota wygrał tę samą imprezę.

Kierowcy

Adrien Fourmaux - 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Tym razem nie mam o zawodniku M-Sportu wiele do napisania. Po bolesnej klęsce na Rajdzie Monte-Carlo, Fourmaux przyjął sobie na Rajd Szwecji bardzo bezpieczne założenie, czyli dojechanie do mety. Może i tempo Francuza faktycznie nie było najlepsze, ale za to zawodów też nie ukończył. Co prawda, można go usprawiedliwiać tym, że za jego wycofanie bezpośrednio odpowiadała awaria rajdówki i poza tym był to jego debiut w Rajdzie Szwecji, ale nie potrafię znaleźć niczego, za co można byłoby Fourmaux pochwalić.

Elfyn Evans - 1,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Walijczyk w tym sezonie nadal jest faworytem do tytułu, ale po Rajdzie Szwecji jego wyprawa po mistrzostwo maluje się w nieciekawych barwach. Po raz drugi z rzędu Evans, mając podium w kieszeni, na własne życzenie odpada z rywalizacji. Podczas Rajdu Monte-Carlo, Elfyn zawisł dosłownie nad przepaścią, natomiast tym razem poleciał w zaspę śnieżną, niczym kuna w agrest. Na domiar złego zrobił to tak niefortunnie, że błąd skutkujący zazwyczaj paro-minutową stratą, skończył się poważnym uszkodzeniem jego Yarisa Rally1. Aczkolwiek koniec końców, Evansa można docenić przynajmniej za całkiem niezłe tempo. Jednak, gdyby samo niezłe tempo wystarczyło do zdobycia tytułu, Walijczyk byłby Mistrzem Świata już przynajmniej dwa razy. W Chorwacji as Toyoty będzie potrzebował zwycięstwa bardziej niż zazwyczaj.

Craig Breen - 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

Byli tacy, co już po Rajdzie Monte-Carlo przyznawali zawodnikom w Pumach oba Mistrzostwa Świata. Jednak spełniły się czarne scenariusze i bez Loeba, w Szwecji zobaczyliśmy stary, dobry M-Sport. Ponownie pozwolę sobie odwołać się do moich przedsezonowych zapowiedzi, w których pisałem, że największym problemem Brytyjczyków jest brak głębi w zespole. Gdy ich najmocniejsza załoga odpada z walki, reszta nie jest w stanie zapełnić powstałej luki. Tym razem tą załogą byli Craig Breen i Paul Nagle. Gdy na samym początku rajdu Irlandczycy popełnili prosty, kompletnie niepotrzebny błąd i wykluczyli siebie z rywalizacji, ich koledzy na żadnym etapie rajdu nie byli nawet cieniem zagrożenia dla rywali. Sam Breen i jego pilot co prawda wrócili jeszcze do rywalizacji, ale bilans rajdu w postaci jednego wygranego odcinka i jednego punktu na Power Stage’u to zdecydowanie za mało, jak na ambicje M-Sportu. Na ten moment zostaję przy swoich przewidywaniach. Może za wcześnie na wyrokowanie, ale to chyba jeszcze nie moment na walkę o tytuły.

Ott Tanak - 2/5

źródło: Hyundai Motorsport

Ten rajd był szansą na zrehabilitowanie się Otta Tanaka, ale zostanie zapamiętany jako szansa niewykorzystana. Estończyk miał faktycznie w tej sytuacji sporo pecha, bo awarie (zwłaszcza ta silnika elektrycznego) to wydarzenie bardzo losowe. Jednakże, biorąc pod uwagę doświadczenie i dotychczasowe wyniki Tanaka w zimowych rajdach, oczekiwałem po nim trochę lepszego tempa. Ott zaczął rajd świetnie, ale potem z każdym odcinkiem jego tempo zdawało się spadać. Estończyk sprawia momentami wrażenie zawodnika wypalonego. Brakuje mu tego głodu wygrywania, który miał w Toyocie. Wtedy, gdy wychodził na prowadzenie i widział, że ma szansę na zwycięstwo, to go już nie puszczał. Obecnie Tanak cały czas jest cieniem samego siebie.

Oliver Solberg - 2,5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Zimowa runda była szansą na dobry występ również dla Olivera Solberga. Czy jednak Szwed może być w pełni zadowolony z występu w domowej rundzie? Cóż, nie do końca. Młody zawodnik Hyundaia zdecydowanie miał dobre momenty w tym rajdzie. Na pierwszym etapie notował czasy w pierwszej trójce i przez moment był nawet na drugim miejscu w generalce. Pomiędzy tymi momentami Solbergowi brakowało jednak powtarzalności. Sam często na mecie przyznawał, że powinien jechać szybciej i nie tak zachowawczo. Mimo wszystko Oliver zasługiwał na nieco lepszy wynik i pewnie taki by osiągnął, gdyby nie awaria pedału gazu. Pech w rajdach dotyka niestety wszystkich.

Gus Greensmith - 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

Powiem szczerze, były momenty, kiedy zapominałem, że GusGreensmith w ogóle jedzie w tym rajdzie. Wobec tego myślę, że można stwierdzić, iż wynik Anglika jest lepszy niż jego jazda. Myślę nawet, że sam zainteresowany by się ze mną w tym stwierdzeniu zgodził, bo wielokrotnie na mecie narzekał na swoje tempo i warunki, a na pytanie o pozytywy po pierwszym etapie, po prostu zaśmiał się i odjechał. Tak czy inaczej, urok rajdów polega na tym, że Greensmith jadąc bezbarwny i generalnie kiepski rajd, ze Szwecji wywozi więcej punktów niż Tanak, Evans i Breen razem wzięci. Jakby nie patrzeć – to jest zaleta Gusa. Potrafi on trzymać się z dala od kłopotów i “cichaczem” wskakiwać na wysokie pozycje. Jednak biorąc pod uwagę ambicje M-Sportu, to jest to trochę za mało do ich zrealizowania.

Takamoto Katsuta - 3/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Jak już przy bezbarwnych występach jesteśmy, to czas na jedynego Japończyka w stawce. TakamotoKatsuta w Szwecji wiele nie pokazał, ale dojechał na dosyć wysokim miejscu. Po beznadziejnym Monte-Carlo, “Taka” mógł upatrywać nadziei w drugiej rundzie WRC, bo wbrew pozorom na brak doświadczenia na śniegu nie może on narzekać. Osobiście znowu spodziewałem się po Katsucie nieco więcej niż doczłapanie się na czwartym miejscu, ale może muszę swoje oczekiwania zrewidować. Japończyk może i nie był jakkolwiek blisko pierwszej trójki, ale dojechał do mety bez przygód i zgarnął dwanaście punktów, a tego, że jechał bezbarwnie za tydzień już i tak nikt nie będzie pamiętał.

Esapekka Lappi - 4,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Lappi w tym sezonie ma ewidentnie rolę zadaniowca w Toyocie. I trzeba powiedzieć, że w Szwecji swoje zadanie wykonał na piątkę z plusem (czwórkę, w mojej skali). Pojechał praktycznie bezbłędny rajd, pokazał, że mimo przerwy nie stracił swojego tempa i zgarnął miejsce na podium, oraz piętnaście punktów dla Toyoty. Jednak co najważniejsze, pierwszy raz od niepamiętnych czasów Esapekka zdawał się odczuwać radość i satysfakcję z jazdy. W Citroenie i M-Sporcie Lappi wyglądał na zdemotywowanego i wypalonego. W Toyocie natomiast zachowywał się jakby na nowo znalazł w rajdach pasję. To prawda, że Fin ma problem z regularnością w pełnym sezonie i ma swoje słabe strony. Ale ma też sporo stron mocnych i rajdów, na których zawsze może namieszać w klasyfikacji generalnej. Zadanie Jariego-Matti Latvali będzie polegało na tym, żeby te mocne strony i rajdy Lappiego zmaksymalizować.

Thierry Neuville - 5/5

źródło: Hyundai Motorsport

Hyundai nadal jest daleko od swojej optymalnej formy, ale tylko ślepy mógłby nie zauważyć postępu, jaki ten zespół zrobił w porównaniu do klęski na Monte-Carlo. Występ w Szwecji może wlać nadzieję w serca ekipy z Alzenau i jej sympatyków, że nie wszystko jeszcze stracone. A w centrum tej nadziei znajduje się Thierry Neuville. Belg z pewnością dysponuje gorszym sprzętem od rywali, ale nowy i20 Rally1, wbrew pozorom nie jest “taczką”. Ta rajdówka ma swoje mocne strony i Neuville był w stanie je wykorzystać i napsuć krwi Toyocie. Tak jak pisałem po pierwszej rundzie sezonu, zawodnik Hyundaia ma serce i determinację we właściwym miejscu. W miniony weekend w Umea może i nie był bezbłędny, ale i tak wycisnął ze swojej rajdówki 120%. Kto wie, czy to nie Neuville stałby na najwyższym stopniu podium, gdyby nie te kilka pomyłek. Jeśli Thierry tak samo pojedzie w Chorwacji, może dać swojemu zespołowi upragnione, pierwsze zwycięstwo w erze hybrydowej.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Kalle Rovanpera rozpoczął Rajd Szwecji tak, jak zakończył Rajd Monte-Carlo – zawrotnym tempem. Co tu wiele mówić? Fin najbardziej ze wszystkich zawodników zasłużył na zwycięstwo w drugiej rundzie WRC. Przez cały weekend miał bardzo równe tempo – co odcinek notował czasy w pierwszej trójce. Nie popełnił też praktycznie żadnego błędu i popisał się bardzo dojrzałą jazdą, do której zdążył nas już przyzwyczaić. Od końcówki drugiego etapu prowadzenie Kallego było praktycznie niezagrożone. W dodatku dokonał tego wszystkiego, będąc przez większość imprezy w jednym z pierwszych samochodów na odcinku i jadąc w mniej korzystnych warunkach od rywali. Rovanpera ponownie przyjedzie do Chorwacji jako lider WRC.

Podsumowanie

Osobiście jestem tegorocznym Rajdem Szwecji całkiem usatysfakcjonowany i myślę, że nie znajdzie się wiele osób, których ta impreza rozczarowała. Tak jak pisałem wcześniej – sport nie dostarcza emocji tylko na absolutnie najwyższym poziomie. To, że tym razem zabrakło najlepszych zawodników nie zepsuło nam widowiska, a śmiem twierdzić, że nawet je poprawiło. Jednakże drugą rundę WRC momentami ciężko było oglądać z przyczyn od organizatorów niezależnych. Myślę, że domyślacie się o jakie wydarzenie mi chodzi. W tym artykule (i w każdym następnym) starałem się nie dotykać tego tematu, bo i sam nie czuję się na tyle kompetentny, żeby o tym pisać i Wy nie po to odwiedzacie “Po Rajdowemu”. To co jednak chcę zrobić, to podpisać się obiema rękami pod słowami zwycięzcy opisywanej imprezy.

“To był ciężki tydzień dla ludzi z Ukrainy i mam nadzieję, że znajdą w sobie siłę i nadzieję w tych trudnych czasach”.

Kalle Rovanpera na mecie Rajdu Szwecji 2022

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

styczeń262022

Sebastienów dwóch

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Długo wyczekiwana era hybrydowa nareszcie nadeszła. Jak zawsze było dużo strachu, nakręcania paniki, gadania o śmierci tego sportu, ale debiut nowych rajdówek można uznać za zaskakująco udany. Rywalizacja była emocjonująca, dźwięk (ku gigantycznemu zaskoczeniu każdego, kto dał się porwać antyelektrycznemu pesymizmowi) pozostał bez zmian i myślę, że generalnie Rajd Monte-Carlo dał rajdom dobrą reklamę. Jednak samochody to nie wszystko. Najważniejsi są zawodnicy i oceny ich występów w pierwszej rundzie sezonu są… różne. Zatem przejdźmy właśnie do nich.

Rajd

Rajd Monte-Carlo - 5/5

źródło: Red Bull Content Pool

To było najlepsze “Monte” od wielu lat. Po informacjach o suchym asfalcie i pierwszych dwóch oesach zdominowanych prze Ogiera miałem swoje obawy. Jednak zostały one dosyć szybko rozwiane już następnego dnia. Były zwroty akcji, zmiany liderów, dramaty, krew, łzy i pot. Nie pamiętam osobiście innego alpejskiego klasyka, z tak dużym “odsiewem”, ale licznej ilości wycofań i awarii należało się spodziewać. To w końcu kompletnie nowe samochody, z kompletnie nową technologią. Może mało to “humanitarne”, ale uważam, że tyle kłopotów i odpadających kierowców, dodawało widowisku dużo emocji, a koniec końców właśnie o to chodzi w sporcie.

Sebastienowie Ogier i Loeb wspięli się na wyżyny swoich umiejętności. Walka o zwycięstwo dwóch alpejskich mistrzów trwała do ostatnich metrów. Gdy wydawało się już, że szalę na swoją stronę przechylił Ogier i tylko katastrofa może mu odebrać triumf, ta katastrofa się wydarzyła. Loeb tej szansy nie zmarnował i we wspaniałym stylu odniósł swoje okrągłe, osiemdziesiąte zwycięstwo w WRC w karierze.

Kierowcy

Adrien Fourmaux - bez oceny

źródło: Red Bull Content Pool

Przy okazji doprecyzuję, kiedy w tym sezonie ktoś nie otrzyma oceny za rajd. Aby załoga została oceniona musi ukończyć ponad trzy odcinki w rajdzie. Fourmaux odpadł na trzecim, więc nie mam za bardzo podstawy do werdyktu. Przechodząc do sedna, Francuz idealnie zobrazował w jakim punkcie rozwoju znajduje się jako kierowca. Najpierw wykręcił najlepszy czas na międzyczasie pokazując, że ma spory talent i tempo, by walczyć w tym sezonie o podium. Natomiast parę zakrętów później rozbił swoją rajdówkę w drobny mak i pozbawił M-Sport cennych punktów w klasyfikacji konstruktorów. Jak już pisałem wcześniej, wypadki na tym etapie kariery, to rzecz naturalna. Kierowca, podczas szukania limitu swojego i rajdówki, często może go przekroczyć, co skutkuje takimi spektakularnymi “dzwonami”, jak w przypadku Fourmaux.

Ott Tanak - 1/5

źródło: Red Bull Content Pool

To był prawdopodobnie najgorszy debiut samochodu rajdowego w historii Hyundaia (tak, wliczam w to też Accenta WRC). I o ile sporo kłopotów, z którymi Ott Tanak się mierzył można zrzucić na niedokończony samochód, o tyle wycofanie się z rajdu przydarzyło się Estończykowi na jego własne życzenie. Mistrz Świata z 2019 roku nadal wygląda w Hyundaiu jak dziecko we mgle. Jego tempa właściwie już nie widać i zaczęły przydarzać mu się błędy czysto taktyczne. Założenie slicków na jedyny oblodzony oes w rajdzie, może samo w sobie nie było złym pomysłem. Aczkolwiek utrzymanie samochodu na drodze było w stu procentach odpowiedzialnością Tanaka, z której się nie wywiązał. Następna w kolejce jest Szwecja, w której Estończyk zawsze był mocny i będzie to szansa by naprawić nadszarpniętą reputację.

Oliver Solberg - 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

Młodego Szweda jest chyba najtrudniej ocenić. Z jednej strony tempo miał bardzo słabe, popełniał dużo błędów i nie ukończył rajdu. Z drugiej strony te wszystkie argumenty można odeprzeć faktem, że Solberg przez cały rajd zmagał się z oparami silnika, które dostawały się do kabiny rajdówki. Nie jestem lekarzem i nie sposób mi ocenić, jak bardzo ta okoliczność przeszkadzała kierowcy Hyundaia, jednak wiem, że decyzja o wycofaniu się była właściwa. Dalsze wdychanie tych związków mogło mieć dla Solberga naprawdę dramatyczne konsekwencje zdrowotne i na koniec dnia to właśnie zdrowie jest najważniejsze. Dlatego przez moment nie chciałem wystawiać temu kierowcy żadnej oceny, ale koniec końców chcę stosować się do własnych zasad. Przy tej ocenie trzeba jednak postawić “gwiazdkę” i mieć na uwadze okoliczności, z jakimi zmagał się Oliver.

Elfyn Evans - 2/5

źródło: Red Bull Content Pool

Do Elfyna Evansa zdecydowanie mogłaby powędrować nagroda za najbardziej spektakularne zepsucie sobie dobrego rajdu. Przez pierwsze dwa etapy Walijczyk prezentował się świetnie i był nawet przez moment liderem. Potem nadszedł jednak feralny odcinek jedenasty i prosty błąd, który pociągnął za sobą wielkie konsekwencje. Gdyby jeszcze ten błąd pojawił się na śliskiej sekcji, dałoby się tak Walijczyka usprawiedliwić. Ale nie – Evans wyleciał z trasy na suchym asfalcie, tuż przed samą metą. Jeszcze parę sezonów temu nie oceniłbym kierowcy Toyoty tak surowo, jednak w tym roku Elfyn jest faworytem do tytułu. Ten prosty błąd może się okazać bardzo kosztowny w ogólnym rozrachunku całego sezonu.

Takamoto Katsuta - 1,5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Zarówno Toyota jak i cała ojczyzna od lat pokłada w Katsucie wielkie nadzieje. Jednak Japończyk tym razem chyba ich po prostu nie udźwignął. Wydawałoby się, że po tym, co widzieliśmy w zeszłym sezonie, suche Monte-Carlo będzie idealne dla “Taki”, ale nic bardziej mylnego. Kierowca Toyoty kompletnie nie odnajdował się w nowej rajdówce. Katsuta miał problem, by przejechać chociażby jedną pętlę bez jakiegoś poważnego błędu. Były piruety w szybkich zakrętach, utykanie w rowach i piruety na nawrotach. “Taka” może i nie jest gwiazdą swojego zespołu i raczej nie mówi się o nim w kategoriach walki o tytuł, ale pokazywał, że stać go na zdecydowanie więcej. Miejmy nadzieję, że jeszcze będzie nam dane to zobaczyć.

Thierry Neuville - 3/5

źródło: Hyundai Motorsport

Belg chciał pewnie rozpocząć swoją walkę o tytuł w nieco lepszym stylu, ale biorąc pod uwagę z czym mierzył się w miniony weekend Neuville, szóste miejsce naprawdę nie jest złym wynikiem. W jego i20 psuło się właściwie wszystko. Silnik, hamulce, amortyzatory, a nawet interkom. Jednak Thierry był uparty, w żadnym momencie się nie poddał, a nawet własnoręcznie, przy użyciu prostych narzędzi naprawił poważnie uszkodzone zawieszenie. Upór i determinacja Neuvilla to były właściwie jedyne jasne punkty Hyundaia w tym rajdzie. Zawodnik, jako jedyny z koreańskiego zespołu, był w stanie wygrać odcinek podczas pierwszej rundy. Mentalność i serce Belg ma we właściwym miejscu, jednak wygląda na to, że może siedzieć w niewłaściwym samochodzie.

Gus Greensmith - 4/5

źródło: Red Bull Content Pool

Urodziłem się za późno, by pasjonować się rywalizacją McRae i Sainza. Urodziłem się też za wcześnie, by przejechać się latającym samochodem. Urodziłem się za to w idealnym momencie, by na własne oczy obserwować Gusa Greensmitha walczącego (i wygrywającego) z Sebastienem Loeb o najlepszy czas na odcinku specjalnym. Mimo, że czułem w tamtym momencie prawdziwe odrealnienie, to jest to kolejny rajd, przy którym nie mam się o co przyczepić do Anglika. Oczywiście z tym tempem Gus mógł być wyżej, ale awaria silnika elektrycznego nie była jego winą. Zawodnik z Manchesteru nadal musi do siebie przekonać część kibiców, ale z rajdu na rajd udowadnia, że nie jest w WRC przez przypadek.

Kalle Rovanpera - 3,5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Po pierwszym etapie byłem gotowy wystawić Kallemu “jedynkę”, ale kierowca Toyoty znalazł tempo w idealnym momencie. Po drugim odcinku z rozbrajającą szczerością przyznał, że nie ma pojęcia jak używać hybrydowego silnika. Całe szczęście na piątkowym serwisie, młody Fin chyba zerknął z powrotem do swoich notatek i przypomniał sobie jak jeździć. Poprawa tempa była widoczna gołym okiem i gdyby nie fatalny pierwszy etap, Rovanpera stanąłby na podium. Jednak nie uważam, by można było z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że Kalle zaliczył dobry rajd. Jeśli ma faktycznie walczyć w tym sezonie o podium generalki, to takie spadki formy jak w piątek i czwartek, nie mogą mu się już przytrafiać.

Craig Breen - 4/5

źródło: Red Bull Content Pool

Irlandczyk ten rajd pojechał w myśl starego, radzieckiego przysłowia: “im ciszej jedziesz, tym dalej dotrzesz”. Breen, w odróżnieniu od kolegów z zespołu, może i nie wygrał żadnego odcinka i może nie szokował swoim tempem, ale także uniknął poważnych błędów, wypadków i złych doborów opon. I właśnie dlatego to on stanął na podium. Dużo w tej jeździe było pragmatyzmu, ale to przecież pragmatyzmem w XXI wieku zdobywa się tytuły. Craig wiedział, że dwaj Francuzi są poza zasięgiem, więc robił swoje i dbał o to, by być “the best of the rest”. Ta sztuka mu się udała i w nagrodę to on będzie odkurzał trasy w Szwecji.

Sebastien Ogier - 5/5

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Ogier może i o Mistrzostwo już nie będzie walczył, ale na Monte zawsze będzie murowanym faworytem. Jednak tak trudnego rywala nie miał od dawna, bo nieważne jak bardzo by się Francuz obraził za to stwierdzenie, ale jego i Loeba więcej łączy, niż dzieli. W ten weekend mogliśmy też w paru momentach obserwować tego starego Ogiera, jeszcze z czasów VW. Odskakiwał stawce, gdy było trzeba, miał zabójcze tempo i jeden moment rajdowego cwaniactwa, który prawie wygrał mu pierwszą rundę WRC. Niewygranie rajdu, który właściwie ma się w kieszeni, bardzo rzadko się Ogierowi zdarza, ale tym razem nie była to jego wina. Przebite opony są w rajdach zdarzeniem na tyle losowym i trudnym do uniknięcia, że trudno zrzucać odpowiedzialność na kierowcę. Są takie dni, gdy nawet Sebastienowi Ogierowi zabraknie szczęścia.

Sebastien Loeb - 5/5

źródło: Red Bull Content Pool

Parafrazując “Mrocznego Rycerza”, właśnie to się dzieje, gdy niepowstrzymana siła napotyka niemożliwy do ruszenia obiekt. W miniony weekend w Monte-Carlo spotkało się dwóch zawodników, którzy przez dwie ostatnie dekady kompletnie zdominowali ten sport. Obaj zasługiwali na zwycięstwo, ale na najwyższym podium mógł stanąć tylko jeden. W jakimś momencie czyjeś doświadczenie, kunszt, tempo i szczęście musiało przeważyć. I tym razem był to Sebastien Loeb. Co prawda napisałem w mojej zapowiedzi przedsezonowej, że nie zdziwię się, jeśli Francuz wygra ten rajd. Jednak nie zamierzam udawać teraz, że wiedziałem od początku, że tak się to skończy. Powiem więcej, nie bardzo w to wierzyłem. Dlatego całe szczęście, że nie postawiłem na wyniki tego rajdu żadnych pieniędzy, bo przez geniusz starego Mistrza nie jadłbym dzisiaj obiadu. Warto wspomnieć też o pilotce Loeba – Isabelle Galmiche. Została ona pierwszą kobietą, która wygrała rundę Mistrzostw Świata od czasu Fabrizii Pons w Rajdzie Monte-Carlo 1997.

Słowem zakończenia

Pierwsza runda nowej ery hybrydowej bardzo mi się podobała. Jednak jest coś, do czego jeszcze chciałbym się odnieść. W mediach społecznościowych widziałem sporo postów typu: “Może i to Monte jest fajne, ale tylko dlatego, że jadą Loeb i Ogier. Jak ich zabraknie w Szwecji, to poziom spadnie dramatycznie”. I w sumie… jest w tym sporo racji. Ale też dużo jej tam nie ma. Przede wszystkim, w tym rajdzie nie zmierzyli się ze sobą Gigi Galli i Roman Kresta, tylko dwaj najlepsi kierowcy w historii tej dyscypliny. Nie przyjechali tam ostatni raz zasiąść w rajdówce przed emeryturą, tylko walczyć o zwycięstwo. To naturalne, że byli poziom wyżej od innych zawodników.

źródło: Red Bull Content Pool

Słowem zakończenia

Poza tym, tak – poziom pewnie trochę spadnie. Ale jako widzowie w ogóle się nie zorientujemy, bo ponownie, rajdy to nie piłka nożna. Tam widać na pierwszy rzut oka, kiedy ogląda się Ekstraklasę, a kiedy Ligę Mistrzów. Jednak w rajdach różnica w poziomie zawodników, szczególnie na szczeblu Mistrzostw Świata, jest praktycznie niewidoczna gołym okiem. Tu nie ma kierowców, którzy nie są w stanie trzymać linii przejazdu, albo odpowiednio dobrać punktu hamowania.

Po trzecie, wiele osób nadal ma mylne wrażenie, że sport jest emocjonujący tylko na absolutnie najwyższym poziomie. To zwyczajnie nie jest prawda, a już szczególnie w rajdach. Dowodzi tego fakt, że na facebooku rallypl, setki osób oglądały transmisję z Walimskiej Zimówki i to w momencie, gdy trwał Power Stage Rajdu Monte-Carlo. Ponadto, gdyby jeszcze poziom w Rajdzie Szwecji miał spaść do szczebla amatorskiego, to bym te argumenty zrozumiał. Ale nie spadnie, to nadal będą jedni z najlepszych kierowców na świecie. Nie będzie co prawda dwóch absolutnie najlepszych zawodników w historii, ale co z tego? Moim zdaniem to nawet lepiej. Dzięki temu mamy grupę pięciu kierowców, z których każdy ma taką samą szansę wygrać ten rajd. Tak więc osobiście jestem bardzo podekscytowany Rajdem Szwecji i mam nadzieję, że Wy też.

źródło: Red Bull Content Pool