Rajd do “odbębnienia”
Rajd Estonii raczej nie zostanie w mojej (i w waszej pewnie też) pamięci na długo. Mimo, że ściganie na szybkich szutrowych oesach zaczęło się ciekawie i obiecywało wiele zażartych pojedynków, to niestety tych obietnic nie dotrzymało. Były to zawody warte uwagi tylko ze względu na ich zwycięzcę. W swoim drugim pełnym sezonie Kalle Rovanpera wygrał swoją pierwszą rundę WRC. Wszyscy wiedzieliśmy, że prędzej czy później się to wydarzy. Jedyną niewiadomą było, kiedy przyjdzie nam “odhaczyć” to wydarzenie. A tak się akurat złożyło, że razem z nim, z głowy mamy też Rajd Estonii. Tak więc, zapraszam na jego podsumowanie.
Rajd
Rajd Estonii – 1,5/5
Po tegorocznej edycji jestem zdania, że zachwyty nad Estonią sprzed roku nie były spowodowane tym, że oglądaliśmy jakieś niesamowite zawody. Zwyczajnie chodziło o to, że pół roku bez rajdów, nawet KJS o Puchar Wójta Koziej Góry, byłby niczym najlepsza edycja Monte-Carlo. Dodam też, że osobiście jakoś nigdy nie byłem wielkim fanem pomysłu, by te zawody znalazły się w WRC. Zawsze podobało mi się to, że każdy rajd w Mistrzostwach Świata jest unikatowy i nieporównywalny z żadną inną rundą. Nie mówię, że Estonia to kopia Finlandii, ale myślę, że każdemu trudno by było znaleźć jakieś znaczące różnice między tymi rajdami. To też nie tak, że Estonia nie ma potencjału. Ma, lecz zwyczajnie go nie wykorzystuje. Chodzi tu przede wszystkim o wiernych i zapalonych fanów, których obecności jakoś bardzo nie odczułem podczas zawodów. Można to oczywiście zrzucić na fakt, że nadal jesteśmy w trakcie pandemii, ale wciąż nie działa to na korzyść zawodów. Poza tym, chodzi też o trasy. Odcinki można poprowadzić inaczej, dołożyć więcej sekcji asfaltowych, zrobić cokolwiek by stworzyć unikalny rajd i unikalne wyzwanie dla kierowców.
Na tę ocenę złożył się też oczywiście sam obraz rywalizacji. A szkoda, bo początek był obiecujący. Ostrzyłem sobie zęby na zażartą walkę, gdy odpadł główny faworyt rajdu, czyli Ott Tanak. Walka ta, jednak nigdy nie przyszła. Rovanpera od razu bardzo szybko odskoczył Breenowi, a Irlandczyk, mając podium w garści, nie skupiał się na gonieniu Fina. Oprócz tego, jedyną godną uwagi rywalizacją była ta Sebastiana Ogiera i Thierry’ego Neuvilla. Niby byli blisko siebie, niby walczyli o trzecie miejsce, ale takiej zażartej walki na dziesiąte części sekundy znów próżno było szukać. Na domiar złego wynik rundy w Estonii sprawia, że kwestia Mistrzostwa Świata zdaje się być już wyjaśniona. Do Belgii, Ogier uda się z trzydziestoma siedmioma punktami przewagi.
Kierowcy WRC
Takamoto Katusta – zbyt krótki występ, żeby go ocenić
Tu nie będę się rozpisywał, bo nie ma o czym. Japończyk rajd zaczął bardzo dobrze, ale już na piątym odcinku kontuzji kręgosłupa doznał jego pilot – Daniel Barrit. Jedyną możliwą i rozsądną opcją było wycofanie się z rajdu. Szkoda, że seria dobrych wyników Katsuty nie będzie kontynuowana, ale nie ma w tym jego winy.
Gus Greensmith – 2/5
Dobra passa Gusa Greensmitha zdaje się kończyć. Kierowca M-Sportu po raz drugi kończy bez punktów, ale dodać trzeba, że po raz drugi nie ze swojej winy. Szkoda, bo początek Anglika dawał spore nadzieje. Dwa pierwsze oesy Gus kończył w czołowej piątce. Potem jednak kierowca z Manchesteru mógł sobie przypomnieć w jakim zespole jeździ. Już na trzeciej próbie, w jego samochodzie zaczęła szwankować pompa wody, a na czwartej padła kompletnie. Greensmith wrócił do rywalizacji w sobotę, ale raz, że rajdówka dalej sprawiała problemy, a dwa, że tempo Anglika nie powalało na kolana. W niedzielę udało mu się zaliczyć parę lepszych przejazdów, ale generalnie było widać, że Estonia nie jest ulubionym rajdem Gusa.
Ott Tanak – 2/5
Pech zdaje się nie opuszczać estońskiego Mistrza Świata. W swoim domowym rajdzie był oczywistym faworytem, ale tym razem lokalnym kibicom nie było dane oglądać swojego ulubieńca na szczycie podium. Ott ledwo wyszedł na prowadzenie i już na trzecim oesie przebił oponę. Tu trudno doszukiwać się winy kierowcy Hyundaia. Jednak odpowiedzialność za następne problemy spada na barki Tanaka. Na odcinku czwartym estońska załoga zwiedziła przydrożne krzaki, gdzie znalazła niezidentyfikowany przedmiot, który przebił im kolejne dwie opony. Zapasówek już nie było, więc Tanak i Jarveoja musieli się wycofać. Ott może sobie pluć w brodę, bo gdy wrócił do rywalizacji w sobotę, pokazał, że miał tempo na pewne zwycięstwo. Z czternastu odcinków rozegranych podczas dwóch ostatnich etapów, Estończyk wygrał dziesięć.
Pierre-Louis Loubet – 2,5/5
Występ juniora Hyundaia w Estonii, w żaden sposób nie był wybitny ani pamiętny. Jednak w odróżnieniu od poprzednich rajdów w jego wykonaniu – ten przynajmniej był ukończony. Na tym właściwie mógłbym zakończyć, ale nie będę leniwy i dopiszę jeszcze parę słów o Francuzie. Loubet zdawał nauczyć się od rywali ze środka tabeli, że w myśl starego radzieckiego przysłowia “im ciszej jedziesz, tym dalej dotrzesz”. Pierre-Louis jechał więc przede wszystkim ostrożnie, nie forsując zbytnio tempa. Skutkowało to co prawda paroma sytuacjami, gdy Loubet był pokonywany przez słabsze samochody, ale tego za tydzień i tak już nikt nie będzie pamiętał. Jedyne, co istotne, to siódme miejsce i sześć oczek, które Francuz przywiózł z Estonii.
Teemu Suninen – 2,5/5
O występie drugiego z zawodników M-Sportu też ciężko się rozpisywać. Teemu jechał swój rajd, swoim tempem i przywiózł ważne dla zespołu punkty. Z jednej strony, może jestem naiwny i nadal po cichu liczę, że Suninen pokaże błysk swojego talentu. I to błysk większy niż trzecie miejsce na superoesie, tak jak w Estonii. Koniec końców, przypominające Finlandię, trasy wokół Tartu powinny być komfortowym terenem dla Fina. Z drugiej strony po problemach z pompą wody pierwszego dnia, da się usprawiedliwić fakt, iż Sunnien nie podkręcał specjalnie tempa. Teemu chciał dojechać na punktowanej pozycji i to mu się udało. Poza tym, jakby nie patrzeć, szóste miejsce to jak na razie jego najlepszy wynik w sezonie.
Elfyn Evans – 2/5
Evans jest jedynym zawodnikiem, który w tym rajdzie zdawał się cofnąć w rozwoju jako kierowca. Jego występ jest też powodem, dla którego sprawa mistrzostwa w tym roku zdaje się być już zamknięta. Walijczyk nie mógł w Estonii znaleźć swojego tempa. Ślizgał się, przestrzeliwał skrzyżowania i nie był w stanie wyczuć limitu auta. Do zwycięzcy stracił ponad dwie minuty, a do bezpośredniego rywala w mistrzostwach, prawie minutę. A i Rovanpera i Ogier jechali przecież tą samą rajdówką. Wydawało się, że Evans w tym sezonie znów zmusi Seba do wysiłku, ale Walijczyk nie jest w stanie walczyć z Mistrzem Świata na przekroju całego sezonu. W tym rajdzie znów pokazał się Elfyn Evans z przeszłości. Ten sam Evans, który męczył się swego czasu w M-Sporcie, męczył się też w Estonii.
Sebastien Ogier – 3,5/5
Nie był to pamiętny występ Sebastiena Ogier. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że jak na Mistrza Świata, to był on bezbarwny. Rzecz w tym, że był taki, bo mógł taki być. Ogier jest w tym momencie w sytuacji, w której właściwie nie musi się starać. To znaczy nadal musi zdobywać punkty i utrzymywać się w pierwszej piątce, ale nie musi już z siebie dawać 100%. Seb nad drugim Evansem ma już trzydzieści siedem punktów przewagi. Niby gdzieś tam w tle majaczą jeszcze Hyundaie, ale ten rajd znów pokazał, że największym problemem zespołu Andrei Adamo są na razie ich własne samochody, a nie te rywali. Tak więc ósmy tytuł Ogier ma już właściwie w kieszeni. Tu w Estonii mógł być wyżej niż na czwartym miejscu. Pozycję odebrał mu Neuville, ale nie było sensu podejmować ryzyka i rzucać się w pogoń za Belgiem. Dodatkowe pięć punktów i tak by Ogiera nie zbawiło.
Thierry Neuville – 4/5
Ocena występu Neuvilla jest naprawdę trudnym zadaniem. Ale po namyśle stwierdzam, że trudno obiektywnie powiedzieć, żeby Belg zaliczył zły rajd. Pozbierał się po przebitej oponie, dopadł Ogiera i wskoczył na podium. Jest jednak też druga strona medalu. W tym momencie sezonu takie wyrwane w ostatniej sekundzie podia, już nie wystarczają. I Thierry i cały Hyundai zostali w tyle za rywalami. Zaczyna im brakować rajdów, żeby tę stratę odrobić, albo chociaż zniwelować. I mimo, że Neuville w Estonii zaprezentował się nieźle, to musi wreszcie podkręcić tempo. W swoim domowym Rajdzie Ypres musi już odnieść zwycięstwo. Jeśli Belg chce powalczyć o cokolwiek w tym roku, to nie ma innej opcji.
Craig Breen – 5/5
Drugie miejsce w trzecim starcie w sezonie, po trzymiesięcznej przerwie. Jest to wynik, z którego Craig Breen może być dumny i za który należą mu się pochwały. Już rok temu Irlandczyk pokazał, że Estonia mu leży, ale nie pojawiał się zbyt często w gronie faworytów do podium. W tym roku z rotacyjnymi kierowcami Hyundaia mamy ciekawą sprawę. Zazwyczaj, gdy Sordo i Breen się pojawiają, to zajmują wyższe miejsca niż Neuville i Tanak. Czy w takim razie Adamo powinien zamienić zawodników rolami? Cóż, niekoniecznie. Sordo i Breen występują w pojedynczych rajdach i to w takich, w których czują się komfortowo. I jeden i drugi mieli szansę w paru pełnych sezonach i często nie byli w stanie utrzymywać równej formy przez cały rok. Co nie zmienia sytuacji, że to właśnie ci kierowcy ratują jak na razie sezon Hyundaia.
Kalle Rovanpera – 5/5
Gdy młody Fin wygrał w zeszłym roku Power Stage Rajdu Szwecji, pytanie o jego pierwsze zwycięstwo nie brzmiało już “czy?”, tylko “kiedy?”. Rovanperze zeszło nieco dłużej niż przewidywałem i po drodze zmarnował parę dobrych szans. Ale w Estonii wreszcie dopiął swego. To prawda, że na samym początku odpadł mu najgroźniejszy rywal, ale Rovanperze nie ma co umniejszać. Musiał utrzymać prowadzenie przez cały rajd, co poprzednio niezbyt dobrze mu wychodziło. Tym razem jednak pojechał bardzo mądrze i dojrzale. Stale zwiększał dystans dzielący jego i Breena, kontrolował swoje tempo i trzymał się z dala od głupich błędów. Zasłużone zwycięstwo i świetny występ.
Kierowcy WRC2 i 3
Andreas Mikkelsen – 5/5
Ambitne zapowiedzi Norwega z początku sezonu, dziś brzmią kuriozalnie, ale akurat z tego rajdu w wykonaniu kierowcy Toksportu nie ma się co śmiać. Fakty są takie, że Mikkelsenowi pierwszy raz od stycznia udało się wygrać rajd. Łatwo mu to zwycięstwo nie przyszło, bo przez cały rajd toczył walkę z Madsem Ostbergiem. Andreasowi pomógł fakt, że najgroźniejszym rywalem jego rodaka znowu okazały się wybuchające opony Pirelli. Jednak sam Mikkelsen w najważniejszym momencie był w stanie docisnąć i odskoczyć Ostbergowi. W ten sposób kierowca Toksportu zebrał bardzo ważne punkty, które przesuwają go na pozycję lidera WRC 2.
Alexey Lukyanuk – 5/5
Może nie jest to popularna opinia, ale po tym rajdzie jeszcze bardziej utwierdziłem się w przekonaniu, że Alexey Lukyanuk już dawno powinien dostać miejsce w samochodzie WRC. Czy ma dużo wypadków? Tak. Czy często zdarza mu się zaprzepaścić pewne zwycięstwo? Tak. Czy ma już swoje lata? Owszem. Ale jego tempo jest chwilami oszałamiające. W Estonii Rosjanin akurat zawsze był szybki. Potrafił tu skopać całą czołówkę w ERC w R5, jadąc starym Lancerem EVO X. Lecz biorąc pod uwagę czas, który minął od ostatniego występu Lukyanuka w tym rajdzie i fakt, że jechał swoje pierwsze zawody w Skodzie Fabii, były wątpliwości co do formy Alexa. Wątpliwości, które zostały rozwiane bardzo szybko. Lukyanuk zamiótł całą stawkę WRC3, wygrywając tą kategorię z przewagą ponad trzech minut. Oprócz tego okazał się najszybszy także wśród wszystkich samochodów Rally2. I mimo, że Rosjanin nie byłby sobą, gdyby nie zaliczył dachowania na ostatnim odcinku, to i tak tym występem zrobił bardzo dobre wrażenie.
Kajetan Kajetanowicz – 4,5/5
Siódma runda WRC miała być szczególna dla polskiej załogi. Kajetanowicz i Szczepaniak mieli z Estonią niewyrównane rachunki, dlatego tegoroczny występ w tym rajdzie był dla Polaków, swego rodzaju, egzaminem dojrzałości. Tym razem zobaczyliśmy nieco innego Kajetanowicza, niż do tej pory w tym sezonie. Jadącego spokojniej, własnym tempem, niepodejmującego większego ryzyka i czekającego na błędy rywali. Był to na pewno mniej spektakularny sposób jazdy, ale w wykonaniu Kajetanowicza zazwyczaj jest skuteczny. Wygrał tak przecież trzy Mistrzostwa Europy. Drugie miejsce w klasie może nie jest najlepszym występem w tym sezonie, ale “Kajto” pokazał, że odrobił lekcję sprzed roku.
To by było na tyle, jeśli chodzi o Rajd Estonii, który nie dość, że sam pasjonujący nie był, to jeszcze prawdopodobnie zamknął nam rywalizację o tytuł w tym sezonie. Sebastien Ogier ma prawie czterdzieści punktów przewagi i naprawdę próżno oczekiwać innego końcowego rezultatu, niż kolejny tytuł dla Francuza. Seb był w tej pozycji już mnóstwo razy i jeszcze ani razu jej nie zaprzepaścił. Więc na logikę i zdrowy rozum, ciężko oczekiwać, że zrobi to w tym roku. Aczkolwiek to jest sport, a w sporcie nie zawsze wszystko dzieje w zgodzie ze zdrowym rozumem i logiką. Kto wie, może obejrzymy jeszcze jakiś zwrot akcji w tym sezonie?
