Relacje i zapowiedzi

Styczeń202021

Zapowiedź sezonu 2021

W przerwie od pisania podłych paszkwili zawierających śmieci językowe, pod adresem najlepszego polskiego kierowcy, stwierdziłem, że warto napisać coś o WRC. A, że nowy sezon startuje, cóż…jutro, to nie ma chyba lepszego momentu na zapowiedź tego co czeka nas w roku 2021.

Mistrzostwa Świata czy Europy?

Na rekompensatę poprzedniego, przetrzebionego przez koronawirusa kalendarza, tegoroczny “rozkład jazdy” prezentuje się równie kolorowo. Tym razem nie mogę więc napisać, że zaczyna się standardowo, bo, mimo że sezon zainauguruje Monte-Carlo, to potem WRC będzie zmierzać na nieprzetarte szlaki. Drugim rajdem sezonu miała być Szwecja, która jednak wyłamała się z harmonogramu już w grudniu zeszłego roku. Całe szczęście na jej miejsce udało się wrzucić Arctic Rally w Finlandii, więc Mistrzostwa Świata będą miały swoją zimową rundę. A patrząc na warunki panujące w Rovaniemi, może być to nawet bardziej zimowy rajd niż odwilżowa Szwecja. Po wizycie na kole podbiegunowym, przyjdzie czas na kolejną debiutującą w WRC imprezę, czyli Rajd Chorwacji. Potem przez chwilę będzie znajomo. W maju Portugalia, w czerwcu Sardynia, a potem nareszcie Safari w Kenii. Akurat afrykańskiego rajdu, było mi rok temu najbardziej żal, gdy po osiemnastu latach oczekiwania, okazało się, że poczekać będą musieli jeszcze chwilę dłużej. W lipcu wracamy do Estonii, by w sierpniu podziwiać drugą w tym roku fińską rundę WRC. Drugim sierpniowym rajdem miała początkowo być Irlandia Północna, co niezmiernie mnie ucieszyło. Jest to bowiem jeden z moich ulubionych, ale też najbardziej widowiskowych i unikalnych rajdów. Nie mogło być jednak zbyt dobrze i Brytyjczycy zdecydowali się jednak wycofać swoją imprezę z WRC. Na jej miejsce wskoczy belgijski Rajd Ypres. Belgowie w ten sposób powetują sobie zeszły rok, gdy ich runda, mimo wielkich starań, nie mogła się odbyć. Sezon zakończą kolejno rajdy: Chile, Katalonii i Japonii. Jest różnorodnie, jest więcej asfaltów, ale całość wygląda trochę jak Mistrzostwa Europy na sterydach. Poza Starym Kontynentem odbędą się tylko trzy rundy. Z jednej strony kibice z obu Ameryk czy Antypodów mogą czuć się poszkodowani, lecz z drugiej w obecnej sytuacji, umieszczenie większości sezonu w Europie może okazać się bezpieczniejsze.

Hyundai, Toyota i teoretycznie M-Sport

W kwestii składów zespołów nie zmieniło się właściwie nic. Cóż, nie ma się co temu dziwić, gdyż zeszły sezon nie należał do najbardziej miarodajnych i trudno było na jego podstawie robić znaczące transfery. Paradoksalnie może to nie być czymś złym, gdyż równowaga sił między dwoma najlepszymi zespołami została utrzymana.

Hyundai

Rozpoczynamy tradycyjnie od obrońców tytułu konstruktorów. Co tu dużo mówić, skład pozostaje bez zmian. Podstawowymi kierowcami zostają Ott Tanak i Thierry Neuville. U tego drugiego zmieni się jednak obsada prawego fotela. Neuville zakończył współpracę ze swoim wieloletnim pilotem, Nicolasem Gilsoulem zaledwie kilka dni przed startem sezonu. Belgowi będzie w tym sezonie towarzyszyć Martin Wydaeghe. Wracając do samego Hyundaia, trzecie i20 WRC będą dzielić między sobą Craig Breen i Dani Sordo. Na marginesie warto dodać, że podczas wszystkich rajdów zobaczymy jeszcze czwartego Hyundaia w klasie WRC. Za jego kierownicą zasiądzie Pierre-Louis Loubet, w barwach prywatnego zespołu 2C Competition.

źródło: Hyundai Motorsport | Hyundai tylko minimalnie zmienił swoje oklejenie

Toyota

Chciałem już napisać, że Toyota wreszcie dała swoim grafikom coś więcej do zrobienia, niż kopiuj-wklej. Okazało się jednak, że był to ten sam proces, a pierwowzorem był model LMh Toyoty. Przeniesione barwy z prototypu na rajdówkę są świeże, ale wyglądają dosyć dziwnie. Tak czy siak, wiadomo na pewno, że Yaris WRC na odcinkach radzi sobie lepiej niż na renderach. Jego obsada pozostaje bez zmian. Ponownie za kierownicami zasiądą Sebastien Ogier, Elfyn Evans, Kalle Rovanpera i Takamoto Katsuta. Jedyna zmiana i to dosyć poważna nastąpiła na samej górze. Na stanowisku szefa zespołu, Tommiego Makkinena zastąpił Jari-Matti Latvala. Jest to decyzja dość kontrowersyjna. Pojawiają się wątpliwości czy człowiek, który jeszcze rok temu startował razem ze swoimi podopiecznymi, będzie w stanie nimi zarządzać. Jednak kto wie? Może Latvala ma ukryte zdolności przywódcze?

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC | Toyota wreszcie zmieniła malowanie, lecz nie wygląda ono tak dobrze jak na LMh

M-Sport

Najwięcej w swoich szeregach i najmniej w malowaniu zmienił zespół M-Sportu. Śmiem wątpić jednak czy są to zmiany, które wyjdą Brytyjczykom na plus. Jedynym, który przejedzie wszystkie rundy sezonu będzie Gus Greensmith. Drugim samochodem będą się wymieniać Teemu Suninen i debiutujący w WRC, Adrien Fourmaux. Wystawiając taki skład Rich Millener zdaje się mówić “Bierzcie sobie te tytuły, nam są niepotrzebne”. Gus Greensmith przez dwa sezony nie pokazał dosłownie nic, co argumentowało by fotel w WRC, nie wspominając już o zostaniu pierwszym kierowcą zespołu. Jeśli Anglik ponownie pojedzie poniżej oczekiwań, to M-Sport znajdzie się w bardzo nieciekawej sytuacji. Najlepszy w zespole Suninen, z jakiegoś powodu pojedzie tylko sześć rund, a nawet jeśli Fourmaux okaże się reinkarnacją Loeba, to i tak ciężko mu będzie wywalczyć coś dla zespołu w dłuższej perspektywie. W tym roku zespół z Cumbrii musi po prostu przetrwać i modlić się o większe wsparcie Forda, lub jakiegokolwiek innego sponsora w przyszłym sezonie. M-Sport nie wygląda jakby miał w tym roku walczyć o cokolwiek.

źródło: M-Sport | Brytyjczycy właściwie przenieśli malowanie z zeszłego sezonu

Na progu WRC

Warto będzie w tym sezonie przyjrzeć się niższym klasom, nie ze względu na samą rywalizację, a na młode, obiecujące nazwiska, które się tam znajdą. W przypadku WRC 2 najciekawiej wygląda Hyundai. W fabrycznych i20 R5 zasiądą Ole-Christian Veiby i Oliver Solberg, a także prawdopodobnie Jari Huttunen. Największa uwaga będzie skupiona naturalnie na Solbergu. Syn Mistrza Świata z 2003 roku, transferem do Hyundaia, oficjalnie zapukał do WRC. Czy zespół z Alzenau będzie dla Norwega tym samym, co Skoda dla Kallego Rovanpery? Zobaczymy 😉. Oprócz tego, w WRC 2 zobaczymy jeszcze Marco Bulacię, który zajął drugie miejsce w WRC 3 w zeszłym roku. Czy Boliwijczyk będzie w stanie rzucić rękawice Solbergowi? Oprócz tego w WRC 3 tradycyjnie możemy spodziewać się Kajetana Kajetanowicza. Konkrety co do występów trzykrotnego Mistrza Europy nie są jeszcze znane, ale jestem pewien, że “Kajto” znów powalczy podium na koniec sezonu.

źródło: Oliver Solberg | Młody Solberg będzie często pojawiającym się nazwiskiem w tym sezonie

I to w sumie tyle jeśli chodzi o zapowiedź. Ciężko o nadchodzącym sezonie napisać coś więcej, ale to nie dlatego, że zapowiada się nudno. Wydaje mi się, że wręcz przeciwnie. Miejmy nadzieję, że gdy przyjdzie co do czego, nic tym razem nie pokrzyżuje WRC planów i będziemy mogli cieszyć się tym sezonem w pełnej okazałości.

118655304_10158113442844892_2060989080889146968_o

Wrzesień32020

Powrót króli

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Gdy w marcu organizator anulował ostatni etap Rajdu Meksyku, nikt nie spodziewał się, że na ponowne ujrzenie Mistrzostw Świata na oesach, przyjdzie nam czekać aż pół roku. Jednak w pierwszy weekend września, także i WRC wraca by dokończyć swój najkrótszy w historii sezon. Arena zmagań też będzie nietypowa. Estonia pierwszy raz w swojej historii dostaje rundę rangi światowego czempionatu, mimo że ojczyzna Otta Tanaka wolałaby pewnie otrzymać taką szansę w nieco innych okolicznościach i klimacie. Pomimo restrykcji, obostrzeń i długiej przerwy, w ciągu najbliższych kilu dni u naszych południowych sąsiadów będzie co podziwiać.

Akcent waloński

Ale zanim skupimy się na samej rywalizacji, wypada powiedzieć słowo o tegorocznym kalendarzu. Niestety wszystkie zapowiedziane w zeszłym roku rajdy zostały odwołane, lecz w ich miejsce wskoczyły dwie nowe imprezy. Pierwszą z nich jest oczywiście Rajd Estonii, natomiast drugie miejsce otrzymał słynny belgijski Rajd Ypres. Jest to o tyle ciekawe, że organizatorzy walońskiej imprezy przedtem specjalnie nie interesowali się miejscem w WRC. Teraz jednak może być to dla Ypres szansa, by nadrobić trochę straconej w ostatnich latach reputacji. Runda w Belgii ma docelowo zakończyć sezon 2020. Oprócz niej w kalendarzu ostały się rajdy Turcji oraz Sardynii. Suma summarum, ten cykl rywalizacji będzie liczył zaledwie siedem rund. Najmniej w historii WRC.

źródło: rallyzone

Mistrzowie okresu przygotowawczego

O ile o zmianach w kalendarzu jest pisać łatwo, o tyle na temat możliwego układu stawki ciężko cokolwiek przewidywać. Forma zawodników przed rozpoczęciem nowego sezonu jest wielką niewiadomą, więc co dopiero napisać o powrocie po półrocznej przerwie? Nie ulega wątpliwości, że podczas lockdownu załogi nie próżnowały. Każdy starał się utrzymać formę jak tylko mógł. Gdy rajdy ponownie stały się możliwe do rozgrywania, zawodnicy brali udział w pojedynczych imprezach, starając się na powrót przyzwyczaić do rajdówek. Dobrą do tego okazją był zeszłotygodniowy Rajd Louna-Eesti. Do rywalizacji zgłosiła się właściwie cała czołówka WRC, a zwycięzcą okazał się Ott Tanak, co umocniło go tylko w roli naturalnego faworyta Rajdu Estonii.

źródło: Ott Tanak

Mistrz Świata najlepiej zna trasy i ich charakterystykę, jednak mało imponujące tempo w Hyundaiu podczas pierwszych rajdów tego sezonu, nie pozwala mi uznać Otta za “pewniaka” do zwycięstwa. Do tego tytułu ciężko typować także Seba Ogiera. Francuz co prawda pokazywał w przeszłości, że nowe rajdy mu niestraszne, lecz to jednak Tanak jest w Estonii bardziej doświadczony. Jestem pewien, że ta dwójka będzie w ten weekend walczyć do ostatnich metrów.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Warto zwrócić uwagę także na Thierry’ego Neuvilla. Kierowca Hyundaia pokazywał się z bardzo dobrej strony podczas przerwy i nadal jest w ścisłej walce o Mistrzostwo Świata. Belg będzie miał też okazję przekonać się, czy jego tradycja kiepskich drugich połówek sezonu, będzie miała rację bytu, w tak osobliwej sytuacji. Jednak największa uwaga zwrócona będzie na Elfyna Evansa. Walijczyk po początku sezonu wyrósł na objawienie roku, ale jeśli chce ten tytuł zachować, to w Estonii będzie musiał utrzymać dobre tempo. A największe pytanie przed rajdem brzmi, czy Evans w ogóle to tempo jeszcze ma? Na to pytanie nie sposób odpowiedzieć dzisiaj, ale już niedługo wszystko powinno być jasne.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Pocztówka z ERC

Nie samą klasą WRC człowiek żyje, tym bardziej, że w innych kategoriach też ma być ciekawie. W WRC 2 mamy aż sześć zgłoszeń, co na standardy do jakich nas przyzwyczaiło, jest liczbą co najmniej imponującą. A sama liczba wynika z faktu, iż Toksport WRT postanowił zabawić się w fabryczny zespół Skody i na Estonię wystawił dwie rajdówki. Oprócz nich zobaczymy jeszcze Veiby’ego i Gryazina w Hyundaiach, oraz Formaux w Fieście i naturalnie Madsa Ostberga w Citroenie C3 R5.

źródło: M-Sport

W WRC 3 natomiast będzie komu kibicować. Wśród dwudziestu dwóch załóg zgłoszonych do rywalizacji, znalazły się dwie polskie pod postacią Kajetana Kajetanowicza i Jarosława Kołtuna. “Kajto” w walce o podium nie będzie miał łatwego zdania. Będzie musiał się zmierzyć m.in. z Jarim Huttunenem, Marco Bulacią, czy Oliverem Solbergiem. Oprócz tego potencjalnym zagrożeniem jest też wiele twarzy znanych z czasów, gdy polski kierowca zostawał Mistrzem Europy. Mowa o Karlu Kruudzie, Egonie Kaurze, czy chociażby Gregoire Munster. Drugi występ w tym sezonie WRC będzie dla Kajetana nie lada wyzwaniem. Jeśli z kolei chodzi o Jarosława Kołtuna, to patrząc po jego ostatnich występach, będzie to jazda bardziej rekreacyjna niż “na okrągło”. Chciałbym jednak w tym wypadku zostać zaskoczony.

autor: Marcin Snopkowski

I to tyle co mam do powiedzenia przed Rajdem Estonii. Niewiadomych przed startem jest naprawdę sporo, aczkolwiek tak długo jak będą one czysto sportowe, to kto wie? Może to nawet lepiej…

116413196_3280626938730539_3108382647696024606_o

Sierpień42020

Il Ritorno

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Osiem miesięcy przyszło nam czekać na kolejny rajd w Mistrzostwach Europy. Moje przewidywania z maja sprawdziły się i faktycznie to Rajdowi Rzymu przypadła rola otwarcia sezonu. Tym samym cykl ERC ruszył najpóźniej w historii, bo dopiero pod koniec lipca. Podczas oglądania zmagań na włoskich oesach można było stwierdzić, że to właśnie rajdy zostały najmniej dotknięte trwającą pandemią. Gdyby nie wszechobecne maseczki i przyłbice, to nie przyszłoby mi nawet do głowy, że jest jakieś zagrożenie, bowiem cała otoczka wyglądała znajomo. Znajomo tak bardzo, że niemal stereotypowo toczyła się też sama rywalizacja. Nie znaczy to jednak, że w okolicach “Wiecznego Miasta” nie było w ostatni weekend lipca co oglądać.

źródło: FIA ERC

Etap pierwszy

Tak więc po zdecydowanie zbyt długiej przerwie, w sobotę o godzinie dziewiątej ERC mogło wreszcie ruszyć. Długo jednak ten powrót nie potrwał, bo Andrea Crugnola rozbił swojego Citroena, a że zrobił to w wyjątkowo wąskiej partii trasy, to odcinek trzeba było przerwać. Zanim ekipom porządkowym udało się uprzątnąć miejsce zdarzenia i odholować rajdówkę, minęła dobra godzina. Najgorsze jest jednak to, że następnym odcinku to samo zrobił Adrien Formaux. Różnica polegała na tym, że Francuz wypadł z rajdu w o wiele bardziej spektakularny sposób, bo jego Fiesta R5 wylądowała na dachu. Uporządkowanie bałaganu znowu zabrało kupę czasu, więc pierwsza pętla skończyła się z ponad dwugodzinnym opóźnieniem. Wszystkie trzy odcinki (gdy wreszcie ruszyły) wygrał Alexey Lukyanuk, który prowadził nad Giandomenico Basso z przewagą prawie dziesięciu sekund. Trzeci, po kilku niespodziewanie dobrych czasach, był Simone Tempestini. Przygód też było wiele mniej. Najpoważniejsze problemy zgłaszał Solberg, który zgubił swoje okulary na mecie jednego z odcinków. Po serwisie nie działo się wiele więcej. Lukyanuk rządził i dzielił wokół Rzymu, wygrywając kolejne trzy odcinki, a Basso nie miał nawet do Rosjanina podejścia. Ciekawiej było za pierwszą dwójką. Na czwartym oesie trzecie miejsce na rzecz Breena stracił Tempestini, tylko po to, by na następnej próbie Irlandczyka przeskoczył Oliver Solberg. Norweg poszedł za ciosem i na kończącym dzień odcinku szóstym wykręcił drugi czas. Tym samym zbliżył się na odległość trzynastu sekund do Basso. Niedziela miał więc być nieco ciekawsza…

źródło: FIA ERC

Etap drugi

…i była może nie tyle ciekawsza, co bardziej różnorodna. Od razu, na porannej pętli, rosyjską dominację przerwał Basso, wygrywając dwa pierwsze odcinki. Były to o tyle ważne zwycięstwa dla ubiegłorocznego triumfatora, że skutecznie oddaliły go od Solberga. Później mieliśmy jakże znajomy scenariusz w kontekście Rajdu Rzymu, gdy błyszczeć zaczął Crugnola. Włoch wygrał ostatni odcinek przed pierwszym serwisem i wszystkie oesy na drugiej pętli. Szkoda, że po sobotnim wycofaniu Andrea jechał już tylko o honor. Ponownie, najbardziej pasjonujące pojedynki odbywały się raczej z tyłu stawki. Breen na czwartym miejscu bronił się wytrwale przed Tempestinim, lecz na oesie dwunastym obrona Irlandczyka padła. Jego rumuński rywal długo się jednak tą lokatą nie nacieszył, bo już na następnej próbie Breen przypuścił bardzo udany kontratak, a później zdołał utrzymać Simone za plecami aż do mety. Z przodu imponował Lukyanuk i to w sposób, jakiego się po nim nie spodziewałem. Przy “rosyjskiej rakiecie” przyzwyczailiśmy się przez lata, że nawet na ostatnich metrach rajdu niczego nie można być pewnym. Tymczasem w Rzymie, “Alex” prezentował bardzo dojrzałą i spokojną jazdę. Mimo, że ani jednego odcinka na drugim etapie już nie wygrał, to umiejętnie kontrolował swoje tempo. Basso, mimo usilnych starań, był w stanie zbliżyć się tylko na szesnaście sekund do lidera i musiał zadowolić się drugim miejscem. Oliver Solberg, mimo sporych oczekiwań na zaatakowanie Basso, postawił raczej na utrzymanie trzeciej pozycji. W takich właśnie okolicznościach Alexey Lukyanuk odbił sobie zeszłoroczne niepowodzenia, w pewnym stylu wygrywając Rajd Rzymu.

źródło: FIA ERC

A jak radzili sobie zawodnicy z biało-czerwoną flagą na szybie? Można na pewno powiedzieć, że spodziewaliśmy się czegoś więcej. Miko Marczyk potrzebował sporo czasu, żeby dogadać się z oponami, samochodem, a przede wszystkim z rajdem. Jednak, gdy już złapał równiejsze tempo to trzymał się z dala od kłopotów i zajął jedenaste miejsce w generalce, a także szóste w ERC1 Junior. Występ, z którego można z pewnością wyciągnąć pozytywy. Gorzej spisywali się za to Adam Stec i Jarosław Kołtun. O ile tego pierwszego można tłumaczyć brakiem doświadczenia w R5, to akurat Kołtun w ERC już kilka rajdów pojechał i prezentował się w nich o wiele lepiej, niż tym razem. Najbardziej szkoda było mi Dariusza Polońskiego, który mimo dobrego tempa w Abarcie, wycofał się w skutek awarii. Identyczny los spotkał Igora Widłaka, który też nieźle prezentował się w ERC2, ale na przeszkodzie do dobrego wyniku stanął jego własny Mistubishi Lancer.

źródło: FIA ERC

I to tyle jeśli chodzi o Rajd Rzymu. Nie były to najbardziej ekscytujące zawody w Mistrzostwach Europy i nie będziemy pamiętać ich przez lata. Lecz biorąc pod uwagę, że to pierwszy poważny rajd w międzynarodowym cyklu od lutego, to naprawdę nie ma co narzekać.

źródło: FIA ERC

67127547_2467817250011516_4596096584223031296_o

Lipiec232020

Pamiętne momenty – Rajd Rzymu

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Z racji tego, że pisanie zapowiedzi i przewidywanie przebiegu rajdów w Mistrzostwach Europy, jest praktycznie wróżeniem z fusów, tym razem zdecydowałem się zrobić coś innego. I przyznam się szczerze, że pomysł podsunął mi oficjalny kanał F1, który też przed każdym Grand Prix robi takie zestawienia. Tak więc, bez zbędnego przedłużania, przekonajmy się, co ciekawego mogliśmy oglądać, gdy ostatnimi razy gościliśmy w stolicy Italii.

Scandola vs Basso – 2015

Na dobry początek coś z niezbyt zamierzchłych czasów, gdy Rajd Rzymu był tylko częścią Mistrzostw Włoch. Mimo, że stawki mogły wydawać się małe, to tamta rywalizacja miała dość dramatyczny przebieg. Na prowadzenie szybko wysunął się Paolo Andreucci, jednak legenda włoskich rajdów długo się pozycją lidera nie nacieszyła. Równie szybko bowiem przebił on oponę i stracił minutę do rywali. Podczas gdy Andreucci odrabiał straty, o pierwszą lokatę walczyli Giandomenico Basso i Umberto Scandola. Prowadził Basso i gdy już się wydawało, że uda mu się dojechać pierwszy etap na prowadzeniu, sędziowie wlepili mu dziesięć sekund kary za spóźnienie na PKC. Zirytowany kierowca wykorzystał sportową złość i jeszcze na tym samym etapie zredukował stratę do rywala z pięciu sekund do zaledwie trzech. Drugiego dnia do przejechania były zaledwie trzy oesy, więc wiadomo było, że walka będzie się toczyć do ostatnich metrów. Scandola robił co mógł, ale Basso nie odpuszczał. Wygrał dwa odcinki i przed ostatnią próbą miał tylko 1,3 sekundy straty. Jednak Umberto Scandola wycisnął ze swojej Skody Fabii 200% i wygrał oes z Basso o 1,6 sekundy, tym samym wygrywając swój drugi rajd w sezonie.

źródło: fb/Rally Roma di Capitale | Umberto Scandola dosyć niespodziewanie wygrał w Rzymie w 2015 roku.

Kajetanowicz vs Bouffier – 2017

Kto by pomyślał, że kiedyś będziemy mieli okazję obserwować walkę dwóch trzykrotnych Mistrzów Polski podczas rundy ERC. Już pierwsza wizyta Włoch w europejskim czempionacie dostarczyła nam nie lada emocji. Aczkolwiek na pierwszym etapie na prowadzenie wysforował się Lukyanuk, a Bouffier i “Kajto” walczyli na dziesiąte części sekundy za jego plecami. Podczas ostatniego oesu dnia, Rosjanin w typowy dla siebie sposób urwał koło i walka o zwycięstwo miała rozegrać się pomiędzy Polakiem a Francuzem. Już na pierwszej próbie drugiego etapu, na prowadzenie wskoczył Kajetanowicz i przez pierwszą pętlę wypracował sobie niewielką, trzysekundową przewagę. Po serwisie to Bouffier przystąpił do ataku i szybko znalazł się na fotelu lidera. Bryan długo z prowadzenia się jednak nie cieszył, bo na następnym odcinku kierowcy znów zamienili się miejscami. Przed ostatnim oesem dzieliło ich tylko 0,5 sekundy. Zwycięzca miał zgarnąć wszystko. Obaj zawodnicy cisnęli do oporu, ale górą tym razem był Francuz. Pokonał on “Kajto” o 0,8 sekundy i cały rajd wygrał z przewagą zaledwie 0,3 sekundy. Mimo pasjonującej walki z przodu, z tyłu nie było już tak ciekawie. Trzeci Magalhães stracił do pierwszej dwójki prawie minutę.

źródło: fb/Kajetan Kajetanowicz | “Kajto” i Bouffier stoczyli wspaniały pojedynek przed trzema laty

Lukyanuk vs Basso – 2018

Rok później o zwycięstwo walczyli wielki przegrany i wielki nieobecny edycji z 2017 roku. Tym razem jednak w walce było nieco mniej dramaturgii, a więcej po prostu dobrej jazdy. Lukyanuk już od pierwszego odcinka znalazł się na prowadzeniu i wykorzystując pecha rywali budował dużą przewagę. Basso natomiast start miał raczej spokojny, lecz po awarii u Gryazina i przebitej oponie Campedellego, znalazł się na drugim miejscu. Jednak w tym momencie różnica pomiędzy doświadczonym Włochem a liderem wynosiła już ponad pół minuty. Wbrew oczekiwaniom Giandomenico poszedł jednak za ciosem i wygrał dwa odcinki z rzędu, redukując stratę do piętnastu sekund. Drugi etap zaczął od razu od najlepszego czasu i Lukyanuk poczuł jego oddech na karku. Włoch i Rosjanin wymieniali się pozycjami na pozostałych próbach, ale to “Alex” okazał się lepszy, wygrywając rajd o 7,5 sekundy.

źródło: FIA ERC | Lukyanuk dopiął swego w 2018 roku

“Comeback” Crugnoli i włoskie podium – 2019

Zeszłoroczna edycja Rajdu Rzymu była naprawdę osobliwa. Giandomenico Basso do stanięcia na najwyższym stopniu podium potrzebował zaledwie jednego wygranego oesu. O zwycięstwo nie musiał nawet jakoś specjalnie walczyć – rywale eliminowali się sami. To co najciekawsze działo się za plecami lidera. A konkretnie mowa o tym, co wyczyniał w swojej Fabii R5 Andrea Crugnola. Włoch już na czwartym odcinku złapał kapcia i spadł na jedenaste miejsce. Jednak nie poddał się, ale wrzucił przysłowiowy “piąty bieg”. Crugnola wygrał pozostałe dwa odcinki pierwszego etapu i wszystkie próby na drugim etapie. Łącznie zawodnik uzyskał najlepszy czas na czternastu z szesnastu oesów. Tym sposobem, rzutem na taśmę, na przedostatnim odcinku, wskoczył na trzecie miejsce kompletując wraz z Basso i Campedellim w pełni włoskie podium. Była to jedyna taka sytuacja w zeszłym sezonie, gdy wszyscy kierowcy z podium pochodzili z kraju, w którym odbywał się rajd. Ostatnim razem, kiedy taka sytuacja miała miejsce był Rajd Ypres w 2016 roku.

źródło: FIA ERC | Crugnola pojechał rajd życia w zeszłym roku

Dramat Rosjan – 2019

W przeciwieństwie do Włochów, zawodnicy z rosyjskimi flagami na szybach zeszłorocznego Rajdu Rzymu nie wspominali dobrze. Nikolay Gryazin w świetnym stylu wygrał pierwszy odcinek, ale już na drugim rozbił swoją rajdówkę. Z kolei Alexey Lukyanuk, mimo braku porywającego tempa, dawał radę utrzymywać się na podium i kręcić czasy w pierwszej trójce. To zmieniło się, gdy na początku drugiego etapu otrzymał minutę kary od sędziów. Mistrz Europy nie potrafił się później odnaleźć i kompletnie zgubił tempo. W konsekwencji musiał pożegnać się z miejscem na podium na rzecz Crugnoli.

źródło: ewrc.cz | Tak rywalizację w zeszłym roku zakończył Nikolay Gryazin

To były najciekawsze momenty z poprzednich edycji Rajdu Rzymu. Jak będą wyglądały tegoroczne zmagania? Tego nie sposób przewidzieć. Jednak z tak bogatą listą startową miejmy nadzieję, że będzie na co patrzeć.

Marzec212020

Monopol na Meksyk

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Czyli Rajd Meksyku 2020

Pech zdaje się być pojęciem bardzo często używanym, nawet nie tyle w generalnym kontekście całych rajdów, ile tegorocznego Rajdu Meksyku. Tam pecha mieli prawie wszyscy. Neuville i Sordo, którzy mimo niezłego tempa szybko pożegnali się z rajdem, Lappi, który miał dosyć “gorący” moment po mecie na jednym z odcinków, czy nawet Kajetan Kajetanowicz, zmagający się przez całe zawody z własną rajdówką i sześciominutową karą. Pecha wreszcie miał sam Rajd Meksyku, którego najciekawsza edycja od długiego czasu, przypadła akurat na globalną pandemię jakiegoś wirusa. A wiadomo jak trudno jest cieszyć się sportem, gdy w tle dzieją się rzeczy o wiele poważniejsze.

Przed rajdem

To, że już w czwartek rano nastroje były średnie, najlepiej pokazuje fakt, iż najgorszy nastrój na odcinku testowym miał główny faworyt trzeciej rundy WRC – Sebastien Ogier. Francuz konsekwentnie od początku do końca powtarzał, że ta impreza w ogóle nie powinna się odbyć. Niezadowolenie nie utrudniło mu jednak zajęcia trzeciego miejsca na shakedownie. Szybciej od niego pojechali tylko Neuville i Evans. Nienajlepiej wizytę w Meksyku zaczął za to Ott Tanak. Estończyk obrócił się na pierwszym przejeździe odcinka testowego. Jego następne czasy były już bardziej poprawne, ale musiał zadowolić się czwartym miejscem na rozgrzewce. Cała reszta stawki przejechała bez większych przygód, więc ani się obejrzeliśmy, a przyszedł czas na oświetlone ulicznymi lampami dwa pierwsze oesy w Guanajuato.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Etap pierwszy, OS 1-2

Tradycyjne już dwa przejazdy nocnych superoesów, były oczywiście wypełnione kibicami po brzegi. Nikt oczywiście nie spodziewał się tu istotnych odpowiedzi, na temat ewentualnych faworytów rajdu. Chodziło przede wszystkim o show i dobrą zabawę. A najlepiej bawił się zdecydowanie Thierry Neuville. Belg zwyciężył na obu próbach i po czwartku mógł się cieszyć marginalnym prowadzeniem rzędu 1,1 sekundy nad Elfynem Evansem. Z kolei dla samego kierowcy Toyoty sytuacja miała się nazajutrz nieco pogorszyć. Evans pierwszy raz w karierze miał otwierać trasę, w Meksyku, więc na powtórzenie takich wyników nie było co liczyć. Podium dnia skompletował Ott Tanak. Na pierwszym przejeździe był co prawda szósty, ale małe różnice i poprawa czasu na OS2 pozwoliły mu wskoczyć do top 3.

źródło: Hyundai Motorsport

Etap pierwszy, OS 3-6

Niezłą formę z ulic Guanajuato Ott Tanak przeniósł w piątek na szuter. Przynajmniej na pierwszym porannym odcinku. Estończyk spuścił spory łomot całej stawce wygrywając oes o 10,3 sekundy. Najmniej zdołał stracić Sebastien Ogier na miejscu drugim i uwaga, Teemu Suninen. Świetny, aczkolwiek niespodziewany wynik Fina wywindował go na pozycję wicelidera w generalce, zaraz za Tanakiem. Nieco mniej powodów do radości miał inny z Finów – Kalle Rovanpera. Młody zawodnik Toyoty przebił oponę (co jest częstym przypadkiem w Meksyku) i uplasował się na szóstym miejscu. Słynnego pecha mieli też kierowcy poza kategorią WRC. Miskę olejową przebił Oliver Solberg, bez hamulców podróżował Veiby, problemy z elektroniką miał Kajetanowicz, a swojego niemal zabytkowego Escorta zagotował Block. Wracając jednak do królewskiej kategorii, to OS4 zrobił w tabeli trochę zamieszania. Wahacz w Hyundaiu Otta Tanaka nie wytrzymał, co w konsekwencji obróciło i20 WRC i kosztowało estońską załogę 46 sekund starty, oraz spadek na dziesiątą lokatę. Nie zawiodły za to pozostałe Hyundaie, bo Sordo wykręcił drugi czas, a Neuville czwarty, co pozwoliło temu drugiemu wskoczyć na trzecią pozycję w generalce. Jednakże król mógł być tylko jeden. Sebastien Ogier szybko odzyskał swój rytm w Meksyku i wygrał czwartą próbę, stając się liderem rajdu. Do kontrataku rzucili się zawodnicy zespołu z Alzenau. Dani Sordo wygrał OS5, a jego belgijski kolega z ekipy był najszybszy na kończącym pętlę superoesie. Po sześciu próbach cały czas na szczycie był Ogier, ale on, Suninen i Neuville mieścili się w nieco ponad dziesięciu sekundach.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Etap pierwszy, OS 7-12

Druga pętla miała natomiast być areną kolejnych przetasowań. W natarciu znowu znalazł się Ott Tanak, który wygrał OS7 i znalazł się tylko krok od pierwszej piątki. Dobra passa skończyła się za to u Sordo. U Hiszpana zawiódł przewód doprowadzający wodę do chłodnicy, silnik się przegrzał i trzeba było wycofać się. To już kolejne z rzędu rozczarowanie tego doświadczonego zawodnika w Meksyku. Natomiast z przodu cały czas dzielnie bronił się Suninen. Teemu, mimo tych wszystkich zawirowań, trzymał się na drugim miejscu w generalce. OS7 to także jeszcze jedno, raczej ważne wydarzenie. Mianowicie z temperaturami źle radziła sobie Fiesta Esapekki Lappiego. Źle do tego stopnia, że na mecie pojawiły się nawet płomienie. Fin zbagatelizował problem, myśląc, że ugasi pożar jazdą. Jak oderwane od rzeczywistości to było założenie “EP” przekonał się kilka kilometrów później, kiedy jego rajdówka stanęła w płomieniach i doszczętnie spłonęła. Ani jemu, ani pilotowi nic się na szczęście nie stało. W skutek działań Lappiego, OS8 trzeba było odwołać. Rywalizacja wróciła więc na OS9 i tam dramaturgii też nie zabrakło. Identyczny defekt jak u Sordo, wystąpił tym razem u Neuvilla i również Belgowie musieli pożegnać się z dobrym rezultatem w Ameryce Środkowej. Ostatnią nadzieją Andrei Adamo został więc Tanak. A nie była to nadzieja bynajmniej płonna, bo Ott wykręcił najszybszy czas również na tamtym odcinku i zameldował się na trzecim miejscu w generalce. Dwadzieścia sekund starty i dwanaście odcinków by ją zniwelować – takie zadanie stało przed Mistrzem Świata. Na końcówce dnia, którą stanowiły trzy superoesy rządził jednak Ogier. Francuz wygrał dwa przejazdy na Autodromie, a w Leon najlepszy był Rovanpera. Ku irytacji Hyundaia, Tanak na ostatnim superoesie został wyprzedzony przez Evansa i spadł na czwarte miejsce. W sobotę czekało go sporo pracy.

źródło: M-Sport

Etap drugi, OS 13-15

W sobotę rano Sebastien Ogier chyba przypomniał sobie, że w tym rajdzie wygra tylko jeden “poważny” oes i najwidoczniej postanowił z tym coś zrobić. Francuz wygrał OS13 aż o 8,2 sekundy, powiększając swoją przewagę do prawie 23 sekund nad Suninenem. Ale to, co działo się za plecami Seba, wzbudzało większe zainteresowanie kibiców. Ott Tanak uzyskał na tym samym odcinku drugi czas, co pozwoliło mu wrócić na trzecie miejsce. Na następnej próbie pomóc mu postanowił Neuville. Wcisnął się w kolejność startową między Tanaka a Evansa, dając mu nieco bardziej odkurzoną trasę. Bleg jednak nieco przedobrzył, bo koniec końców to on wygrał OS14, a nie Tanak. Estońskiej załodze większej różnicy to nie zrobiło, bo i tak odrobili prawie 5 sekund do Suninena. Kierowca Hyundaia poszedł więc za ciosem i na pierwszym przejeździe “Derramadero” to on znalazł się na szczycie tabeli. Strata do Suninena topniała w oczach i wynosiła już tylko 6,6 sekundy…

źródło: Hyundai Motorsport

Etap drugi, OS 16-21

Zanim jednak druga pętla mogła ruszyć, spłynęła do nas informacja, że rajd został skrócony o trzeci etap, co znaczy, że ostatni sobotni oes staje się ostatnim oesem w ogóle. Z takiego rozwiązania najbardziej ucieszył się Sebastien Ogier. Z dwóch powodów. Po pierwsze od początku imprezy apelował o takie rozwiązania. Po drugie miał teraz całe trzy odcinki mniej na zrobienie czegoś głupiego i utratę pewnego zwycięstwa. Nieco gorsze były to wieści dla Tanaka, któremu w oczy zaczęła zaglądać presja czasu.

Pod presją Ott dobrze nie działa, przez cały OS16 na międzyczasach jest za Suninenem. Jednak Estończyk ma masę szczęścia, bo Teemu obraca się na jednym z zakrętów i Tanak pokonuje go 0,6 sekundy. Na szczycie ponownie Neuville przed Ogierem. Mniej wesoło jest u polskich kibiców, bo “Kajto” dostaje karę sześciu minut za zbyt szybki wjazd na PKC. Nasza załoga walczy jednak dzielnie: udaje jej się wygrywać odcinki i ląduje na czwartym miejscu w klasie. Wracając do WRC, średnio udany odcinek działa na Tanaka motywująco. Estończyk wygrywa OS17 i jest już tylko nieco ponad trzy sekundy za Suninenem. Fin niewiele może zrobić z dyszącym mu na karku Mistrzem Świata, więc po następnym odcinku traci pozycję. Próba znów idzie na konto załogi z Estonii. Do końca rajdu zostają więc tylko trzy kolejne przejazdy przez superoesy. Tutaj szansę na zabłyśnięcie wietrzy Neuville, który jest ajszybszy na każdym z nich. Zwycięstwo Ogiera nie zostaje jednak w żaden sposób zagrożone. Francuz wygrywa w Meksyku po raz szósty (tyle samo co Loeb). Po wyjściu z samochodu nie ma jednak radości. Ogier po raz kolejny powtarza, że ten rajd nie powinien w ogóle wystartować i ma nadzieję, że WRC nie przyczyni się do wzrostu zachorowań. Nam pozostaje też mieć taką nadzieję.

źródło: Rally Mexico fb

Stało się. Co prawda najpóźniej od ośmiu lat, ale wreszcie Sebastien Ogier ma swój pierwszy wygrany rajd w sezonie. Francuz wygrywał już tutaj w Volkswagenie, Fordzie, Citroenie i teraz Toyocie (czyli we wszystkich zespołach, w których startował). Co ciekawe jedynymi, którzy przez te osiem lat byli mu w stanie odebrać zwycięstwo w Guanajuato, byli Kris Meeke i Jarri-Matti Latvala, czyli kierowcy, którzy w WRC już nie jeżdżą. Nietrudno odnieść wrażenie, że Seb ma na ten moment monopol na wygrywanie w Meksyku.

Oficjalne wyniki (Top 5)

1.Ogier/Ingrassia

2.Tanak./Jarveoja +27.0

3.Suninen/Lehtinen+35.3

4.Evans/Martin+1:09.0

5.Rovanpera/Halttunen+2:16.4

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

53531857_10156093482772057_3992005018814251008_o

Marzec122020

Zapowiedź Rajdu Meksyku 2020

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Wśród dziesiątek odwoływanych imprez, szczęśliwym trafem nie znalazła się trzecia runda WRC. Zatem w czasie, gdy Formuła E zawiesza sezon, F1 stoi pod znakiem zapytania a inne serie zmieniają harmonogram, Rajdowe Mistrzostwa Świata pojadą zgodnie z planem. Nie jest tajemnicą, że Meksyk nie należy do moich ulubionych rajdów. Mała liczba zgłoszeń, położne wysoko w górach oesy oraz różnica czasu sprawiają, że rzadko czekam na te zawody z wypiekami na twarzy. Niemniej jednak, jeśli w tegorocznej edycji Rajdu Meksyku jest coś interesującego, to to, że szalenie ciężko wytypować zwycięzcę.

Trasa

Meksyk co roku jest piekielnie trudnym rajdem. Odcinki są kręte a szuter bardzo sypki, co sprawia, że przyczepność bywa tu zdecydowanie mniejsza, niż na innych zawodach. Przypomnieć należy też informację powtarzaną jak mantrę, w kontekście tej rundy. Mianowicie – wysokość na jakiej rozgrywane są odcinki i to jak wpływa ona na pracę silnika. Otóż szacuje się, że w takich warunkach jednostki napędowe tracą około 20% mocy. Są też bardziej podatne na przegrzewanie, o czym boleśnie przekonała się Toyota kilka lat temu. Tak więc klimat nie oszczędza zawodników i tak samo zmierzają postąpić organizatorzy. Na ten weekend zaplanowane są dwadzieścia cztery próby. To co prawda bardzo dużo, ale już rok temu wspominałem, że Meksyk jest ewenementem w kwestii superoesów. Tym razem będą stanowić liczbę aż ośmiu odcinków. Spośród szesnastu “zwykłych” prób, najdłuższy będzie niedzielny “Otates”, liczący 33 kilometry. Natomiast do łask Power Stage’u wraca “El Brinco”, które zakończy rywalizację w Meksyku (tak, to jest ten odcinek, na którym swoją przygodę miał Meeke w 2017).

źródło: M-Sport

Niełatwa rola lidera

Jak już pisałem, wytypowanie zwycięzcy tego rajdu jest dosyć ciężkie. Jednak na dzień dzisiejszy można powiedzieć, że w trudnej, a przede wszystkim nowej dla siebie sytuacji znajdzie się Elfyn Evnas. Walijczyk pierwszy raz w karierze ruszy na trasę jako lider WRC, co oznacza, że przez pierwszy etap będzie musiał odkurzać drogę innym. Osiągnięcie dobrego wyniku w takiej sytuacji nie jest oczywiście niemożliwe, co udowadniał Sebastien Ogier, a nawet Ott Tanak w zeszłym sezonie, ale trzeba mieć na tym polu spore doświadczenie. Tak czy siak Evansa ciężko skreślać po dwóch świetnych rajdach w jego wykonaniu. Jednak uważam, że na ten moment nie jest on głównym faworytem do zwycięstwa i podium będzie sukcesem w jego wykonaniu.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC | Evans jak na razie jest objawieniem tego sezonu

Jeden z dziewięciu

Faworytów do zwycięstwa nie brakuje. Stawka jest na tyle wąska i wyrównana, że bić się o triumf może każdy. Korzystną pozycję startową będzie miał Mistrz Świata, Ott Tanak, ale fakt, iż Estończyk nie zaznajomił się dobrze ze swoim nowym samochodem, może utrudnić mu wygranie rajdu. Tak samo jak w Szwecji. Lekceważyć nie można Sebastiena Ogiera. Francuz wygrywał tu przez dwa ostatnie lata i ewidentnie dobrze czuje się na Meksykańskich oesach. Aczkolwiek na drodze może mu stanąć jego szybkość, która w ciągu ostatniego roku zaliczyła spadek. Tradycyjnie do tego starcia włączy się pewnie Thierry Neuville. Kierowca Hyundaia nigdy nie osiągał w Meksyku dobrych rezultatów, ale bo słabym występie w Szwecji musi za wszelką cenę utrzymać kontakt z czołówką. Jego pozycja na trasie nie będzie jednak tak dobra, jak w przypadku rywali. Thierry będzie ruszał zaraz za Elfynem Evansem. Jednakże Hyundai może mieć jeszcze jednego asa w rękawie. Do WRC wraca Dani Sordo, który zastępuje Craiga Breena. Hiszpan jest jednym z nielicznych kierowców, którzy dobrze czują się w Ameryce Środkowej, więc może kolokwialnie mówiąc “namieszać”. Wspomnieć należy jeszcze, że w tym rajdzie Hyundaie pojadą z nowym pakietem aerodynamicznym. Ekipa Andrei Adamo liczy, że pozwoli im to na zmniejszenie starty do Toyoty na szutrze. W potrzebie punktów jest M-Sport. Brytyjczycy jak na razie zawodzą, mimo że oczekiwania wobec nich przed sezonem nie były wcale duże. Do czasu otrzymania nowego silnika, ciężko będzie im się odbudować, ale jeśli będą trzymać się z dala od kłopotów, to mają szansę poprawić swoją sytuację wśród konstruktorów.

źródło: Hyundai Motorsport | Dani Sordo podczas Rally Serras de Fafe, który miał przygotować go do Meksyku

Na dobry pocżątek

Rajd Meksyku będzie bardzo ważny dla polskich kibiców z wiadomego względu. Mianowicie właśnie tu swoją kampanię w WRC 3 rozpoczyna Kajetan Kajetanowicz. Oczekiwania są spore. “Kajto” w zeszłym roku udało się wywalczyć Wicemistrzostwo Świata, więc tym razem wszyscy po cichu oczekują poprawienia miejsca w końcowej klasyfikacji. Jakkolwiek się to wszystko nie skończy, w Meksyku Polak ma szansę na pełną pulę. W kategorii najgroźniejszymi rywalami będą Oliver Solberg, Marcos Bulacia i Benito Guerra (3 miejsce w WRC 3 sezon temu). Jestem zdania, że z wszystkimi nimi Kajetan jest w stanie przynajmniej powalczyć, ale jak zawsze w tym rajdzie najważniejsza będzie spokojna i bezpieczna jazda z dala od kłopotów. I tego sobie, wam i przede wszystkim “Kajto” życzę.

autor: Marcin Snopkowski | “Kajto” w nowym samochodzie i nowych barwach

85135718_938367333232119_717212319561547776_o

Luty232020

Wyrób Szwecjopodobny

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Czyli Rajd Szwecji 2020

Takiego Rajdu Szwecji nie pamiętają chyba nawet najstarsi górale spod Karlstad. W temperaturach sporo powyżej zera, na szutrze i tylko przez 171 kilometrów. Nie dość, że przez cały czas trwania zawodów czuło się pewien niesmak, to jeszcze sama rywalizacja była po prostu nudna. Normalnie powiedziałbym, że to były zmagania, o których za jakiś czas już nikt nie będzie pamiętał. Jednakże zważywszy na warunki pogodowe tej imprezy, jestem pewien, że będzie zgoła inaczej.

Przed rajdem

Absurdy drugiej rundy WRC nie kończyły się na temperaturach i pokrywie lodowej (a raczej jej braku) na trasie. Już w środę przed rajdem, zanim ktokolwiek zdążył w ogóle wjechać na rampę startową, organizator odwołał superoes w Karlstad, zmieniając go w kolejny odcinek testowy. Tak więc pierwszy raz od niepamiętnych czasów mieliśmy dwie próby testowe. Na obu rządziły Toyoty. Pierwszy wygrał Rovanpera, drugi padł łupem Latvali. W międzyczasie na pierwszym shakedownie z trasy wypadł Sunien. Fin jeszcze wtedy nie wiedział, że właśnie dostarczył nam jeden z najciekawszych momentów tego weekendu. Czwartkowe testy to też moment, w którym wszyscy zorientowali się, że puszczenie tego rajdu może nie być najlepszym pomysłem. Na trasie nie było śniegu. Nie to, że było mało, tylko po prostu załogi jechały po w pełni szutrowym odcinku. Nic dziwnego patrząc na to, że temperatury sięgają 7 stopni Celsjusza. W dodatku świeci piękne słońce, więc całość bardziej przypomina Rajd Finlandii. Ale czas zostawić oesy testowe za sobą, bo pora na całe dziesięć prób rajdowej rywalizacji.

źródło: M-Sport | Tak wyglądały warunki na shakedownie

Etap pierwszy, OS 2-5

W piątek na pierwszy ogień poszedł najdłuższy w rajdzie oes “Hof-Finnskog”. Jeśli były jakieś pozytywy to na pewno ten, że na tej próbie znalazło się już trochę śniegu. W lodowo-szutrowych warunkach najbardziej sprawnie poradził sobie Elfyn Evans, który pokonał Otta Tanaka o 1,1 sekundy. Dobre tempo z poprzedniego dnia podtrzymał Rovanpera, który stracił zaledwie 2,2 sekundy do zwycięzcy. Na słynnym Finnskogen tym razem to Estończyk był górą. Evans stracił 0,9 sekundy i w walce o fotel lidera zaczęło się robić ciasno. Ponownie trzeci był z kolei Kalle Rovnapera. W tym samym czasie kłopoty dopadły Latvalę. Fin obrócił się podczas odcinka. Nie była to jednak wina Jarriego, bo okazało się, że jego Yaris nabawił się usterki i co chwilę przerywał pracę silnika. Doświadczona załoga musiała wycofać się po OS4, na którym to oesie mordercze tempo znów narzucił Evans. Gorszy czas zanotował Tanak, który był dopiero czwarty. W konsekwencji obecny Mistrz Świata spadł za Rovanperę na trzecią pozycję, a na prowadzeniu umocnił się jego walijski rywal. Natomiast tempem rozczarowywał Neuville. Lider klasyfikacji generalnej po czterech próbach miał już 22 sekundy straty i jechał dopiero na szóstej pozycji. Belg miał problem, żeby nawiązać walkę nawet ze słabo jadącym Suninenem. Na koniec dnia pozostał jeszcze tylko niespełna trzy kilometrowy “Torsby Sprint”. Odcinek rozgrywany był w całości po szutrze. Tym razem najszybszy był Tanak, ale tylko 0,2 sekundy stracił Evans. Estończyk jednak i tak kończył etap w dobrym humorze, gdyż błąd popełnił Rovanpera, co wypromowało Otta z powrotem na drugą pozycję.

źródło: Hyundai Motorsport

Etap drugi, OS 6-9

W sobotę zawodnicy mieli do pokonania identyczną trasę co w piątek. Jednak drugi etap zaczął się od złej, aczkolwiek przewidywalnej informacji. Organizatorzy zdecydowali się odwołać pierwszy przejazd niedzielnego oesu “Likenas”, więc oznaczało to, że do końca rajdu zostało nam pięć odcinków. Atmosfera jeszcze bardziej “siadła”, gdy OS6 z ponad trzy sekundową przewagą wygrał Evans. W ten sposób wypracował sobie on 11,7 sekund przewagi i realistycznie rzecz biorąc było już po rajdzie. Co prawda kierowca Toyoty mógł jeszcze popełnić błąd, ale tak jak Neuville w Monte-Carlo, tak i Walijczyk w Szwecji nie wydawał się być do tego zdolny. Gdy na tempie utraciła walka z przodu, emocji próbowali dostarczyć Ogier i Rovanpera, walczący o najniższy stopień podium. Na OS6 Ogier zajął trzecie miejsce i był już tylko 0,1 sekundy od swojego fińskiego kolegi z zespołu. Francuz jak to ma w zwyczaju, dopadł Kallego już na następnej próbie wykręcając ponownie trzeci czas. Rovanpera był natomiast siódmy i spadł o 1,8 sekundy za Seba. 19 letni kierowca nie zamierzał się jednak poddawać i na OS8 wykręcił kapitalny drugi czas, tracąc tylko sekundę do najlepszego czasu (ustanowionego przez Evansa). Na to Ogier już nie miał odpowiedzi i był zmuszony oddać Rovanperze pozycję. Ostatni tego dnia, przejazd przez “Torsby Sprint” ponownie padł łupem Hyundaia. Tym razem ta sztuka udała się Nevillowi i przybliżyła go na 4,9 sekundy do Esapekki Lappiego. Z przodu idealny dzień zaliczył Evans, który wygrał 3 z 4 odcinków i Power Stage mógł jechać już na spokojnie.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Etap trzeci, OS 11

Przynajmniej raz w swojej historii organizatorzy dają się wszystkim wyspać. Jedyna zaplanowana na niedzielę próba zaczyna się bowiem dopiero o godzinie 12. Jeśli można na coś czekać na tym odcinku, to chyba jedynie na walkę Ogiera i Rovanpery o trzecie miejsce. Przed ostatnią próbą Fin miał tylko 1,3 sekundy przewagi. Jeśli chodzi o Evansa to w tej całej sytuacji należy pamiętać, że zwycięzcy są na mecie. Wszak statystka jest przeciwko Walijczykowi. Z trzech rajdów, w których prowadził przed ostatnim odcinkiem, wygrał tylko raz. Jednak nigdy jeszcze nie był w tak komfortowej sytuacji. Na Power Stage’u przodem znowu puszczone były samochody R5. Tam walka paradoksalnie była ciekawsza niż w WRC. Huttunen, Lindholm i Ostberg, przez cały rajd tasowali się pozycjami. Tą walkę rozstrzygnął na swoją korzyść właśnie Jarri Huttunen, jadący na dodatek w Hyundaiu polskiego zespołu rajdowego 2BRally Team. Jeśli już o polskich akcentach w R5 mowa, to Michał Sołowow pojechał rajd bez większych kłopotów i rywalizację ukończył na 8 miejscu w WRC 3. Przychodzi jednak czas na najmocniejsze samochody. Thierry Neuville wreszcie wykręcił dobry czas, jednak z dala od kłopotów trzymał się Lappi i kierowcy M-Sportu udało się zachować 5 miejsce w generalce. Dla samego Neuvilla liczyły się jednak punkty na Power Stage’u. Przez większość odcinka Bleg utrzymywał się na szczycie tabeli, jednak zdetronizował go Kalle Rovanpera. Fin ku zaskoczeniu wszystkich spuścił łomot Ogierowi, wygrywając z nim o prawie 4 sekundy. W ten sposób Kalle wywalczył swoje pierwsze podium w WRC. Poniżej oczekiwań pojechał Tanak, który wykręcił dopiero czwarty czas i dopisał do swojego dorobku jedynie dwa oczka. Zgodnie z przewidywaniami spokojnie podróżował Evans, który co prawda stracił 9 sekund, ale pierwszego miejsca w generalce nikt nie był mu w stanie odebrać. Walijczyk wygrał swój drugi rajd w WRC i przy okazji został liderem klasyfikacji punktowej. Mało tego, stał się też pierwszym Brytyjczykiem, który wygrał Rajd Szwecji. Nie McRae, nie Burn, tylko właśnie Elfyn Evans.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Przez cały weekend z Rajdem Szwecji zastanawiałem się, czy w tym szaleństwie jest metoda. Odpowiedź brzmi: nie. Nie ma żadnej metody. Ten rajd nie powinien w ogóle pojechać. Niestety nie spełniły się też moje nadzieje co do rywalizacji. Jedyna rzecz, która mogła uratować Szwecję nie dała rady. Elfyn Evasn zdominował jedyne “odwilżowe” zawody w WRC i trudno mieć do niego o to pretensje. Po prostu, z uwagi na to, że niedobór śniegu zdarza się już drugi raz w ciągu ostatnich czterech lat, może warto pomyśleć nad jakąś pewniejszą alternatywą?

źródło: WRC

Oficjalne wyniki (Top 5)

1.Evans/Martin

2.Tanak/Jarveoja +12.7

3.Rovanpera/Halttunen +20.2

4.Ogier/Ingrassia +23.6

5.Lappi/Ferm 32.4

źródło: Toyota Gazoo Racing | Takie warunki panowały na trasie rajdu

85235590_934553740280145_1783033652637073408_o

Luty132020

Zapowiedź Rajdu Szwecji

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Zimowe rajdy bez śniegu nie są dla fanów tego sportu zjawiskiem nowym. Są co prawda mało satysfakcjonujące, ale wszyscy wiemy, że czasami pogoda nie lubi współpracować. Jednak warunki w tegorocznym Rajdzie Szwecji przekroczyły chyba wszystkie dopuszczalne formy. Mimo to organizatorzy do spółki z FIA, wbrew zdrowemu rozsądkowi, uparcie próbują te zawody zorganizować. W tym momencie jest już zbyt późno na odwrót, więc runda się odbędzie. Pytanie tylko, jakim kosztem?

Trasa

Z początkowych dwudziestu prób, ostało się zaledwie dziesięć. Tak naprawdę, to jedenaście, ale superoes w Karlstad został odwołany już w środę. Nie ma więc po co się tu rozpisywać. W piątek rozegrane zostaną cztery oesy. Najdłuższy będzie 21-kilometrowy “Hof-Finnskog”, a najkrótszy mający 2,8 kilometra “Torsby Sprint”, który zakończy rywalizację na pierwszym etapie. W sobotę kierowcy znów przejadą te same odcinki w identycznej konfiguracji. Na ostatnim etapie zawodników czekają dwa przejazdy przez OS “Likenas”, który będzie robił także za Power Stage. Razem mniej niż 200 kilometrów oesowych, z czego prawie połowa w Norwegii. W Rajdzie Szwecji. Komentarz jest zbędny.

źródło: M-Sport | Warunki są naprawdę koszmarne

Bez ryzyka nie ma zabawy?

Chociaż warunki są fatalne, to jest nadzieja, że przynajmniej rywalizacja wynagrodzi kibicom te kuriozalne okoliczności. Bowiem, przy tak krótkim rajdzie każdy będzie musiał cisnąć od samego początku. A ciśnięcie na oponach z kolcem, po szutrze nie jest dobrym pomysłem, więc kilku dzwonów, też pewnie nie zabraknie. Tu jednak wchodzi kwestia bezpieczeństwa załóg i pytanie czy naprawdę warto organizować rajd w warunkach, w których nie powinno się ścigać? FIA stwierdziło najwyraźniej, że tak. Cóż, miejmy nadzieję, że nie pożałujemy ich decyzji. Wypadałoby coś pewnie napisać teraz o faworytach, ale w tej sytuacji wszelkie przewidywania są dosyć trudne. Jeśli jednak ktoś przystawiłby mi pistolet do głowy i kazał wytypować, kto wygra tegoroczny Rajd Szwecji, to powiedziałbym, że Ott Tanak, albo Sebastien Ogier. Jeden ma szybkość, drugi duże doświadczenie. Pytanie, co w tej sytuacji okaże się ważniejsze? Punktów na pewno bardziej potrzebuje Tanak. Mistrz Świata, z Monte wyjechał z pustymi rękami i rozbitym samochodem. Jeśli chce obronić w tym roku tytuł, to nie może pozwolić sobie na dużą stratę na początku sezonu.

źródło: Hyundai Motorsport | Tanak musi zrehabilitować się po nieudanym Rajdzie Monte-Carlo

5 minut chwały

Sytuacja jest na tyle nieprzewidywalna, że zacząłem powoli oswajać się z myślą, że tą rundę może wygrać każdy. Kto wie, może właśnie teraz swój moment będzie miał M-Sport? Lappi i Suninen zawsze byli szybcy w Skandynawii, a Fiesta WRC już rok temu pokazała, że potrafi walczyć nawet o zwycięstwo. Koniec końców, jeśli nie tu, w takiej sytuacji, to gdzie? Ale Brytyjczycy nie będą jedynymi chętnymi do zrobienia niespodzianki. Zaskoczyć wszystkich ponownie może Evans. Tempo Elfyna jest niepodważalne. Po jego wyczynie na Monte, spekuluje się, że w tym roku możemy oglądać walkę więcej, niż trzech kierowców. Również pozycja startowa Walijczyka może mu dać przewagę. Jeśli wstrzeli się w moment, gdzie trasa nie będzie, ani zmrożona, ani przeorana, to może mieć szansę nawet na pełną pulę.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Złośliwość natury

Polskich kibiców równie mocno będzie pewnie interesowała klasa WRC 3, bo to tam pojedzie Michał Sołowow. Polak wraca do Mistrzostw Świata po 4 latach przerwy. Ostatni raz, gdy mieliśmy okazję go oglądać, miał zaliczyć start właśnie w Rajdzie Szwecji. Jednak nie zdecydował się ruszyć do walki z powodu, o ironio braku śniegu. Były Mistrz Polski naprawdę nie ma szczęścia do warunków atmosferycznych, ale tym razem jest już za późno, żeby zmieniać zdanie. Jeśli Sołowow będzie trzymał się z dala od kłopotów, to przy odrobinie szczęścia jest szansa na ważne punkty. Ważne, bo w kuluarach mówi się, że na jednym starcie w tym roku, może się nie skończy…

źródło: rallypl.com

I to by było na tyle jeśli chodzi o zapowiedź. Musicie mi wybaczyć, że jest wyjątkowo nieco krótsza. Odpracuję to w niedalekiej przyszłości.

84447106_2998201303579066_4115654975487475712_o

Luty22020

Odkupienie Neuville’a

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Czyli Rajd Monte-Carlo 2020

Nieważne w jakich samochodach, nieważne w jakich warunkach, nieważne z jakimi kierowcami – początek sezonu w Monte zawsze jest czymś magicznym. O ile jeszcze kilka lat temu mogliśmy się zachwycać tylko niesamowitym klimatem, to od dwóch sezonów rajd ten dostarcza nam zaciętej rywalizacji na najwyższym poziomie. Dobry trend z poprzedniej edycji został w tym roku podtrzymany. W pierwszej rundzie 2020 roku mieliśmy znów pasjonującą walkę do ostatnich metrów, a Thierry Neuville nareszcie zrobił to, co powinien zrobić już bardzo dawno temu.

Przed rajdem

Monte-Carlo jest ewenementem w WRC na naprawdę wiele sposobów. Jednym z nich jest rozgrywanie odcinka testowego w środę, a nie w czwartek. Większej różnicy ani dzień, ani samochód nie robi Sebastienowi Ogierowi. Francuz uzyskuje najlepszy czas na testowym. Tylko 0,1 sekundy gorzej radzi sobie Neuville, a 0,5 sekundy traci Evans. Generalnie bez większych przygód, więc wszyscy mogą spokojnie przygotowywać się do pierwszego prawdziwego odcinka w czwartek. Prognozy optymistyczne: zimno, ale bez lodu, pochmurnie, ale bez opadów.

źródło: wrc

Etap pierwszy, OS 1-2

Tak więc znowu znaleźliśmy się w mrokach pierwszego oesu początku nowego sezonu. Świecące bladym światłem reflektory rajdówek, czerwone płomienie kibicowskich flar, błyskające flesze fotoreporterów, a oprócz tego atmosfera podekscytowania i oczekiwanie. W tym znanym każdemu fanowi rajdów krajobrazie, była jednak mała, acz istotna zmiana. Tym razem to Ott Tanak, jako Mistrz Świata, otwierał stawkę WRC. Estończyk poradził sobie w nowej roli całkiem nieźle. 17 kilometrów pierwszego oesu przebył w czasie 9 minut i 55 sekund, co dało mu drugi czas. Niepowstrzymany znowu Ogier, który pokonał rywala 1,8 sekundy. Świetny start zaliczył Evans z trzecim czasem, nieco poniżej oczekiwań pojechał Neuville, który po pierwszej próbie uplasował się na czwartym miejscu. Absolutnie fatalny początek rajdu i sezonu miał natomiast M-Sport. We wszystkich rajdówkach wystąpił ten sam problem. Fiesta WRC zasysała leżące na drodze liście, które w następstwie blokowały dopływ powietrza do silnika i powodowały jego przegrzewanie. Tak więc podczas gdy Toyota toczyła zaciekłą walkę z Hyundaiem, zespół z Cumbrii odpierał ataki miejscowej flory. Z kolei prawdziwy atak, którego nie powstydził by się sam Ogier, przeprowadził na drugim oesie Neuville. Belg dokręcił przysłowiową śrubę tam, gdzie znalazło się trochę lodu i efekt był zniewalający – pierwsze miejsce w rajdzie i 19 sekund przewagi. Do kierowcy Hyundaia nikt nie był w stanie zbliżyć się – Ogier z Tanakiem dostali odpowiednio po 25 i 29 sekund. Dalej z tyłu na szóste przebił się Lappi, ale nie dość, że miał już na tamtym etapie ponad minutę straty, to ta pozycja i tak Millenerowi humoru nie poprawiła, gdyż zły dzień dla M-Sportu po prostu nie chciał się skończyć. Greensmith na jednym z dohamowań przypadkowo zgasił swoją rajdówkę, a Suninen musiał się wycofać, gdy w jego Fieście zepsuła się skrzynia biegów. Powody do radości po pierwszych próbach mieli natomiast kierowcy R-piątek. Camili zajął ósme miejsce w generalce, Ostberg dziewiąte, a Sarrazin dziesiąte.

źródło: wrc

Etap drugi, OS 3-5

Ranek na Monte to zawsze nowa szansa, dla tych, którzy zawiedli poprzedniego dnia i wielka presja dla tych, którzy przewyższyli oczekiwania. I o ile z presją na trzecim oesie wszyscy poradzili sobie nieźle, to pewien oblodzony nawrót sprawił niemałe kłopoty. Neuville i Tanak cudem uniknęli zakończenia w tym miejscu swojej przygody, natomiast Gus Greensmith znalazł chyba najbardziej kuriozalny sposób na wypadnięcie z rajdu (autentycznie, nie jestem w stanie tego opisać, więc tu macie link). Później jego los w tym miejscu podzielą Nobre i Yates, ale w mniej absurdalny sposób. Kłopotów uniknął Elfyn Evans i to on wygrał pierwszą piątkową próbę. Walijczyk, nie zamierzał wcale odpuszczać i na OS4 znów znalazł się na szczycie tabeli, tym razem obejmując prowadzenie w rajdzie. Wszyscy (poza samym zainteresowanym) byli dość zaskoczeni. Aczkolwiek większe wrażenie zrobiło chyba to, co wykręcił Ott Tanak na tym samym odcinku. Mistrz Świata wypadł z trasy przy 165 km/h, przekoziołkował kilkanaście razy i spał na drogę poniżej. Hyundai i20 WRC był kompletnie roztrzaskany, ale ani Estończykowi, ani jego pilotowi nic się nie stało. Można by więc rzec, że Tanak dosłownie wyleciał z Rajdu Monte-Carlo (żeby tradycji się stało zadość to tu też jest link). OS5 to trzecie z rzędu zwycięstwo Evansa, który zalicza perfekcyjny poranek. Nowy nabytek Toyoty po pierwszej pętli miał 9 sekund przewagi nad Nevuillem i 10 nad Ogierem.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Etap drugi, OS 6-8

Oesy w okolicy Gap to terytorium Sebastiena Ogiera i na początku drugiej pętli Francuz widocznie chciał przypomnieć o tym swojemu koledze z zespołu. Seb zwyciężył na OS6 z przewagą ponad 5 sekund, przeskoczył Neuvilla i deptał już po piętach Evansowi. Różnica między nimi zmniejszyła się do 2,7 sekundy po następnym odcinku, gdzie znów triumfował Ogier. Gdy Toyoty walczyły zaciekle ze sobą, ich tempa nie był w stanie utrzymać Thierry Neuville. Belgowi brakowało pewności siebie, a i20 WRC, który zdawałoby się lepiej od Yarisa radzi sobie na asfalcie, też nie pomagał. Aż do ostatniego tego dnia OS8. Neuville wreszcie pokazał na co go stać i wygrał próbę z przewagą sekundy nad Ogierem. W generalce co prawda wiele to Thierry’emu nie dało, ale trochę pewności siebie nigdy nie zaszkodzi. Sam Francuz z kolei za bardzo się tym nie przejął, bo równocześnie pokonał o trzy sekundy Evansa i wrócił na prowadzenie. Swoją drogą pierwszy dzień pokazał największy problem tego rajdu. O ile walka z przodu była ciekawa, to w dalszej części stawki niewiele się działo. Lappi mimo niezłej, piątej pozycji cały czas narzekał. Bezbarwnie jechał Loeb, a zero prędkości pokazywał Katsuta. Pochwalić można było chyba tylko Kalle Rovanperę, który w debiucie w WRC pojechał naprawdę mądrze, jak na swój brak doświadczenia.

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC

Etap trzeci, OS 9-10

Najdłuższy dzień już za nami, jednakże sobota, mimo że krótsza, to jest areną najbardziej wymagających odcinków, na których Neuville i Ogier stoczyli w zeszłym sezonie niesamowitą walkę. Francuz i Belg zaczęli tam, gdzie skończyli rok temu. Thierry był minimalnie, bo o 0,8 sekundy szybszy od rywala. 2,4 sekundy stracił Evans, więc Neuville wrócił do walki. Jest tylko niecałe 6 sekund od lidera. Za wielką trójką przepaść. Czwarty Loeb stracił niemal 15 sekund. Chociaż akurat w jego przypadku mogło być to o wiele więcej, bo w pewnym momencie tak ściął zakręt, że leciał na dwóch kołach. Znowu źle zaczął Lappi, któremu szpiedzy pogodowi podali złe informacje na temat lodu na trasie. W WRC 3 było natomiast o tyle ciekawie, że jadący Citroenem C3 R5, Camilli przeskoczył w generalce Katsutę w aucie WRC. Następny odcinek wywrócił wszystko do góry nogami. Gdy wydawało się, że w natarciu są Ogier i Neuville, Elfyn Evans wyciągnął asa z rękawa. Walijczyk pojechał chyba swój najlepszy oes w tym rajdzie, wygrał z Ogierem o ponad 7 sekund i znalazł się z powrotem na prowadzeniu rajdu. Cios w czułe miejsce otrzymał natomiast Thierry. Belg stracił prawie 14 sekund i znalazł się daleko za liderem. W tym momencie mogło się wydawać, że w pojedynku trzech załóg, zostały już tylko dwie.

źródło: M-Sport

Etap trzeci, OS 11-12

Neuville jednak tak łatwo nie zamierzał się poddać. Belg był bardzo szybki na oesie dziewiątym, więc na drugim przejeździe tego oesu znów docisnął. Efekt był identyczny: kolejna wygrana próba, ponownie 0,8 sekundy nad Ogierem. Ogierem, który praktycznie co odcinek zmieniał się na pozycji lidera z Evansem, bo po próbie numer 11, to Francuz znów znalazł się na prowadzeniu. Tymczasem z tyłu, szpiedzy wreszcie podają właściwe informacje Lappiemu i skutek jest natychmiastowy. Fin zajmuje czwarte miejsce na oesie i wreszcie nie wygląda jakby siedział w rajdówce za karę. Mniej wesoło miał jego kolega z zespołu. Teemu Suninen zarzucił tyłem Fiesty na oblodzonej sekcji i jakimś cudem uniknął spektakularnego wypadku. Ślad tej przygody był jednak widoczny w jego czasie: stracił 27 sekund. Następnie, po raz kolejny na ostatnim oesie etapu emocje sięgnęły zenitu. Ci, którzy spodziewali się kolejnego nokautu ze strony Evansa mogli się nieco rozczarować, bo na tym oesie król był tylko jeden – Thierry Neuville. Belg pokazał, że potrafi cisnąć i jednocześnie nie lądować na drzewach. Pojechał znowu bezbłędnie. Evans próbował się za nim jako tako trzymać, ale kilka kilometrów przed końcem zaliczył krótką wizytę w rowie. Na mecie stracił 4,6 sekundy. Z kolei kompletnie tempo stracił Ogier. Było na tyle źle, że wszyscy myśleli, iż Seb ma problem z samochodem, ale okazało się, że wszystko działa sprawnie. Nie popełnił nawet żadnych błędów, tylko był miejscami zbyt ostrożny. Ot, cały urok Monte!

źródło: Hyundai Motorsport

Etap czwarty, OS 13-16

O ile w zeszłym roku mieliśmy walkę dwóch kierowców, to w tym było ich już trzech. Jakkolwiek by na to nie patrzeć, jest to znaczna poprawa. Na cztery odcinki przed końcem, całą pierwszą trójkę dzieliło tylko 6,4 sekundy. Jak to śpiewał pewien polski artysta “wszystko się może zdarzyć”. Na pierwszy ogień w niedzielę poszedł prawdziwy klasyk “La Bollene Vesubie– Peira Cava”, czyli mówiąc po ludzku, słynne “Col de Turini”. Na samym początku dostaliśmy sygnał, że ta walka może przebiec inaczej, niż większości osób się wydawało. Thierry Neuville zdecydowanie nawiązał do swojego tempa z wczoraj. Na OS13 był nie do zatrzymania. Pokonał Evansa o 5 sekund, a Ogiera o 6,2. W ten sposób Belg znalazł się na drugim miejscu w generalce ze stratą zaledwie 1,4 sekundy do lidera. Odcinek później stało się to, co było tylko kwestią czasu. Neuville znowu był najszybszy, tym razem o 5,4 sekundy. Evans nie miał żadnej odpowiedzi, więc był zmuszony oddać prowadzenie w rajdzie Thierry’emu. Z walki o zwycięstwo wypisał się tymczasem Ogier. Kierowca Toyoty stracił kolejna 6 sekund i tracił już 11 do Neuvilla. W międzyczasie problemy dotknęły Loeba. Jadący na 4 miejscu dziewięciokrotny Mistrz Świata przestrzelił zakręt i zawisł na poboczu drogi. Na pomoc przybyli kibice, ale duża strata i spadek na 5 miejsce były nieuniknione. Po przerwie na przegrupowanie się, przyszedł czas na ponowne wyruszenie na odcinki. Na przedostatniej próbie Thierry Neuville znów “pozamiatał”. Ogier stracił tylko 1,4 sekundy, ale aż 6,3 zgubił Evans. W tym momencie wszyscy wiedzieli, że było już właściwie “po herbacie”. Może rok temu, dwa, jakiś głupi błąd mógłby odebrać Neuvillowi upragniony triumf, ale nie tym razem. Nie w ten weekend, nie dzisiaj. Belg był za szybki, by stracić przewagę i zbyt pewny siebie, by zrobić coś głupiego. Ale zanim kierowca Hyundaia będzie mógł wejść na najwyższy stopień podium, trzeba jeszcze dopełnić formalności.

Przed nami Power Stage. Tradycyjnie już, przodem jadą R5. Najszybszy z nich jest Ostberg, mimo że przed metą wykręca piruet niczym Panizzi w 2002 roku. Chociaż walka o zwycięstwo jest już właściwie zakończona, to sprawa drugiego miejsca nadal pozostaje otwarta. Przynajmniej do pierwszego międzyczasu. Tempo Evansa z poprzednich dwóch dni kompletnie wyparowuje. Walijczyk nie jest w stanie jechać tempem Ogiera i na koniec rajdu musi się zadowolić najniższym stopniem podium. Z kolei cały czas nienasycony wydaje się Neuville. Belg walczy zaciekle z Ogierem o dodatkowe punkty. W innym rajdzie może usatysfakcjonowałoby go samo zwycięstwo, ale Thierry chce pełną pulę. Gdy wpadają na metę obaj z Ogierem, mają identyczny czas. Jednak setne części sekundy są na korzyść Neuvilla i całe 30 punktów wędruje na jego konto. Wreszcie.

źródło: Hyundai Motorsport

Po zaprzepaszczonym rajdzie w 2017, przesyconym błędami w 2018 i przegranym na ostatnich metrach w 2019, wreszcie Thierry Neuville wygrał Rajd Monte-Carlo. Jakkolwiek się ten sezon dla niego nie ułoży, ma już na swoim koncie bardzo ważne zwycięstwo. Udowodnił innym, a przede wszystkim samemu sobie, to, co musiał udowodnić. Jak napisałem wcześniej, zastrzyk pewności siebie zawsze pomaga. Bo przecież kto wie? Może to będzie “ten sezon” …

źródło: Hyundai Motorsport

Oficjalne wyniki (Top 5)

1.Neuville/Gilsoul

2.Ogier/Ingrassia +12.6

3.Evans/Martin +11.1

4.Lappi/Ferm +3:02.8

5.Rovanpera/Halttunen +4:04.8

WRC_Season_Calendar_1920x1080_orange3_0697f_frz_1400x788

Styczeń222020

Zapowiedź sezonu WRC 2020

JuliuszRelacje i zapowiedzi, wrc

Ale ten czas szybko leci… Nie tak dawno przecież pisałem zapowiedź sezonu WRC, która była drugim artykułem na mojej stronie, a teraz 49 wpisów później… piszę ją znowu. Jednak dość o mnie, bo nie o tym chciałem dzisiaj opowiedzieć. Przed nami nowy rok pełen wrażeń z Rajdowymi Mistrzostwami Świata. Trwające trzynaście rund i dziesięć miesięcy, prawdziwe starcie tytanów. Oprócz tego trzy nowe rajdy, jedna nowa twarz i kilka starych, ale w nowym wydaniu. Bez przedłużania, przejdźmy do konkretów. Oto co czeka nas w nowym sezonie WRC…

Kalendarz

Jeden z najciekawszych aspektów nowego roku. Raz na jakiś czas w kalendarzu dostajemy jeden nowy rajd. Jak mamy niewiarygodne szczęście, to czasem dwa. Trzy jest jednak tutaj doprawdy magiczną liczbą, bo tylu nowych lokacji w sezonie nie było już od dawna. Mimo to, całość zaczyna się spokojnie, bo tradycyjnie nowy sezon otwiera mój ukochany Rajd Monte-Carlo. Później, w lutym, zawitamy do mroźniej (aczkolwiek prognozy pogody mają na ten temat inne zdanie) Szwecji, by kilka tygodni później zasypiać z powodu nudów i innej strefy czasowej w trakcie Rajdu Meksyku. Kwiecień będzie, miejmy nadzieję, pobudką, bo czeka nas szalona i piekielnie trudna dla kierowców Argentyna. Przypuszczam, że dobre humory podtrzyma Portugalia, a potem w letni nastrój wprowadzą nas Włochy za pomocą Sardynii. Od wizyty w kraju Italii napięcie będzie jednak tylko rosnąć, bo następna jest wracająca po osiemnastoletniej przerwie Kenia, pod postacią Rajdu Safari. Po walce w Afryce zespoły udadzą się na zasłużone wakacje, by po miesiącu latać w Finlandii. W miejscu, gdzie zazwyczaj oczekiwalibyśmy Niemiec, jest kolejny powracający rajd, czyli Nowa Zelandia. Później WRC nabierze morderczego tempa. Najpierw kamienista Turcja, potem powrót na, tym razem październikowe, Niemcy. Następna w rozkładzie jazdy jest Walia (wreszcie w listopadzie), a sezon zakończymy 22 listopada w Japonii, czym FIA pokazuje, że nie nauczyło się niczego. Japonia to co prawda nie Australia, ale rajd będzie naprawdę trudny do śledzenia w Europie. Kalendarz ma mankamenty w kilku miejscach, ale nie chcę być pesymistą i skreślać tych wszystkich nowych imprez na samym początku. Jeśli ktoś chce wiedzieć dokładniej, co, gdzie i po czym to tu macie link do harmonogramu.

Kierowcy i zespoły

Nie oszukujmy się, będziemy mieli starcie dwóch ekip. Ale to wcale nie oznacza, że nie będzie na co patrzeć…

Hyundai

źródło: Hyundai Motorsport | Zwycięskiego malowania się nie zmienia

Kto by pomyślał, że po kompromitacji z Castrolem i Accentem WRC, bankructwie, powrocie i bezowocnych czterech latach, Hyundai kiedykolwiek będzie przystępował do nowego sezonu jako Mistrz Świata, ale i faworyt. Andrea Adamo skompletował prawdziwy “dream team”, ale zakontraktowanie Mistrza Świata, stwarza też szefowi zespołu niemałe wyzwanie. Bo, mimo że skład Hyundaia jest idealną mieszanką doświadczenia i głodu wygrywania, to pełno w nim indywidualności. Indywidualności, które, jak pokazuje historia, nie zawsze się z sobą dogadują. Tanak chce bronić tytułu, Neuville cały czas marzy by go zdobyć, a konflikt interesów jest tu aż nadto widoczny. Nie chcę nic mówić, ale sytuacja pachnie trochę team orders. Sam Hyundai, zarówno do tej kwestii jak i do obrony mistrzostwa, podchodzi raczej na luzie, co pokazują ich ostatnie aktywności w social mediach. Jednak wszyscy w Alzenau wiedzą, że Monte będzie chwilą prawdy i papierkiem lakmusowym współpracy między całym zespołem. Swoje fotele zachowali też Loeb i Sordo, którzy rotacyjnie będą zapewniać wsparcie dla pretendentów do tytułu. Chociaż, jak pokazał Dani w zeszłym roku, wsparciem można też co nieco wygrać.

Toyota

źródło: Toyota Gazoo Racing WRC | …albo w ogóle się nie zmienia, tak jak Toyota

Legenda głosi, że graficy Toyoty kiedyś zorientują się, że ich malowanie robi się po prostu nudne i zrobią cokolwiek, by można je było odróżnić od tego zeszłorocznego. Aczkolwiek, w przeciwieństwie do projektantów, Tommi Makkinen doszedł do wniosku, że zmiany w jego zespole są potrzebne. Fińsko-japoński zespół wymienia w tym sezonie praktycznie cały skład. Rovanpera za Meeka, Evans za Latvalę i Ogier w miejsce przechodzącego do konkurencji Tanaka. W ten sposób Toyota staje się prawdziwie równorzędnym rywalem dla Hyundaia. Mimo to, komplikacje cały czas mogą jeszcze wystąpić, zważywszy na to, że cała trójka pierwszy raz w życiu zasiądzie za kierownicą Yarisa WRC. O ile o Seba Ogiera nie należy się martwić (bo trzeci raz w ciągu trzech lat zmienia zespół), to jego koledzy mogą potrzebować chwili na aklimatyzację. A mam tu na myśli szczególnie młodego Fina, który w 2020 będzie miał sezon prawdy. Jak już wiele razy pisałem, przeskok z R5 do WRC jest naprawdę gigantyczny, a na Kalle cały czas ciąży presja miana przyszłego Mistrza Świata. W tej sytuacji jest jednak sporo pozytywów, bo będzie miał koło siebie bardzo doświadczonych kierowców i bardzo doświadczonego szefa zespołu. Tymczasem ciągle trzeba pamiętać, że oczekiwanie od Rovanpery zwycięstw w tym sezonie jest mocno na wyrost i już podium będzie sukcesem.

M-Sport Ford

źródło: M-Sport | Najładniejsza rajdówka tego roku

Rich Millener może tylko mieć nadzieję, że jego kierowcy spiszą się chociaż w połowie tak dobrze jak graficy. W tym roku na M-Sporcie będzie można zawiesić oko zarówno dosłownie jak i w przenośni. Oprócz ładnego malowania, skład też mają ciekawy. Zespół z Cumbrii zdecydowanie postawił na młodość. Lappi i Sunninen, jeszcze dwa lata temu byli uznawani za wielkie talenty, ale w tym roku mają ostatnią szansę na udowodnienie sobie i kibicom kilku rzeczy. Dołączy do nich Gus Greensmith, od którego po ciężkiej nauce w poprzednim sezonie, tym razem oczekuje się tempa na miarę WRC. Mimo utalentowanych kierowców nadal ciężko jest mówić o ekipie z Cumbrii jako o kandydacie do Mistrzostwa. Pierwsze rundy na pewno będą ciężkie, ale od Argentyny Fiesta WRC ma dostać nowy silnik. Jak będzie się to miało do układu w stawce? Trudno przewidzieć, ale miejmy nadzieję, że Brytyjczycy będą w stanie nawiązać walkę chociaż w kilku rajdach.

Zmiany nikomu niepotrzebne

źródło: HMSG official | Hyundai w 2020 roku wraca z programem juniorskim

Na zakończenie wypadałoby napisać jeszcze kilka słów o nowym podziale samochodów R5. Już w trakcie sezonu całe środowisku mówiło, że potrzebne są zmiany i że podział na WRC 2 oraz Pro jest zły. Jednak obecne rozwiązanie zaproponowane przez promotora, to też nie do końca to, co mieliśmy na myśli. Zamiast WRC 2 Pro, mamy WRC 2, a zeszłoroczne WRC 2 od teraz nazywa się WRC 3. Czym się to różni? Na papierze tylko tym, że w WRC 2 mogą startować zespoły prywatne pod warunkiem, że wystawią dwie załogi. Więc w praktyce nie różni się to niczym, bo ze świecą można szukać zespołu prywatnego, który wystawi dwa samochody. Wobec tego znowu przyjdzie nam oglądać walkę pięciu załóg. Aczkolwiek i tak mogło być gorzej, bowiem wycofała się Skoda, ale całe szczęście na jej miejsce wskoczył Hyundai ze swoim i20 R5. Jeśli fragment o niższych klasach można zakończyć przyjemnym akcentem, to niech będzie nim fakt, że w WRC 3 zobaczymy ponownie polskich zawodników. Kajetan Kajetanowicz zrobi drugie podejście do tytułu mistrzowskiego, a w Szwecji zobaczymy powracającego po pięciu latach Michała Sołowowa.

To właściwie wszystko, co musicie wiedzieć przed startem sezonu. Sobie i wam życzę udanego Monte-Carlo, a także reszty sezonu. W najbliższym czasie wypatrujcie też artykułów w alpejskich klimatach…