erc

116413196_3280626938730539_3108382647696024606_o

sierpień42020

Il Ritorno

Osiem miesięcy przyszło nam czekać na kolejny rajd w Mistrzostwach Europy. Moje przewidywania z maja sprawdziły się i faktycznie to Rajdowi Rzymu przypadła rola otwarcia sezonu. Tym samym cykl ERC ruszył najpóźniej w historii, bo dopiero pod koniec lipca. Podczas oglądania zmagań na włoskich oesach można było stwierdzić, że to właśnie rajdy zostały najmniej dotknięte trwającą pandemią. Gdyby nie wszechobecne maseczki i przyłbice, to nie przyszłoby mi nawet do głowy, że jest jakieś zagrożenie, bowiem cała otoczka wyglądała znajomo. Znajomo tak bardzo, że niemal stereotypowo toczyła się też sama rywalizacja. Nie znaczy to jednak, że w okolicach “Wiecznego Miasta” nie było w ostatni weekend lipca co oglądać.

źródło: FIA ERC

Etap pierwszy

Tak więc po zdecydowanie zbyt długiej przerwie, w sobotę o godzinie dziewiątej ERC mogło wreszcie ruszyć. Długo jednak ten powrót nie potrwał, bo Andrea Crugnola rozbił swojego Citroena, a że zrobił to w wyjątkowo wąskiej partii trasy, to odcinek trzeba było przerwać. Zanim ekipom porządkowym udało się uprzątnąć miejsce zdarzenia i odholować rajdówkę, minęła dobra godzina. Najgorsze jest jednak to, że następnym odcinku to samo zrobił Adrien Formaux. Różnica polegała na tym, że Francuz wypadł z rajdu w o wiele bardziej spektakularny sposób, bo jego Fiesta R5 wylądowała na dachu. Uporządkowanie bałaganu znowu zabrało kupę czasu, więc pierwsza pętla skończyła się z ponad dwugodzinnym opóźnieniem. Wszystkie trzy odcinki (gdy wreszcie ruszyły) wygrał Alexey Lukyanuk, który prowadził nad Giandomenico Basso z przewagą prawie dziesięciu sekund. Trzeci, po kilku niespodziewanie dobrych czasach, był Simone Tempestini. Przygód też było wiele mniej. Najpoważniejsze problemy zgłaszał Solberg, który zgubił swoje okulary na mecie jednego z odcinków. Po serwisie nie działo się wiele więcej. Lukyanuk rządził i dzielił wokół Rzymu, wygrywając kolejne trzy odcinki, a Basso nie miał nawet do Rosjanina podejścia. Ciekawiej było za pierwszą dwójką. Na czwartym oesie trzecie miejsce na rzecz Breena stracił Tempestini, tylko po to, by na następnej próbie Irlandczyka przeskoczył Oliver Solberg. Norweg poszedł za ciosem i na kończącym dzień odcinku szóstym wykręcił drugi czas. Tym samym zbliżył się na odległość trzynastu sekund do Basso. Niedziela miał więc być nieco ciekawsza…

źródło: FIA ERC

Etap drugi

…i była może nie tyle ciekawsza, co bardziej różnorodna. Od razu, na porannej pętli, rosyjską dominację przerwał Basso, wygrywając dwa pierwsze odcinki. Były to o tyle ważne zwycięstwa dla ubiegłorocznego triumfatora, że skutecznie oddaliły go od Solberga. Później mieliśmy jakże znajomy scenariusz w kontekście Rajdu Rzymu, gdy błyszczeć zaczął Crugnola. Włoch wygrał ostatni odcinek przed pierwszym serwisem i wszystkie oesy na drugiej pętli. Szkoda, że po sobotnim wycofaniu Andrea jechał już tylko o honor. Ponownie, najbardziej pasjonujące pojedynki odbywały się raczej z tyłu stawki. Breen na czwartym miejscu bronił się wytrwale przed Tempestinim, lecz na oesie dwunastym obrona Irlandczyka padła. Jego rumuński rywal długo się jednak tą lokatą nie nacieszył, bo już na następnej próbie Breen przypuścił bardzo udany kontratak, a później zdołał utrzymać Simone za plecami aż do mety. Z przodu imponował Lukyanuk i to w sposób, jakiego się po nim nie spodziewałem. Przy “rosyjskiej rakiecie” przyzwyczailiśmy się przez lata, że nawet na ostatnich metrach rajdu niczego nie można być pewnym. Tymczasem w Rzymie, “Alex” prezentował bardzo dojrzałą i spokojną jazdę. Mimo, że ani jednego odcinka na drugim etapie już nie wygrał, to umiejętnie kontrolował swoje tempo. Basso, mimo usilnych starań, był w stanie zbliżyć się tylko na szesnaście sekund do lidera i musiał zadowolić się drugim miejscem. Oliver Solberg, mimo sporych oczekiwań na zaatakowanie Basso, postawił raczej na utrzymanie trzeciej pozycji. W takich właśnie okolicznościach Alexey Lukyanuk odbił sobie zeszłoroczne niepowodzenia, w pewnym stylu wygrywając Rajd Rzymu.

źródło: FIA ERC

A jak radzili sobie zawodnicy z biało-czerwoną flagą na szybie? Można na pewno powiedzieć, że spodziewaliśmy się czegoś więcej. Miko Marczyk potrzebował sporo czasu, żeby dogadać się z oponami, samochodem, a przede wszystkim z rajdem. Jednak, gdy już złapał równiejsze tempo to trzymał się z dala od kłopotów i zajął jedenaste miejsce w generalce, a także szóste w ERC1 Junior. Występ, z którego można z pewnością wyciągnąć pozytywy. Gorzej spisywali się za to Adam Stec i Jarosław Kołtun. O ile tego pierwszego można tłumaczyć brakiem doświadczenia w R5, to akurat Kołtun w ERC już kilka rajdów pojechał i prezentował się w nich o wiele lepiej, niż tym razem. Najbardziej szkoda było mi Dariusza Polońskiego, który mimo dobrego tempa w Abarcie, wycofał się w skutek awarii. Identyczny los spotkał Igora Widłaka, który też nieźle prezentował się w ERC2, ale na przeszkodzie do dobrego wyniku stanął jego własny Mistubishi Lancer.

źródło: FIA ERC

I to tyle jeśli chodzi o Rajd Rzymu. Nie były to najbardziej ekscytujące zawody w Mistrzostwach Europy i nie będziemy pamiętać ich przez lata. Lecz biorąc pod uwagę, że to pierwszy poważny rajd w międzynarodowym cyklu od lutego, to naprawdę nie ma co narzekać.

źródło: FIA ERC

67127547_2467817250011516_4596096584223031296_o

lipiec232020

Pamiętne momenty – Rajd Rzymu

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Z racji tego, że pisanie zapowiedzi i przewidywanie przebiegu rajdów w Mistrzostwach Europy, jest praktycznie wróżeniem z fusów, tym razem zdecydowałem się zrobić coś innego. I przyznam się szczerze, że pomysł podsunął mi oficjalny kanał F1, który też przed każdym Grand Prix robi takie zestawienia. Tak więc, bez zbędnego przedłużania, przekonajmy się, co ciekawego mogliśmy oglądać, gdy ostatnimi razy gościliśmy w stolicy Italii.

Scandola vs Basso – 2015

Na dobry początek coś z niezbyt zamierzchłych czasów, gdy Rajd Rzymu był tylko częścią Mistrzostw Włoch. Mimo, że stawki mogły wydawać się małe, to tamta rywalizacja miała dość dramatyczny przebieg. Na prowadzenie szybko wysunął się Paolo Andreucci, jednak legenda włoskich rajdów długo się pozycją lidera nie nacieszyła. Równie szybko bowiem przebił on oponę i stracił minutę do rywali. Podczas gdy Andreucci odrabiał straty, o pierwszą lokatę walczyli Giandomenico Basso i Umberto Scandola. Prowadził Basso i gdy już się wydawało, że uda mu się dojechać pierwszy etap na prowadzeniu, sędziowie wlepili mu dziesięć sekund kary za spóźnienie na PKC. Zirytowany kierowca wykorzystał sportową złość i jeszcze na tym samym etapie zredukował stratę do rywala z pięciu sekund do zaledwie trzech. Drugiego dnia do przejechania były zaledwie trzy oesy, więc wiadomo było, że walka będzie się toczyć do ostatnich metrów. Scandola robił co mógł, ale Basso nie odpuszczał. Wygrał dwa odcinki i przed ostatnią próbą miał tylko 1,3 sekundy straty. Jednak Umberto Scandola wycisnął ze swojej Skody Fabii 200% i wygrał oes z Basso o 1,6 sekundy, tym samym wygrywając swój drugi rajd w sezonie.

źródło: fb/Rally Roma di Capitale | Umberto Scandola dosyć niespodziewanie wygrał w Rzymie w 2015 roku.

Kajetanowicz vs Bouffier – 2017

Kto by pomyślał, że kiedyś będziemy mieli okazję obserwować walkę dwóch trzykrotnych Mistrzów Polski podczas rundy ERC. Już pierwsza wizyta Włoch w europejskim czempionacie dostarczyła nam nie lada emocji. Aczkolwiek na pierwszym etapie na prowadzenie wysforował się Lukyanuk, a Bouffier i “Kajto” walczyli na dziesiąte części sekundy za jego plecami. Podczas ostatniego oesu dnia, Rosjanin w typowy dla siebie sposób urwał koło i walka o zwycięstwo miała rozegrać się pomiędzy Polakiem a Francuzem. Już na pierwszej próbie drugiego etapu, na prowadzenie wskoczył Kajetanowicz i przez pierwszą pętlę wypracował sobie niewielką, trzysekundową przewagę. Po serwisie to Bouffier przystąpił do ataku i szybko znalazł się na fotelu lidera. Bryan długo z prowadzenia się jednak nie cieszył, bo na następnym odcinku kierowcy znów zamienili się miejscami. Przed ostatnim oesem dzieliło ich tylko 0,5 sekundy. Zwycięzca miał zgarnąć wszystko. Obaj zawodnicy cisnęli do oporu, ale górą tym razem był Francuz. Pokonał on “Kajto” o 0,8 sekundy i cały rajd wygrał z przewagą zaledwie 0,3 sekundy. Mimo pasjonującej walki z przodu, z tyłu nie było już tak ciekawie. Trzeci Magalhães stracił do pierwszej dwójki prawie minutę.

źródło: fb/Kajetan Kajetanowicz | “Kajto” i Bouffier stoczyli wspaniały pojedynek przed trzema laty

Lukyanuk vs Basso – 2018

Rok później o zwycięstwo walczyli wielki przegrany i wielki nieobecny edycji z 2017 roku. Tym razem jednak w walce było nieco mniej dramaturgii, a więcej po prostu dobrej jazdy. Lukyanuk już od pierwszego odcinka znalazł się na prowadzeniu i wykorzystując pecha rywali budował dużą przewagę. Basso natomiast start miał raczej spokojny, lecz po awarii u Gryazina i przebitej oponie Campedellego, znalazł się na drugim miejscu. Jednak w tym momencie różnica pomiędzy doświadczonym Włochem a liderem wynosiła już ponad pół minuty. Wbrew oczekiwaniom Giandomenico poszedł jednak za ciosem i wygrał dwa odcinki z rzędu, redukując stratę do piętnastu sekund. Drugi etap zaczął od razu od najlepszego czasu i Lukyanuk poczuł jego oddech na karku. Włoch i Rosjanin wymieniali się pozycjami na pozostałych próbach, ale to “Alex” okazał się lepszy, wygrywając rajd o 7,5 sekundy.

źródło: FIA ERC | Lukyanuk dopiął swego w 2018 roku

“Comeback” Crugnoli i włoskie podium – 2019

Zeszłoroczna edycja Rajdu Rzymu była naprawdę osobliwa. Giandomenico Basso do stanięcia na najwyższym stopniu podium potrzebował zaledwie jednego wygranego oesu. O zwycięstwo nie musiał nawet jakoś specjalnie walczyć – rywale eliminowali się sami. To co najciekawsze działo się za plecami lidera. A konkretnie mowa o tym, co wyczyniał w swojej Fabii R5 Andrea Crugnola. Włoch już na czwartym odcinku złapał kapcia i spadł na jedenaste miejsce. Jednak nie poddał się, ale wrzucił przysłowiowy “piąty bieg”. Crugnola wygrał pozostałe dwa odcinki pierwszego etapu i wszystkie próby na drugim etapie. Łącznie zawodnik uzyskał najlepszy czas na czternastu z szesnastu oesów. Tym sposobem, rzutem na taśmę, na przedostatnim odcinku, wskoczył na trzecie miejsce kompletując wraz z Basso i Campedellim w pełni włoskie podium. Była to jedyna taka sytuacja w zeszłym sezonie, gdy wszyscy kierowcy z podium pochodzili z kraju, w którym odbywał się rajd. Ostatnim razem, kiedy taka sytuacja miała miejsce był Rajd Ypres w 2016 roku.

źródło: FIA ERC | Crugnola pojechał rajd życia w zeszłym roku

Dramat Rosjan – 2019

W przeciwieństwie do Włochów, zawodnicy z rosyjskimi flagami na szybach zeszłorocznego Rajdu Rzymu nie wspominali dobrze. Nikolay Gryazin w świetnym stylu wygrał pierwszy odcinek, ale już na drugim rozbił swoją rajdówkę. Z kolei Alexey Lukyanuk, mimo braku porywającego tempa, dawał radę utrzymywać się na podium i kręcić czasy w pierwszej trójce. To zmieniło się, gdy na początku drugiego etapu otrzymał minutę kary od sędziów. Mistrz Europy nie potrafił się później odnaleźć i kompletnie zgubił tempo. W konsekwencji musiał pożegnać się z miejscem na podium na rzecz Crugnoli.

źródło: ewrc.cz | Tak rywalizację w zeszłym roku zakończył Nikolay Gryazin

To były najciekawsze momenty z poprzednich edycji Rajdu Rzymu. Jak będą wyglądały tegoroczne zmagania? Tego nie sposób przewidzieć. Jednak z tak bogatą listą startową miejmy nadzieję, że będzie na co patrzeć.

71234421_2602983563161550_1387648072992948224_o

październik22019

Nie ma mocnych na Nassera

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Czyli Rajd Cypru 2019

Podczas 7 rundy ERC, mogliśmy przekonać się jak różna jest charakterystyka dwóch rajdowych cykli. Mimo że to przecież cały czas ten sam sport, to w Mistrzostwach Europy i Świata wszystko zdaje się odbywać inaczej, w innym tempie, z innymi konsekwencjami. O wiele bardziej różny jest też sam typ emocji i tego, czego w danym rajdzie oczekujemy. Piszę o tym dlatego, że runda ERC na Cyprze była tak rasową rundą europejskiego czempionatu, że nic tylko zakładać hodowlę. Nad Morzem Śródziemnym było wszystko: wycofujący się na każdym oesie zawodnicy, awarie na ostatniej pętli, dynamicznie zmieniająca się sytuacja w klasyfikacji punktowej i kierowca spoza czołówki, który dominuje w rywalizacji.

Pomimo że w całej historii tego rajdu mieliśmy dosłownie tylko kilka deszczowych edycji, to nadal z jakiegoś powodu wszyscy wypatrywali go także w ten weekend. Oczywiście opady nie nadeszły, co jakoś specjalnie nie dziwi. Mało tego, pogoda była bardzo gorąca co oznaczało, że kierowcy będą musieli się zmagać z temperaturą rzędu 60 stopni Celsjusza wewnątrz samochodów. Przyszedł piątek, a wraz z nim odcinek kwalifikacyjny. Na nim obyło się bez sensacji, bo najlepszy czas ustanowił Nasser Al Attiyah. Katarczyk zaliczył na Cyprze gościnny start w ERC, ale nadal był głównym faworytem do zwycięstwa. Zaraz za gościem z Bliskiego Wschodu znalazła się cała europejska czołówka z Alexeyem Lukyanukiem na czele. Łukasz Habaj nie marnował rajdówki na shakedown i wykręcił 7 czas. W przeciwieństwie do WRC, tu, w Mistrzostwach Europy, oesy testowe dają pojęcie o układzie sił w stawce, tak więc Al Attiyah miał przed startem rajdu powody do zadowolenia.

źródło: FIA ERC | Start Ingrama był możliwy dzięki internetowej zbiórce. Nazwiska tych, którzy wpłacili pieniądze znalazły się na samochodzie Brytyjczyka

Cypr przez tych starszych fanów może być kojarzony jako stricte szutrowy i kręty rajd. Jednak od dołączenia zmagań na wyspie do ERC, ich charakterystyka mocno się zmieniła. Pojawiło się na tyle dużo asfaltu, że nawierzchnia rajdu została uznana za “mieszaną”, a organizatorzy zaczęli wytyczać trasy w taki sposób, by znajdowało się na nich trochę prostych. Takim właśnie oesem był OS1 “Jeep Politiko”. Poranek od mocnego uderzenia zdecydowanie zaczął Al Attiyah. Najszybszy czas na pierwszym oesie (ponad 5 sekund szybciej od Lukyanuka), potem zwycięstwa na kolejnych dwóch próbach i przed zjazdem do serwisu Katarczyk prowadził z przewagą 26 sekund. Drugi po pierwszej pętli Lukyanuk trzymał się blisko Nassera i robił w swoim Citroenie co mógł, jednak strata prawie 15 sekund na OS2 mocno skomplikowała mu sytuację. Ale Rosjanin i tak nie miał powodów do zmartwień, gdyż daleko za nim był aktualny lider ERC – Chris Ingram. Tak jak to w tym sezonie ma w zwyczaju, Brytyjczyk zaczął rajd ospale, notując 6 miejsce na dwóch pierwszych oesach. Przebudzenie nastąpiło na kończącym pętlę OS3, gdy wykręcił trzeci czas i zbliżył się na odległość 16 sekund do zamykającego podium Galatariotisa. W międzyczasie Łukasz Habaj pokazywał to z czego słynie, czyli równą i solidną jazdę. Polak po OS2 wskoczył nawet na 4 miejsce, ale wobec świetnego czasu Ingrama na następnej próbie, musiał uznać wyższość Brytyjczyka. Śmiało poczynał sobie także Hirvonen, który w swojej nieoklejonej Fieście R5 podróżował na 6 lokacie. Pierwsza pętla bardzo spokojna, bez dramatów, ale też bez jakiejś zaciętej walki.

źródło: FIA ERC

Ten spokój miał zostać zmącony po południu. Podobnie jak w Turcji, tak też na Cyprze podczas drugich przejazdów na trasie zaczęły pojawiać się dziury, koleiny, a przede wszystkim sporych rozmiarów kamienie. Mimo przeciwności Matki Natury cała stawka przedarła się przez OS4 bez większych kłopotów. Najszybszy ponownie był Al Attiyah, ale tylko 0,6 sekundy gorzej pojechał Lukyanuk. Habaj na tym samym odcinku wykorzystał gorszy czas Ingrama i przeskoczył Brytyjczyka w generalce. Mało tego sędziowie wlepili 2 minuty kary Herczigowi, przez co Łukasz awansował na 4 miejsce. Na najbardziej krętej i śliskiej próbie w całym rajdzie, a więc “Lefkara 2”, która robiła za OS5, dominację Nassera wreszcie przerwał Alexey Lukyanuk, odnosząc pierwsze oesowe zwycięstwo w rajdzie. Strata Rosjanina zmalała do 23,5 sekundy i pojawiło się światełko nadziei na coś więcej w tych zawodach. Po rozczarowującym poprzednim odcinku, tym razem Ingram odkupił swoje winy, ponownie wykręcając trzeci czas. Wobec tego Habaj znowu spadł na 5 miejsce, mając 4 sekundy straty do zawodnika z Wielkiej Brytanii. Był to dosyć emocjonujący oes. Cóż, przynajmniej dla zawodników. Na mecie cała stawka mówiła o tym jak trudna i kamienista jest ta trasa, a Paulo Nobre po przejechaniu tej próby powiedział po prostu “Przeżyłem”. Na zakończenie pierwszego etapu pozostał już tylko superoes w Nikozji. W stolicy Cypru Al Attiyah udowodnił, że długość (odcinków) nie ma znaczenia, gdyż po raz kolejny był najszybszy. Lukyanuk stracił 1,6 sekundy, więc znowu jego strata wzrosła do 25 sekund. Alexey mógł jednak być usatysfakcjonowany, bowiem drugie miejsce, przy czwartym Ingrama i tak dawało mu pozycję lidera w punktach. Cypr w sobotę zebrał też pierwsze żniwa. Na OS6 z rajdem pożegnał się Andreas Nikolau, stając się tym samym już dziewiątym Cypryjczykiem, który wycofał się z tegorocznej imprezy.

źródło: FIA ERC

Jeśli w piątek można było mieć odrobinę nadziei na dzień pełen walki, to w niedzielę te nadzieje dosyć szybko okazały się płonne. Już na rozpoczynającym etap OS7 Al Attiyah wlepił Lukyanukowi 15 sekund i stało się jasne, że Katarczyk musi zrobić coś bardzo głupiego by nie wygrać na Cyprze. Nasser zapędów na idiotyczne błędy nie miał, mało tego, po kolejnych dwóch wygranych oesach jego przewaga wynosiła już prawie minutę. Trzecie miejsce utrzymywał Galatariotis, jadący swój własny rajd. Jakąkolwiek walkę próbował z nim nawiązać Ingram, ale nieznajomość tras i małe doświadczenie na Cyprze dawały się Brytyjczykowi we znaki. Jeśli chciał zachować pozycję lidera musiał znaleźć jakiś sposób na Cypryjczyka. Łukasz Habaj do tej pory nie robił furory tempem, ale za to jechał bezbłędny rajd. Pomyłka przyszła na ostatnim w pętli OS9, gdy w jednym z zakrętów uciekł mu tył samochodu. Nie był to jednak kosztowny obrót, gdyż zachował swoje 5 miejsce w generalce. Z ważniejszych wydarzeń niedzielnego poranka na pewno warto wymienić jeszcze niezłe tempo Austriaka – Nikiego Mayr-Melhofa, który wykręcił czwarty czas na OS9 i wskoczył na 8 miejsce w generalce. Pierwsza pętla spokojna, żeby nie powiedzieć nudna. Cisza przed burzą?

źródło: FIA ERC

Na trzy oesy przed końcem rajdu Cypr wreszcie pokazuje swoją morderczą naturę. Na kilka kilometrów przed końcem OS10 pada silnik w rajdówce wicelidera – Alexeya Lukyanuka. Rosjanin ma prawo do bycia załamanym. Mając prowadzenie w tabeli na wyciągnięcie ręki, znowu nie kończy rajdu. Tym razem jechał czysto, nie popełniając błędów, więc pogrążyło go coś na co nie miał wpływu. Czasem jak nie idzie, to po prostu nic nie idzie. Odpadnięcie Mistrza Europy to dobre informacje dla Chrisa Ingrama i Łukasza Habaja. Jednak ten drugi nie ma co myśleć na kłopotami rywali, gdyż ma on własne problemy. A bardziej jego Skoda Fabia, która doznaje awarii elektryki. W samochodzie Polaka nie działa prawie nic i mimo że dotacza się on do mety OS10, to dalszy udział Habaja w rajdzie staje pod znakiem zapytania. Chris Ingram tymczasem wskakuje na trzecie miejsce i nie ma się co obawiać o swoją pozycję w punktach. Na czwarte miejsce poprzez problemy rywali awansuje też Hirvonen. Na OS11 wreszcie udaje się komuś przełamać dominację Al Attiyaha. Tym kimś jest Simon Galatariotis, który pod nieobecność Lukyanuka wygrywa swój pierwszy oes w tegorocznym rajdzie. W międzyczasie toczący się do mety Habaj traci prawie minutę, ale najważniejsze dla Polaka jest po prostu wytrwać jeszcze jeden odcinek. Zajmowana przez niego 5 pozycja i tak daje mu w tym momencie drugie miejsce w tabeli. Mimo tych dramatów i aż 5 wycofań podczas drugiej pętli, wszystko wydaje się być już ustalone przez rozpoczęciem ostatniego odcinka. Po niemal dwustu kilometrach jazdy przez cypryjskie kamienie, kierowcom i ich pilotom pozostaje już tylko 11-kilometrowy “Cablenet Asinou” czyli OS12. Przewaga Al Attiyaha w generalce jest tak duża, że Katarczyk nie musi się już starać o najlepszy czas. Ba, może nawet zatrzymać się na kawę i nadal wygrać w rajdzie. Ale Nasser nie byłby prawdziwym kierowcą rajdowym, gdyby nie próbował wygrać wszystkiego. Na kończącym rajd odcinku również ustanawia najlepszy czas i zdecydowanie wygrywa Rajd Cypru 2019. Katarczyk zdominował rywalizację oddając rywalom tylko dwa odcinki. W tym samym czasie do mety na swoich pozycjach docierają Galatariotis i Ingram. Cypryjczykowi nie udało się powtórzyć zeszłorocznego sukcesu, ale po tym jak zdąży na cieszyć się drugim miejscem jego zespół zgotuje nam jeszcze jeden zwrot akcji. Po godzinie 22 polskiego czasu, sędziowie dyskwalifikują Galatariotisa za nieodstawienie rajdówki do Parc Ferme. Simon musi więc oddać puchar i pożegnać się z miejscem na podium. Sprawia to, że Ingram finalnie zajmuje drugie miejsce na Cyprze. Wiele to Brytyjczykowi nie daje, gdyż pozycję wyżej podskakuje także Łukasz Habaj. Powody do radości ma jednak Mikko Hirvonen, który dostaje miejsce na podium. W taki właśnie dramatyczny sposób końca dobiega przedostatnia runda Mistrzostw Europy.

źródło: FIA ERC

Tak jak napisałem, ten rajd to była esencja ERC. Runda na Cyprze udowodniła, że w tych mistrzostwach nie walczy się o najlepszy czas, ale o przetrwanie i ten komu się ta sztuka uda ma szansę nawet wygrać. Na szczególne pochwały zasługuje mimo wszystko jednak Nasser Al Attiyah. Katarczyk w tym sezonie nie startował w wielu rajdach z mocną obsadą, ale nadal, niemal z miejsca, był w stanie odnieść przekonywujące zwycięstwo. Wygrał tu już po raz szósty, jest rekordzistą, jeśli chodzi o Rajd Cypru i znów udowodnił, że na Nassera nie ma mocnych.

źródło: FIA ERC

Oficjalne wyniki (Top 5)

1.Al Attiyah/Baumel

2.Ingram/Whittock +3:50.9

3.Hirvonen/Ottman +4:34.0

4.Habaj/Dymurski +5:43.4

5.Mayr-Melhof/Welsersheimb +6:03.0

68852228_2319703261441255_7444790697640591360_o (1)

sierpień272019

Doświadczenie w szaleństwie

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Czyli Rajd Barum 2019

Czeski klasyk to zdecydowanie najtrudniejszy rajd w kalendarzu. Z jednej strony trzeba mieć w sobie coś z szaleńca, żeby z pełną prędkością pokonywać asfaltowe oesy. Z drugiej, jak mantrę przed każdą edycją tej imprezy powtarza się słowo “doświadczenie” i każdy, kto choć raz obserwował zmagania podczas Barum, wie, że nie jest ono rzucone na wiatr. Więc aby odnieść tu sukces, trzeba zaczerpnąć z obu tych stron, ale tegoroczna edycja pokazała, że w okolicach Zlina trzeba przede wszystkim pokory i cierpliwości.

Przed rajdem

Prawie miesięczna przerwa między kolejnymi rundami ERC dała uczestnikom naprawdę sporo czasu do testów. A z racji, iż Barum to jednak nie Monte-Carlo, to warunki odwzorowujące czeskie asfalty można było znaleźć w każdym zakątku Europy. Między innymi w Rzeszowie, gdzie testował Nikolay Gryazin. Ale nastała połowa sierpnia i mogliśmy już przenieść się wszyscy na teren naszych południowych sąsiadów. Już na oesie kwalifikacyjnym mieliśmy walkę na dziesiąte części sekundy. Ostatecznie najszybszy był Kopecky i to on miał pierwszeństwo wyboru swojej pozycji na starcie. Obiecujący początek Marczyka, który wykręcił 7 czas, Habaj był 10.

źródło: FIA ERC

Etap pierwszy, OS1

Jednak zanim rozpocznie się prawdziwa walka, czeka nas przejazd przez prawdopodobnie jeden z najdłuższych prologów na świecie. Miejski odcinek w Zlinie liczy ponad 9 kilometrów i w dodatku jest rozgrywany po zmroku, zatem rok w rok gromadzi tłumy kibiców. Swoim fanom zarwaną noc wynagradza ponownie Jan Kopecky, który jest najszybszy również na OS1. 4 sekundy gorszy czas ma Gryazin, trzeci jest Lukyanuk (minimalnie gorszy od swego rodaka). Solidnie jadą Polacy. Habaj jest 10, Marczyk 11. Rządzą jednak Czesi. W top 10 aż 6 zawodników ma na szybie flagę tego kraju.

źródło: FIA ERC

Etap pierwszy, OS 2-5

W sobotę, chwilę po godzinie 10 rano, możemy zaczynać prawdziwe ściganie. A jego areną jest oes “Brezova”. O tyle nietypowy, że w pod postacią pętli. Bez wdawania się w zbędne szczegóły, lepiej dzień zaczynają kierowcy ze wschodu. Próbę wygrywa Lukyanuk, Kopecky musi zadowolić się drugim miejscem, a trzeci tym razem jest Gryazin. Na OS3, który jest chyba najbardziej szaloną trasą w całym rajdzie, pierwsza trójka znowu się przetasowuje, bo najszybszy jest Nikolay, potem Alexey i dopiero na trzecim miejscu, ze stratą 8,1 sekundy, znajduje się fabryczny kierowca Skody. Taki przebieg odcinka odbija się na generalce, gdzie nowym liderem zostaje właśnie Gryazin, a Kopecky zmuszony jest walczyć z Lukyanukiem o drugą pozycję. A nie jest to walka łatwa, bo lider ERC wygrywa OS4. W tym momencie Rajd Barum zaczyna zbierać swoje żniwo. Na OS2 w krzaki, zarówno dosłowne jak i przysłowiowe, idzie praca Hirokiego Arai. Na następnej próbie swój udział w czeskiej rundzie kończą Nobre i Molle. Chwilę później swojego Abartha demoluje Melegari, a drzewa na swojej drodze niestety spotyka Marczyk. Dramat na OS5 dopada jeszcze Adielssona, który łapie kapcia. Największego pecha ma jednak lider rajdu. Opona Nikolaya Gryazina na początku piątej próby po prostu eksploduje. Wobec tych wszystkich wydarzeń oesowe zwycięstwo Kopecky’ego wydaje się być najmniej istotnym elementem pierwszej pętli. A nie powinno, bo Czech i Lukyanuk to jedyni kierowcy, którzy liczą się w walce o zwycięstwo, i dzieli ich tylko 0,5 sekundy. Barum, jak na razie, nie zawodzi.

źródło: Nikolay Gryazin official

Etap pierwszy, OS 6-9

Kopecky przy tak małej różnicy nie potrzebuje specjalnego zaproszenia i od razu wrzuca przysłowiowy piąty bieg. Gdy Czech zwiększa tempo w swoim domowym rajdzie, to nagle cała stawka ma się czego bać. I słusznie, bo Kopecky przeskakuje Lukyanuka i wraca na fotel lidera. OS6 przynosi też kolejną ofiarę (a jakżeby inaczej!) w postaci Norberta Hercziga, którego Volkswagen Polo odmawia dalszej jazdy. Drugi przejazd przez Semetin znowu należy do Gryazina. Jednak “należy” to trochę mało powiedziane, o czym świadczy to, co Rosjanin mówi na mecie oesu: “Myślę, że nagranie onboard może być fajne, bo takich rzeczy nie robiłem nawet w grach”. Drugi Kopecky traci sporo, bo 4 sekundy, ale dla Czecha najważniejszy jest fakt, że znalazł się przed Lukyanukiem. Dla Polaków najważniejsze jest z kolei to, co dzieje się z Habajem. A nie są to rzeczy bardzo pozytywne, bo kierowca Sport Racing Technologies wpada w drzewa. Jest jednak w stanie kontynuować jazdę. Na OS8 okazuje się, że Kopecky’emu odpad kolejny rywal. Lukyanuk przebija oponę i spada na 7 miejsce. Chwilę później okazuje się jednak, że Rosjanin z mety oesu już się nie ruszy, bo uszkodzeniu uległo również zawieszenie. Kopecky przez cały etap walczy zaciekle i nierzadko z problemami, tylko po to, by rywale na koniec sami się wyeliminowali. Ostatni sobotni oes nie należy jednak do niego, a do Chrisa Ingrama, który rzutem na taśmę wskakuje na drugie miejsce w generalce. Przed niedzielnym etapem sytuacja wygląda tak: prowadzi Kopecky, drugi Ingram, trzeci Mares.

źródło: FI A ERC

Etap drugi, OS 10-12

Nikolay Gryazin co prawda o zwycięstwo już nie walczy, ale prędkość nadal ma wystarczająco dobrą. Rosjanin wygrywa OS10 i zaczyna mieć nadzieję na top 5 na koniec rajdu. Z kolei, jeśli chodzi o klasyfikację ERC, to przykre informacje znowu dotyczą Habaja. Po wczorajszej przygodzie na OS7 uszkodzeniu uległa klatka Fabii R5 i Polaka już dzisiaj na oesach nie zobaczymy. Te informacje, to z pewnością ulga dla Lukyanuka, który rusza do ataku i wygrywa OS11, walcząc o punkty za drugi etap. Na kończącym pętlę OS12 lider ERC znów jest najszybszy, kompletując tym samym rosyjską dominację w niedzielę. Jednak jego rodak ponownie jest w tarapatach, bowiem na tym samym oesie uderza w drzewo i roztrzaskuje swoją Skodę, kończąc tym samym swoje nadzieje na punkty. Gryazin znów pokazuje szybkość i brak chłodnej głowy. Kolejnym, który w niedzielę przedwcześnie kończy rajd, jest Roman Odlozik. W jego przypadku winnym jest balot słomy, który zalicza nieprzyjemne spotkanie z przodem samochodu.

źródło: FIA ERC

Etap drugi, OS 13-15

Na ostatniej pętli Kopecky kontynuuje swój marsz po złoto, jednak ciekawiej jest za plecami kierowcy Skody. Zażartą walkę o Mistrzostwo Europy w kategorii u28 toczą Filip Mares i Chris Ingram. Do tej pory górą był Brytyjczyk, ale na OS13 Czech wyprowadza atak i przeskakuje rywala, znajdując się na drugim miejscu. Radość Maresa trwa jednak tylko jeden oes. Na drugim przejeździe “Pindula” Ingram wykręca czas o 2,3 sekundy lepszy i zawodnicy znowu zamieniają się pozycjami. Przed ostatnim oesem między nimi jest tylko 0,6 sekundy. Sytuacja nie może być prostsza – zwycięzca bierze wszystko. A na ostatnim odcinku szybszy jest jednak Mares. Młody Czech wykręca drugi czas, który jest o 0,9 sekundy lepszy od czasu Ingrama i to on sięga po pierwsze Mistrzostwo Europy. Oprócz tytułu zapewnia sobie jeszcze pokaźną sumę pieniężną i program startów przyszłym sezonie ERC. Tak jak pisałem w marcu: w kategoriach juniorskich warto walczyć. W międzyczasie ciężkie chwile przeżywa Lukyanuk. Rosjanin wygrywa co prawda poprzedni oes, ale tylko po to, by na OS15 przebić kolejną oponę. Alexey zbiera więc tylko 2 punkty za drugi etap. To oznacza, że traci pozycję lidera w punktach na rzecz… Chrisa Ingrama. Brytyjczyk, mimo porażki w u28, ma szansę na to najważniejsze Mistrzostwo Europy. Bohater Barum może być jednak tylko jeden. Jan Kopecky wygrywa ostatnią próbę i ucisza wszelkie wątpliwości (tak jakby jeszcze jakieś były). Czech właśnie przedłużył serię zwycięstw do 5.

źródło: FIA ERC | Filip Mares wywalczył przed swoimi kibicami tytuł

Przez lata obserwowania sportu, zauważyłem, że jedną z jego wartości, którą cenię najbardziej, jest to, że uczy. Uczy rzeczy, które często mają przełożenie nie tylko na sam sport, ale też na codzienne życie. Tegoroczny Rajd Barum uczy przede wszystkim pokory, ale też tego, że nie sztuką jest być szybkim. Szybki może być każdy. Ale mieć tempo i jednocześnie trzymać się z dala od kłopotów, spokojnie i równo przejechać cały rajd – to umiał tylko jeden kierowca. I ten kierowca stanął potem na najwyższym stopniu podium. W rajdach szybkość jest ważna, ale ważniejsza jest umiejętność jej poskromienia.

źródło: FIA ERC

40018687_1792078930870360_43692362999791616_o

sierpień132019

Zapowiedź Rajdu Barum

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

W ERC przyszedł czas na prawdziwe święto Mistrzostw Europy. Czeski Rajd Barum od lat jest uznawany za jeden z najlepszych i najbardziej elektryzujących rajdów na świecie. Rozgrywany nieprzerwanie od 1971 roku, zasłużył na miano prawdziwego środkowo-europejskiego klasyka. Piekielnie szybkie asfaltowe odcinki w okolicach Zlina znów będą areną kluczowych rozstrzygnięć w tym sezonie.

Trasa

Rajd, tak jak zawsze rozpocznie się superoesem w Zlinie, w piątek w godzinach wieczornych. Rano kierowcy od razu ruszą na wyżyny, gdyż o 10 rozpocznie się OS2 “Brezova”. Oprócz tego zobaczymy jeszcze przejazdy przez “Halenkovice”, “Kostelany” i, mój ulubiony, “Semetin”. Tym razem organizator nie bawił się w dziwaczne układy pętli, więc ponowne pokonanie wyżej wymienionych odcinków, zakończy sobotnie zmagania. Na ostatni etap zaplanowane jest 6 oesów. Wśród nich oczywiście są też te bardziej znane trasy, jak “Majak”, czy “Pindula”. Rajd zakończy najdłuższy ze wszystkich oesów, czyli 24 kilometrowa “Kasava”. Razem 15 odcinków specjalnych i ponad 200 kilometrów oesowych.

źródło: czechrally.com

Król musi obronić swoją koronę

Oczywiście jednym z pierwszych skojarzeń do Rajdu Barum jest Jan Kopecky. Kierowca Skody jest niekwestionowanym królem czeskich oesów. W okolicach Zlina wygrał już 8 razy, a jego obecna seria zwycięstw w tych zawodach wynosi 4. Tak jest, przez 4 lata z rzędu nikt nie był w stanie zatrzymać sympatycznego Czecha. W tym roku nie będzie to łatwe zadanie (zresztą w zeszłym też nie było), gdyż stawka jest tradycyjnie bardzo rozległa i bardzo mocna. Ulubieniec lokalnych kibiców w ten weekend zmierzy się m.in.: z Lukyanukiem, Maresem, czy chociażby Gryazinem, który zdaje się być czarnym koniem imprezy. Chociaż na przekór, temu wszystkiemu co tutaj napisałem, należałoby się zastanowić, czy to właśnie nie rywale Kopeckyego mają tu trudniejsze zadanie niż on sam. Dodatkowo fakt, iż obecny Mistrz Świata WRC 2 będzie miał do dyspozycji najnowszą ewolucję Skody Fabii R5, a trasy całego rajdu byłby w stanie przejechać bez opisu i zamkniętymi oczami, stawia Czecha w roli zdecydowanego faworyta.

źródło: Jan Kopecky Official

Punkt zwrotny sezonu

Tak jak przy okazji innych rund, tak i tutaj nie unikniemy przedstawienia sytuacji Łukasza Habaja i Alexeya Lukyanuka. Po włoskiej rundzie ERC, Rosjanin wrócił na fotel lidera, po raz pierwszy od marca. W Czechach wszystkie znaki na niebie i ziemi zdają się też wskazywać na to, że Rosjanin będzie w tej rywalizacji zwycięski. Startował na Barum już 3 razy i ze wszystkich zawodników to on właśnie najbardziej zbliżył się do pokonania Kopeckyego na jego własnym podwórku. Ale mimo korzystnej pozycji Alexeya, ten sezon nie jest w 100% udany i nie wszystko w jeździe Lukyanuka jest takie, jak powinno. Więc jest być może cień nadziei dla Habaja. Rajd Barum jest przede wszystkim bardzo szybkim, ale też bardzo trudnym rajdem. Niektóre partie są bardziej techniczne niż na to wyglądają, wjazdy i wyjazdy spomiędzy drzew nie pomagają w widoczności, a same drogi są chwilami tak ciasne, że margines błędu jest ograniczony do minimum. Lukyanuk jest uważany za kierowcę, które często zaprzepaszcza dobre miejsce na mecie, poprzez chęć bycia szybszym, niż jest to możliwe. Swoją drogą przed początkiem sezonu nikt nie przypuszczał, że Habaj będzie w ogóle walczył o mistrzostwo. Więc jeśli Polak będzie się trzymał w miarę blisko za Rosjaninem, to może nie wszystko jeszcze stracone.

źródło: Alexey Lukyanuk Page | Lukyanuk był najbliżej zwycięstwa w Czechach w 2016

Start po sąsiedzku

Łukasz Habaj nie będzie na szczęście jedynym Polakiem, jaki wystartuje w czeskiej rundzie ERC. W najwyższej kategorii oprócz niego pojedzie jeszcze Mikołaj Marczyk. Było to już co prawda wiadome przed sezonem, ale nadal uważam, że jest to jedna z niewielu dobrych rzeczy, które wydarzyły się w tym roku na naszym podwórku. Nad talentem Marczyka już kilka razy się rozpisywałem, więc żeby nie wyjść na psychofana, napiszę tylko, że to bardzo dobrze, że rodzimy zespół Skody dokłada starań, aby jego kierowca pukał do drzwi europejskiej czołówki. Oczekiwania wobec lidera RSMP mam nawet spore, ale by nie pompować balonika należy dodać, że w tak legendarnym rajdzie ważne jest doświadczenie. A “Miko” startuje tam pierwszy raz. Tak czy inaczej dopingujmy, wspierajmy, ale nadzieje dobierajmy ze zdrowym rozsądkiem. W Czechach nie pojedzie tym razem Puchar Abartha, więc Dariusza Polońskiego nie zobaczymy. Nic straconego, bo też w Pucharze, ale tym razem Opla Adama, pojedzie Szymon Żarłok, czyli zeszłoroczny Wicemistrz Śląska. W tym sezonie zgarnął już dwa podia, więc podczas Rajdu Barum mamy nadzieje na kolejne.

źródło: Miko Marczyk Motorsport

Przyznam się bez bicia, zapowiedź do najbardziej obszernych nie należy. Ale mimo, że trudno mi o tym rajdzie coś więcej napisać, to nie bierzcie tego za zniechęcanie. Nadal uważam, że Rajd Barum to najlepsza impreza w kalendarzu i wierzę, że tegoroczna edycja urośnie do tego miana.

67064850_2472426452883929_8491328095708512256_o

lipiec272019

L’Italia s’e desta

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Czyli Rajd Rzymu 2019

Przed rajdem

Ciekawostka: w tym sezonie ERC nie mieliśmy jeszcze rajdu z deszczową pogodą. Przy okazji zmagań w Rzymie na pomoc przyszli jednak synoptycy, którzy przewidywali bardzo mokry weekend w okolicach wiecznego miasta. Jednak piątek, podczas którego rozegrano odcinek kwalifikacyjny, sprawiał, że na te prognozy trzeba było patrzeć ze sporym dystansem. W samych “kwalifikacjach” największy powód do dumy mieli konstruktorzy Fabii R5 w Mladej Boleslav. W pierwszej czwórce aż trzy samochody pochodziły z czeskiej fabryki. Najszybszą Skodę prowadził Nikolay Gryazin, który wpadł do Italii na okazjonalny start w Mistrzostwach Europy. Oprócz niego na podium znalazł się pierwszy z lokalnych zawodników – Andrea Crugnola i Luca Rossetti w Citroenie C3 R5. Czwarty czas Łukasza Habaja należało traktować z optymizmem, tym bardziej, że Lukyanuk był dopiero 12.

źródło: FIA ERC

Etap pierwszy, OS 1-3

Włosi są znani jako skory do zaczynania pracy wcześnie rano naród, więc pierwszy sobotni oes zaczynał się o 9:30. Wcześniej niż na Łotwie i Kanarach. Jednakże nawet niewyspanie nie było w stanie stanąć na drodze Gryazinowi, który pokonał Crugnolę i Basso o nieco ponad 1,5 sekundy. Pierwsza trójka była mocno ściśnięta, ale dalej stawka się rozszerzała. Lukaynuk stracił aż 10 sekund, Habaj prawie 20, a o Ingramie nawet szkoda pisać. Pierwszym pechowcem został Hiroki Arai, który zgodnie z asfaltową tradycją, przebił oponę. Jest takie przysłowie, że “wszystko dobre, co się szybko kończy”. Gdyby odnieść je do występu Gryazina w tym rajdzie, to pewnie miałoby jakieś zastosowanie. Młody Rosjanin na OS2 przecenił możliwości swojej rajdówki w kwestii hamowania. Spowodowało to, że Mistrz Europy do lat 28, wyfrunął w Apenińskie zarośla na jednym z ciaśniejszych zakrętów. Załodze nic się nie stało, ale klatka uległa uszkodzeniu, więc było jasne, że Nikolaya w tym rajdzie już nie zobaczymy. Na błędzie rywala skorzystali gospodarze. Cała pierwsza trójka drugiej próby była w barwach włoskiej flagi. Zwycięzcą i liderem został Crugnola, na drugim miejscu znalazł się Basso, trzeci był Rossetti. Jednak nie wszyscy lokalni kierowcy mieli szczęście. Kolejną ofiarą opon Michelin został Simone Campedelli w nowej Fieście R5. Na OS3 Crugnola, jakby chcąc zaznaczyć jeszcze bardziej swoją dominację, znów był najszybszy. Blisko rodaka znalazł się znów Rossetti, ze startą zaledwie 0,2 sekundy, a jednopaństwowe podium skompletował Basso. W międzyczasie na słabych przejazdach Maresa i Scandoli skorzystał Habaj, przesuwając się na 5 miejsce. Tempa nie miał Lukyanuk, który po pierwszych oesach znalazł się oczko wyżej od Polaka. Podsumowując: Włosi rządzą i dzielą.

źródło: ewrc.cz | Dla Nikolaya Gryazina był to zdecydowanie za krótki wsytęp

Etap pierwszy, OS 4-6

Jeśli na pierwszej pętli decydowała znajomość odcinków, to “na chłopski rozum” na drugiej powinniśmy widzieć bardziej zażartą walkę z czołówką ERC. Jednak często, tak jak i tym razem, ta logika jest niewiele warta. OS4 pada łupem Basso, ale oczy wszystkich są zwrócone w innym kierunku. Rzymskie drogi w tym roku nie są łaskawe dla liderów. Następny w kolejce do przebicia opony okazuje się być Crugnola. Dwuminutowa starta skutecznie spycha dotychczasowego lidera poza pierwszą dziesiątkę. Na tym samym oesie z trasy wypada także wicelider – Luca Rossetti. Wobec tego jedynym, który unika kłopotów jest Basso i to właśnie on obejmuje prowadzenie. Ale aby jeszcze bardziej wszystkich skonsternować, biuro rajdu wlepia karę wysokości minuty Lukyanukowi za nieprawidłowości w serwisie. Tak więc po czterech oesach pierwszy Basso, drugi po tym całym zamieszaniu jest Habaj, trzeci Mares. Na następnej próbie górą jest Crugnola, tym razem już na w pełni sprawnych oponach. Drugi czas wykręca Lukyanuk w obarczonym karą Citroenie. Habaj pokazuje, że na podium przypadkiem się nie znalazł i zgarnia trzeci czas. Na następnym oesie polskiego lidera ERC zgarnia tym razem murek i wszyscy kibice nad Wisłą mogą się synchronicznie złapać za głowy. 6 cennych punktów przepadło, a rozkręcać zaczyna się Alexey Lukyanuk. Oes wygrywa po raz kolejny Crugnola, ale Mistrz Europy wskakuje na 4 lokatę. Prowadzenie Basso wydaje się niezagrożone. Dzięki wszystkim tym przebitym oponom i wycofaniom, na drugie miejsce awansuje Campedelli. Trzeci cały czas Mares.

źródło: rallyromadicapitale.it

Etap drugi, OS 7-10

Ostatni dzień rajdu do najkrótszych nie należał. W niedzielę czekało nas aż 10 odcinków specjalnych. Mimo, że ta liczba robi wrażenie, to organizatorzy poszli w ilość, a nie długość: tylko cztery odcinki przekraczały 10 kilometrów. Cel na drugi etap dla Giandomenico Basso był jasny: dowieźć prowadzenie do mety. Ten rajd udowodnił już jednak, że nawet posiadanie dużej przewagi nie daje poczucia bezpieczeństwa. Pierwszy niedzielny oes padł łupem Campedelliego. Ciężka wspinaczka w górę tabeli poprzedniego dnia, wreszcie została wynagrodzona i Włoch miał chwilę satysfakcji. Długo ona jednak nie trwała, bo na następnej próbie swoją szybkość znowu zademonstrował Crugnola. Niedoszły lider wygrał OS8, 9 i 10, znajdując się tylko 11 sekund za Lukyanukiem na koniec pierwszej pętli. Po Rosjaninie dało się poznać wielką frustrację spowodowaną wczorajszą karą. Na mecie cały czas narzekał i wściekał się, a dobre tempo bezpośredniego rywala nie poprawiało mu humoru. Nie tylko Mistrz Europy popełniał błędy. Na OS9 jak nowicjusz zachował się Norbert Herczig, który zapomniał przełączyć swojego Volkswagena Polo R5 w tryb wyścigowy. Przy okazji oponę przebił Andrea Nucita, co pozwoliło Dariuszowi Polońskiemu objąć prowadzenie w Pucharze Abartha i ERC 2.

źródło: fb/Simone Campedelli | Campedelli dostał bardzo odpowiedzialne zadanie – debiut Fiesty R5 na asfalcie

Etap drugi, OS 11-14

Mimo braku spektakularnych czasów, ciągle bardzo równym tempem pierwszą pętlę pokonał Basso. Co prawda jego przewaga nad Campedellim zmalała do 47 sekund, ale nadal triumf w Rzymie miał na wyciągnięcie ręki. Doświadczony Włoch taką jazdę kontynuował także po serwisie, a w międzyczasie kibiców pasjonowała walka o trzecie miejsce. Z racji tego, że Crugnola wygrał kolejny oes, to jego strata do Lukyanuka stopniała do nieco ponad 10 sekund. Ale Rosjanin też nie próżnował i przeskoczył Filipa Maresa, znajdując się tym samym na trzecim miejscu. Jego włoski rywal też obrał Czecha na celowniku i dopadł go na OS13. Crugnola zdobył komplet zwycięstw na drugiej pętli wygrywając jeszcze OS14 i znajdując się sekundę za Mistrzem Europy. O tym, kto zajmie trzecie miejsce, miały zadecydować dwie krótkie uliczne próby w Ostii. W międzyczasie z dala od kłopotów trzymali się pozostali Włosi. Basso i Campedelli jechali równo i spokojnie utrzymując się na pierwszych dwóch miejscach. Dawało to miejscowym kibicom nadzieję, że ich wszyscy reprezentanci znajdą się na podium.

źródło: FIA ERC | To nie był przyjemny rajd dla Lukyanuka

Etap drugi, OS 15-16

Tak więc dwa krótkie uliczne oesy, które przed rajdem miały pewnie mieć funkcję czysto rozrywkową, teraz zyskały dodatkowy ekscytujący element. Zażartą walkę o trzecie miejsce. Pięć minut po godzinie 19 wszyscy są już gotowi. Najlepiej na pierwszym przejeździe, przez mający 1,1 km odcinek, radzi sobie nie kto inny, tylko Andrea Crugnola. Kluczową kwestią jest jednak to, ile czasu straci Lukyanuk, a ten wjeżdża na metę z czasem gorszym o…dokładnie sekundę. To znaczy, że przed ostatnim sprintem przez ulice Osti obaj zawodnicy mają taki sam czas w generalce. Sytuacja nie mogłaby być jaśniejsza: kto będzie szybszy ten zdobywa trzecie miejsce. Jednak zanim dwaj główni rywale tej, jak przystało na Rzym, zażartej walki, to swoją prędkość pokazuje Arai wykręcając najlepszy czas. Niewiele gorszy czas ma Habaj i ta dwójka staje się punktem odniesienia dla całej stawki. Ale tylko do czasu przejazdu Crugnoli, który znowu jest najszybszy. W tym momencie Lukyanuk ma wszystko w swoich rękach, a kiedy przecina linię mety okazuje się, że z tych rąk znowu wypuścił podium. Górą jest Crugnola, ale nie tylko on. Cała Italia ma powody do radości, bo na podium Rajdu Rzymu królują tylko flagi Włoch. Basso swoją spokojną jazdą wygrywa w Rzymie pierwszy raz w karierze. Campedelli dowozi nową Fiestę R5 na drugim miejscu w jej asfaltowym debiucie. Crugnola wraca z dalekiej podróży w okolicach drugiej dziesiątki, prosto na najniższy stopień podium. Włosi udowadniają, że mimo upływu lat, motorsport nadal jest w ich żyłach.

źródło; FIA ERC | Andrea Crugnola na ostatnim odcinku, w drodze po 3 miejsce

Mimo komentarza Alexeya Lukyanuka na ostatnim oesie, który brzmiał “cieszę się, że ten cyrk już się skończył”, to Rosjanin i tak awansował na pozycję lidera ERC. Co prawda w frustrującym rajdzie, ale jeśli w sierpniu zdobędzie podium na Barum, to nikt Rajdu Rzymu w jego wykonaniu nie będzie pamiętał. Tym samym komplikuje się sytuacja Łukasza Habaja. Katowiczanin umiejętnie trzymał Ingrama za plecami, ale kiedy do walki dołączył Lukaynuk wiadomo było, że będzie ciężko. Po błędzie we Włoszech teraz zadanie Łukasza jest jeszcze trudniejsze. Trudniejsze, ale nie niemożliwe. Koniec końców, nie takie rzeczy już się w rajdach działy.

źródło: FIA ERC

65600853_2282085505207919_8973094134919200768_o

lipiec52019

Mazurski moment

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Czyli Rajd Polski 2019

Przed rajdem

Zanim rajd się w ogóle zaczął, to te wspaniałe warunki wcale nie były takie pewne. W bazie rajdu w Mikołajkach przez cały czwartek na zmianę mżyło i padało, a ciemne chmury roztoczyły się nad Mazurami. Gdy przyszedł czas na odcinek testowy i kwalifikacyjny, co prawda już nie padało, ale temperatura znacznie mijała się z tym, co kibice mogli sobie wyobrażać. Na samym shakedownie – pierwsze spore zaskoczenie. Najszybszy nie jest ani Lukyanuk, ani Habaj, ani Marczyk, tylko gość z Czech – Filip Mares w równie czeskiej Skodzie Fabii. Jego czas jest tym bardziej niespodziewany, gdyż jest to dopiero drugi szutrowy rajd Maresa w tym sezonie. Takie rozstrzygnięcia w czwartek budzą apetyty na ciekawy rajd.

źródło: MOL Racing Team

Etap pierwszy, OS1

Piątek godzina 18:00, więc nic już nie powstrzymuje tłumu kibiców przed zajęciem miejsc na Mikołajki Arena. Jeden z niewielu superoesów z prawdziwego zdarzenia w ERC. Po ponad dwóch godzinach walki na arenie, pierwsza próba pada łupem Jariego Huttunena, a tylko 0,2 sekundy później stoper zatrzymuje Lukyanuk. Na trzecim miejscu ląduje, wspierany dopingiem, Marczyk, natomiast Habaj jest czwarty. Cała stawka przejeżdża bezpiecznie i bez większych przygód. Nastroje umiarkowanie zadowolone, ale kilka załóg wspomina o tym, jak śliska jest nawierzchnia, a kilka innych skarży się na wszechobecne błoto. Dominuje jednak oczekiwanie wśród zawodników na “prawdziwe” odcinki w sobotę.

źródło: rajd polski | rally poland

Etap pierwszy, OS 2-5

Alexey Lukyanuk nie wygrał ani żadnego z odcinków testowych, ani superoesu. Jednak następnego dnia o wczesnych godzinach porannych dzieje się to, co nieuniknione. Rosjanin jest najszybszy na “Paprotkach”, objeżdżając drugiego Huttunena o ponad 6 sekund. Trzeci czas przypada Maresowi, który najwidoczniej nie zamierza spoczywać na laurach. Najlepszy z Polaków jest Habaj z czwartym miejscem na odcinku. Nowy lider rajdu idzie jednak za ciosem i OS3 też idzie po jego myśli. Tym razem Huttunen traci aż 10 sekund, a po następnym oesie starta Fina będzie już równa 25,6 sekundy. Pierwsza pętla to też pierwsze ofiary mazurskich szutrów. Na pierwszym oesie tego dnia oponę przebija Herczig, na następnym amortyzator psuje Byśkiniewicz, a na odcinku numer 4 z rajdem żegna się Plachytka. Do wizyty w serwisie został już tylko OS5, gdzie polscy kibice w końcu mają powody do radości. Najszybszy jest Marczyk (tym samym to jego pierwszy wygrany OS w ERC), drugi czas wykręca Habaj, Huttunen czwarty, Lukyanuk dopiero 19. Rosjanina to pewnie za bardzo nie martwi, bowiem przed popołudniowymi oesami ma nadal ponad 20 sekund przewagi.

źródło: rajd polski | rally poland

Etap pierwszy, OS 6-9

Drugą pętlę zaczynamy znowu od zwycięstwa Lukyanuka, ale tym razem mniej okazałego. Huttunen traci “tylko” 2,9 sekundy, a Mares jest znowu trzeci. Całe podium wygląda identycznie także na OS7, ale pochawała należy się Aronowi Domżale, który ma świetny przejazd i zajmuje 4 pozycję na odcinku, a 6 w generalce. Od tego co dzieje się w pierwszej trójce, zdecydowanie bardziej ciekawie wypada rywalizacja poza podium. W walce polsko-polskiej Marczyk z Habajem pojedynkują się przez cały poranek, po OS7 przewagę ma Marczyk. Ale jest to przewaga niewielka, bo rzędu 2,1 sekundy. Po OS8 maleje jednak zaledwie do 2 sekund, a Łukasz Habaj generalnie ten odcinek zapamięta dobrze, bo na skutek awarii poza punkty spada Ingram. Daje to liderowi ERC trochę więcej spokoju i bezpieczeństwa. Ósma próba nie tylko Habajowi zapadnie w pamięć, gdyż potwornie wyglądający wypadek ma Marcin Słobodzian. Po wielkrotnym rolowaniu jego Fiesta R5 nadaje się najwyżej na skup złomu, ale najważniejsze, że ani kierowcy, ani pilotowi nic się nie stało. Sam odcinek wygrywa znowu Lukyanuk, a dalej są, po raz kolejny, Huttunen i Mares (panowie powinni spróbować sił w biegach na regularność). Ostatni oes dnia to znowu przejazd przez tor w Mikołajkach. Po raz kolejny dobrze radzą sobie rodacy, ale król po pierwszym etapie może być tylko jeden – Alexey Lukyanuk. Po sobocie da się wyczuć generalne zadowolenie, zarówno wśród kierowców, jak i kibiców. Jednak w każdym z ostatnich edycji rajdu jest jedna sytuacja, która sprawia, że wszyscy tracimy wiarę w ludzkość. Poważnie, takie kuriozalne zajścia robią się powoli tradycją tych zawodów. W 2015 był traktor na trasie, w 2017 wóz straży pożarnej, a co w tym roku? Rolnik, który w ramach protestu wbiegł na oes i starał się powstrzymać pędzącego w Peugeocie 208 R2 Efrena Llarenę. Hiszpana nie był w stanie zatrzymać nawet polski folklor, więc po wyminięciu protestującego pognał prosto na drugie miejsce w kategorii. Strach pomyśleć, jaka przeszkoda wylezie na trasę za rok.

źródło: Miko Marczyk Motorsport

Etap drugi, OS 10-12

Sobotę zakończyliśmy na torze w Mikołajkach i tam też zaczynamy niedzielę. Z tym, że teraz w trochę innej formie, bo na torze jest tylko start oesu. Wszyscy mówią, że ślisko, zdradliwie i szybko, ale nic z tych warunków nie robi sobie Huttunen, który wygrywa swój drugi oes w tym rajdzie. Znów minimalnie za nim jest Lukyanuk, a trzecie miejsce przypada Habajowi. Pozwala mu to na przeskoczenie Marczyka w generalce. Dobry wynik działa na byłego Mistrza Polski motywująco, bo na OS11 ex aequo z Huttunenem wykręca najlepszy czas. W międzyczasie mazurskie drogi znowu dowodzą, że nikt nie jest tu bezpieczny. Zaledwie na kilka zakrętów przed końcem oesu, Lukyanuk uderza w coś na drodze i jego opona ulega całkowitej delaminacji. Lider rajdu na mecie jest wściekły, ale ma szczęście w nieszczęściu, bo stracił 16 sekund, co pozwoliło mu na utrzymanie się na pierwszym miejscu. Nie tyko Mistrz Europy jechał z przygodami. W drzewa poleciał Łukasz Kotarba, ale jego Citroen był w stanie dojechać do mety. Trochę mniej szczęścia miał Albert von Thurn und Taxis (tak, to jest jego pełne nazwisko, jest niemieckim księciem), który urwał koło. Dramaty na OS11 nie zdążyły się skończyć, gdy dziać zaczęło się na próbie numer 12 “Użranki 1”. Najpierw rolkę zaliczył Hiroki Arai, chwilę potem oponę przebił Marczyk, a na koniec ten sam los spotkał Maresa. Wszystkie zawirowania sprawiły, że na najniższym stopniu podium znalazł się Łukasz Habaj. Na oesie najszybszy był Lukyanuk, zapewne pragnący powetować sobie pecha z poprzedniego przejazdu. Tempo odnalazł Ingram, ale po jego wczorajszych wynikach, dzisiaj jechał już tylko “o honor”. Na koniec pętli Lukyanuk miał już ponad 30 sekund przewagi nad Huttunenem i znowu znalazł się w komfortowej sytuacji.

źródło: FIA ERC

źródło: FIA ERC | Lukyanuk z przebitą oponą na OS11

Etap drugi, OS 13-15

Tak to już w rajdach jest, że po swoistym trzęsieniu ziemi i przetasowaniach, musi być trochę spokoju. Rajd Polski wkraczał właśnie w tą fazę. Lukyanuk ma taką cechę, którą ma większość szybkich kierowców. Jeśli znajdzie swoje tempo, to bardzo długo jest je w stanie utrzymać. Potrafi seryjnie wygrywać odcinek za odcinkiem, będąc coraz szybszym. Tak więc łupem Rosjanina padają oesy 13 i 14: na żadnym rywale nie są w stanie się do niego zbliżyć. Huttunen wie, że Mistrz Europy jest za szybki, a Habaj i reszta załóg na punktowanych miejscach zdaje się być po prostu usatysfakcjonowana swoją pozycją. Więc nadchodzi końcowy akord całego rajdu – OS15. Jego trasa w większości przebiega po trasie “Baranowa”, w tym przez rozpoznawalną sekcję wśród pozostałości PGR-u. Sekcja ta sprawiła zawodnikom sporo problemów na poprzednim przejeździe. Jarosław Kołtun i Mikka Hokkanen nie wyhamowali na asfaltowym łączniku i zatrzymali się dopiero na ścianie stodoły. Hokkanen wylądował na dachu swojego samochodu, ale udało się wrócić na koła i fińska załoga pojechała dalej. Kołtun jednak wśród drewnianych hal już pozostał. W sportowej rywalizacji na ostatnim odcinku, stało się to, co nieuniknione. Alexey Lukyanuk wygrał OS15 i wygrał przy tym Rajd Polski po raz pierwszy w karierze. Sam odcinek jednak znowu przebiegł w dramatycznych okolicznościach, gdyż dachowanie zaliczył Marijan Griebel, a gdy Niemiec wylądował, okazało się, że jego Polo R5 blokuje całą drogę. Konieczne było więc wywieszenie czerwonej flagi i przerwanie odcinka. W międzyczasie pecha miał też Krzysztof Hołowczyc, który w tym rajdzie podróżował swoją Subaru Imprezą jako “zerówką”. W “babci”, jak Mistrz Europy z 1997 roku nazywa swoją rajdówkę, posłuszeństwa odmówił silnik. Cały odcinek wreszcie jednak ruszył, z prawie godzinnym opóźnieniem. Drugie miejsce do mety dowiózł Huttunen, a trzeci był Łukasz Habaj, który utrzymał się na prowadzeniu w punktach w ERC. Mimo to, na ustach wszystkich było wreszcie pierwsze zwycięstwo Lukyanuka i przełamanie trwającej 4 miesiące złej passy. Jak to napisałem przed rajdem: “lepiej późno niż wcale”.

źródło: rajd polski | rally poland

Rajd Polski w tym roku wypadł o wiele lepiej niż w zeszłym. Więcej zgłoszeń, więcej odcinków, więcej kibiców i więcej wydarzeń na oesach. W tym wypadku “więcej” znaczy lepiej. Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że o WRC w najbliższych latach możemy najwyżej pomarzyć. Czasem w życiu trzeba się cieszyć z tego, co się ma. A mamy wspaniały rajd w drugim najważniejszym rajdowym cyklu. Doceńmy to.

czerwiec272019

Zapowiedź Rajdu Polski

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Docieramy niniejszym na największe i najbardziej wyczekiwane wydarzenie motorsportowe w naszym kraju. 76 edycja Rajdu Polski czyni naszą flagową imprezę drugim najstarszym rajdem na świecie. Mimo tak bogatej historii, wspaniałych tras i niepowtarzalnego klimatu, po raz kolejny będziemy musieli się zadowolić jedynie ERC. Jednak, pomimo że stawki Mistrzostw Świata nie przyjdzie nam oglądać, to zmagania wokół Mikołajek nadal będą bardzo ciekawe.

Trasa

Fakt, że pierwszą próbą rajdu jest superoes na torze w Mikołajkach wrył mi się w świadomość tak mocno, jak skarpety do sandałów nad Wisłą. Tor wybudowany specjalnie pod rajdy, zawsze przyciąga tłumy kibiców. Czuć atmosferę wyczekiwania, gdyż dla wielu jest to pierwsza szansa w ten weekend, by zobaczyć rajdówki w pełnej krasie. Pamiętam dobrze, jak podczas startów Roberta Kubicy w WRC, panowała tam iście stadionowa atmosfera. Sobotę zaczniemy szybką pobudką, bo już o 8:30 powita nas mój ulubiony odcinek w rajdzie – “Paprotki”, potem przyjdzie czas na klasyczne “Stare Juchy” z wieloma asfaltowymi łącznikami i najdłuższe w rajdzie 28-kilometrowe “Olecko”, które przebiega w większości po trasie znanego “Świętajna”. Wszystkie oesy zostaną oczywiście przejechane dwukrotnie. Pętlę, a także etap zakończą kolejne przejazdy przez superoes. Sobota to już tylko 6 odcinków. Rozpoczniemy na próbie “Mikołajki MAX”, która zadebiutowała w zeszłym roku, później załogi udadzą się do Mrągowa na OS11 (i 14 po południu). Rajd zakończy OS ”Użranki”, czyli kultowe “Baranowo”, ale w nieco innym wydaniu. Pogoda zapowiada się słonecznie, dlatego miejmy nadzieje na dużą liczbę kibiców przy trasie.

autor: Francesco Morittu | Jak to mówią nasi południowi sąsiedzi: “to se ne vrati”

Polska vs Reszta Europy

Jeśli chodzi o Łukasza Habaja, to przed sezonem polska runda ERC była typowana jako jeden z tych rajdów, gdzie Katowiczanin może powalczyć o podium, czy nawet zwycięstwo. Jednak podczas tegorocznego cyklu te nadzieje zdążyły urosnąć do oczekiwań. Habaj w ten weekend będzie pod presją oczekiwań kibiców z całej Polski. Dla większości właśnie on był celem przyjazdu na Mazury, by go dopingować przy odcinkach i być świadkiem ewentualnego triumfu. Cóż, jeśli Łukasz chce myśleć o tytule mistrzowskim to prawda jest taka, że z Mikołajek musi wywieźć pokaźną sumę punktową. Prawdą jest jednak też to, że nie ma sensu pompować balonika. Rajd Polski jest piekielnie trudny i wymagający nawet w 2-dniowej formie. Wielu mocniejszych kierowców nie dało rady mazurskim szutrom, dlatego oczekiwania trzeba dobierać z rozsądkiem.

źródło: FIA ERC

Oczywiście Łukasz Habaj nie będzie jedynym polskim nazwiskiem na liście startowej. Tych nazwisk będzie sporo dzięki temu, że Rajd Polski jest też rundą RSMP. Czarnym koniem zmagań może być Mikołaj Marczyk, który moim zdaniem jest najbardziej obiecującym kierowcą naszego młodego pokolenia. Popularny “Miko” ma w tym sezonie zaplanowany także start w czeskim Rajdzie Barum, dlatego miejmy nadzieję, że Skoda Polska Motorsport zgodzi się w przyszłości na pełen program w ERC. Oprócz Marczyka, warto też obserwować wiecznie szybkiego Jakuba Brzezińskiego i Łukasza Kotarbę w C3 R5. Po przeciwnej stronie barykady stanie cała śmietanka ERC, z Chrisem Ingramem na czele. Brytyjczyk na ten moment jest głównym rywalem Habaja w generalce, więc będzie dodatkowo zmotywowany by urwać mu punkty w jego domowym rajdzie. Namieszać może też Jarri Huttunen, którego możecie kojarzyć ze startów w WRC 2 w juniorskim zespole Hyundaia. Młody Fin jest bardzo utalentowany, Skandynawowie zawsze byli mocni na mazurskich trasach.

źródło: Miko Marczyk Motorsport | Mikołaj Marczyk to najbardziej obiecujący kierowca polskiego młodego pokolenia

Lepiej późno niż wcale

Kolejną rundę ERC można potraktować jako kolejny pretekst do zadania sobie pytania “Czy tym razem Lukyanuk wreszcie wygra rajd?”. Rosjaninowi w Lipawie udało się zdobyć drugie miejsce, więc najwyższy czas, by dojechał oczko wyżej, bo obrona tytułu zaczyna się oddalać. Co ciekawe trochę trudno oszacować jakie szanse ma w Polsce Lukaynuk. Z jednej strony nie ma w tym rajdzie praktycznie żadnego doświadczenia, a w zeszłym roku rywalizację zakończył już na OS4. Z drugiej, jak już kilka razy wspominałem, Alexey bardzo lubi szybkie i wyboiste rajdy, w dodatku charakterystyka Rajdu Polski jest bardzo podobna chociażby do Rajdu Estonii, gdzie swego czasu Rosjanin rozdawał karty. Jedną kwestią, o której chciałem jeszcze wspomnieć jest to, że Lukyanuka nie można lekceważyć. Mimo tylko jednej wizyty na podium w tym sezonie, Mistrz Europy w każdym rajdzie był bardzo szybki, jedyne czego mu zabrakło, to postawienia przysłowiowej “kropki nad i”. A kluczowe jest uświadomienie sobie, że prędzej, czy później to mu się uda. Jednak im dłużej będzie trwał ten impas, tym lepiej dla Habaja.

źródło: Alexey Lukyanuk Page

"Dziadki" na oesy

Na koniec chciałbym jeszcze wspomnieć o pewnej ciekawostce. Otóż, jak już napisałem, Rajd Polski będzie także rundą RSMP, a z racji tego będziemy mogli oglądać także samochody w klasach historycznych. Klasyki na trasach wokół Mikołajek nie są oczywiście niczym nowym, ale poprzednio występowały pod postacią “zerówek”, albo przejazdów pokazowych. W tym roku walczyć będą o zwycięstwo i będziemy mogli podziwiać Subaru Imprezę 555 z Michałem Pryczkiem za kierownicą i Subaru Imprezę GT, którą poprowadzi Paweł Grzywacz. Miejsce znalazło się także dla BMW M3 i dwóch Hond Civic. Napomknąłem temat “zerówek”, więc wspomnę jeszcze, że zabraknąć nie mogło oczywiście Krzysztofa Hołowczyca i Macieja Wisławskiego, którzy za kierownicą “babci” (czyli Subaru Imprezy z 97, którą wygrali Mistrzostwo Europy) będą ostatnią załogą, która sprawdzi trasę, przed stawką.

autor: Mateusz Banaś

To tyle jeśli chodzi o zapowiedź. Wobec Rajdu Polski mam spore oczekiwania i mam nadzieję, że dostarczy nam dużo emocji. Oprócz tego na stronie Rally.pl będą się oczywiście pojawiać krótkie podsumowania mazurskich zmagań z moim komentarzem. Jednak na dzisiaj to wszystko.

61194493_2482625875123317_4144054905566396416_o

czerwiec32019

Młodzież na Łotwie

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Czyli Rajd Liepaja 2019

Wizyta ERC na szybkich szutrach jawiła się jako szansa Lukyanuka na to, by wreszcie włączyć się do walki o mistrzostwo i zacząć nakładać presję na Habaja i Ingrama. Obrońca tytułu najchętniej pewnie zapomniałby dwie pierwsze rundy Mistrzostw Europy. Rosjanin wrócił z powrotem na etap kariery, który wydawałoby się, już dawno opuścił. Ale wizyta w małym nadbałtyckim mieście miała być inna. Wreszcie miało nastąpić przełamanie. Jednak na drodze Alexeya stanęli kierowcy, którzy uczyli się mówić, kiedy on zaczynał startować. Młodzież wzięła Lipawę szturmem.

Przed rajdem

Przed rozpoczęciem imprezy wiele mówiło się oczywiście o Oliverze Solbergu. Wszyscy zadawali sobie pytanie, czy Norweg dojrzał już do walki na wysokim europejskim szczeblu? Po odcinku kwalifikacyjnym po raz pierwszy wszystkie krytyczne głosy musiały zamilknąć. Syn Mistrza Świata wygrał z przewagą ponad 0,5 sekundy nad Lukyanukiem. Trzeci Filip Mares tracił już trzy razy więcej. Solberg pokazał już samemu sobie i innym, że ma tempo. Teraz wystarczyło je utrzymać.

źródło: fb/FIA ERC

Etap pierwszy, OS 1-3

Późno, bo punkt 12:00 wszyscy gotowi już na pierwszy oes “Talsi 1”. Wśród przesychających szutrów Solberg nie daje rywalom złudzeń, wygrywając pierwsze dwa odcinki. Najbardziej na ile potrafią się do niego zbliżyć rywale to 2 sekundy, czego dokonuje Lukyanuk na drugim oesie. Ale to i tak nic, bo na OS1 Sesks dostaje 6 sekund. Na zakończenie pętli ruch wykonuje jednak Mistrz Europy w C3 R5. Lukaynuk wygrywa z “młodymi” o 5,4 sekundy i awansuje na drugie miejsce. Liderem cały czas Solberg, trzeci jest Martin Sesks. Poza podium, na 4 pozycji znajduje się Ingram, 5 jest Arai, a 6 Habaj, który korzysta na błędzie Zali Vaidotasa. Ciężkie południe mają zawodnicy w Mitsubishi Lancerach, bo i Sergey Remmenik i Dimitryi Feofanov zaliczają dachowania.

źródło: fb/FIA ERC

Etap pierwszy, OS 4-5

Druga pętla, ale oesy nowe. Czasu nie marnuje Oliver Solberg, który najpierw zgarnia OS4, pokonując o 3,6 sekundy Lukyanuka, a potem wygrywa także na OS5 “EGP Latvia”, gdzie tym razem wkłada Rosjaninowi “tylko” 2,3 sekundy. Sprawia to, że jego prowadzenie nad pomarańczowo-czarnym Citroenem C3 R5 wynosi 9,7 sekundy. Na kończącym dzień odcinku najwięcej problemów sprawia, ustawiona przez organizatora szykana. Przejechać jej poprawnie nie może aż 9 zawodników i wszyscy dostają 20 sekund kary. Za liderami znajduje się młody, ale już doświadczony Łotysz Sesks, który notuje odpowiednio 3 i 4 miejsce. Traci on już jednak prawie 25 sekund. Wzór regularności pokazuje Chris Ingram. Na 4 z 5 odcinków jest na 4 pozycji i nic dziwnego, że na mecie pierwszego etapu również jest 4. Na szczęście dla Łukasza Habaja karę za spóźnienie na PKC otrzymuje Hiroki Arai, co sprawia, że Polak wędruje na 5 lokatę w generalce. 6 jest Mares, a ostatni punkt za pierwszy dzień trafia do Andreasa Tsouloftasa z Cypru. Małe różnice, duże prędkości – powinno być ciekawie.

źródło: fb/ FIA ERC | Solberg był nie do zatrzymania na pierwszym etapie

Etap drugi, OS 6-9

Przewaga 9,7 sekundy to mimo wszystko nie tak dużo, jeśli rozłożymy to na 8 odcinków. Przewaga ta sprawiała, że Lukyanuk musiałby odrabiać co najmniej 1,1 sekundy na każdym oesie. Zadanie bardzo trudne, ale Rosjanin ma w tym rajdzie niezłe tempo. Jednak wszyscy, którzy oczekiwali zażartego pojedynku do ostatnich centymetrów trasy, mogli się nieco rozczarować. Solberg już na pierwszym niedzielnym odcinku pokonał Lukyanuka o 1,2 sekundy, po czym na OS7 wygrał już z przewagą 4,6 sekundy. Zostawiło to Mistrza Europy w niezbyt ciekawej sytuacji ze startą ponad 15 sekund. Ta nieciekawa sytuacja urosła do rangi “mission imposible”, kiedy nastolatek w Polo R5 włożył swojemu rywalowi prawie 5 sekund podczas OS8. W dodatku Lukyanuka na odcinku pokonał jeszcze Vaidotas. Na dodanie otuchy Alexey był najszybszy na “Ramirent 1”, ale tylko o 1,1 sekundy, co nie poprawiło zbytnio jego sytuacji. Po pierwszej pętli prowadzenie Solberga było już równe 19,1 sekundy. Trzeci niezmiennie Sesks, ale Łotysz nie miał już szans na nawiązanie walki z czołową dwójką. Czwarty oczywiście Ingram, piąty Habaj.

źródło: fb/ FIA ERC | Łukasz Habaj pozostaje liderem ERC po tym rajdzie

Etap drugi, OS 10-13

Zwycięstwo Olivera Solbega w takiej sytuacji było już właściwie formalnością, ale nie oznacza to, że syn Pettera Solberga zamierzał się kolokwialnie mówiąc “wieźć” po lipawskich trasach. Norweg idzie za ciosem i objeżdża całą stawkę na OS10 (Lukaynuk traci 3,3 sekundy), minimalnie, bo tylko o 0,1 sekundy z Ingramem na OS11 i dokłada do tego jeszcze trzecie miejsce na OS12, gdzie ulega Lukaynukowi o 1,5 sekundy. Później, by jeszcze dopełnić obrazu dominacji, triumfuje na kończącym rajd OS13 “Liepaja 2”. Z 13 oesów w rajdzie, 10 wygrał Solberg. Norweg był nie do zatrzymania i jedyne, co można zrobić po rajdzie, to tylko bić brawo. Lukyanuk na pierwszy triumf w tym sezonie znowu musi poczekać. Na pocieszenie można dodać, że Rosjanin przynajmniej wreszcie ukończył rajd na podium, ale Alex chyba trochę inaczej wyobrażał sobie wizytę na Łotwie. Później sam w wywiadzie, widocznie sfrustrowany, mówił, że nie rozumie, dlaczego ludzie oczekują od niego drugiego Mistrzostwa Europy. Jakkolwiek by to twierdzenie nie brzmiało, to na pewno można Lukaynuka zrozumieć.

źródło: fb/ FIA ERC | Oliver Solberg nie wygrał jedynie 3 odcinków podczas całej imprezy

Jaki był Rajd Liepaja każdy widział albo przynajmniej czytał tą relację. Dlatego nie ma co podsumowywać, tylko najlepiej zapamiętać sobie ten rajd, bo możliwe, że właśnie byliśmy świadkami narodzin nowej rajdowej gwiazdy. Do sukcesów ojca Oliverowi jeszcze daleko, ale powiedzieć, że jest obiecujący, to nic nie powiedzieć. Na zakończenie pierwszego dnia nie okazywał dużej radości, tylko pierwsze co zrobił, to podbiegł do Alexeya Lukyanuka, podał mu rękę i podziękował za walkę na oesach. Skromność i sportowy duch to bardzo ważne cechy u każdego kierowcy wyścigowego. Czasem nawet ważniejsze, niż sama prędkość.

źródło: fb/Oliver Solberg

Top 5 rajdu

1.Solberg/Johnston

2.Lukyanuk/Arnautov +22.7

3.Sesks/Caune +57.4

4.Ingram/Whittock +1:16.8

5.Habaj/Dymurski +2:17.7

maj232019

Zapowiedź Rajdu Lipawy

Juliuszerc, Relacje i zapowiedzi

Czas szybko mija. Po nieco ponad dwóch tygodniach jesteśmy z powrotem na Mistrzostwach Europy, po raz kolejny na szutrach. Rally Liepaja, czy po prostu Rajd Lipawy, znowu został przeniesiony w kalendarzu i stał się rajdem wiosennym. Łotewskie szutry są piekielnie szybkie i nieprzewidywalne, do tego dosyć dobrze obsadzone. Szykuje się ciekawy rajd!

Trasa

Ale zanim, to najpierw sprawdźmy po czym będziemy się ścigać. Lipawa to jeden z tych rajdów, w których nazwami odcinków są nazwy sponsorów, a nie pobliskich miejscowości czy punktów geograficznych. W dodatku są one, powiedzmy, “ruchome”, co oznacza, że raz ten sam odcinek dostaje jeden sponsor, raz drugi. Stwarza to trochę problemów w rozeznaniu, która część trasy jest nowa. Ale do rzeczy. Organizator przygotował 13 odcinków specjalnych, które łącznie będą miały długość 206,63 km. Zmagania rozpoczniemy w piątek oesem “Talsi”. Generalnie w pierwszym etapie czeka nas 5 odcinków, z czego żaden nie będzie przejeżdżany dwukrotnie. Jest to nie lada wyzwanie dla kierowców i sprawia, że kluczowy do szybkiego przebywania odcinków, będzie dokładny rekonesans. Najwięcej emocji będzie budził OS3 “Ramirent”, który będzie najdłuższym odcinkiem w rajdzie. To tam będą zapadać najważniejsze rozstrzygnięcia. Niedziela powita nas krótkim, bo tylko 6 kilometrowym, “Canon Biznesa Centrs – IB Servis”, następnie udamy się jeszcze na 3 oesy, wśród których będą dwa przejazdy przez “SIXT Rent a car” (to są prawdziwe nazwy, nie zmyślam tego). Ostatnia pętla to dwa przejazdy przez “Neste” i “Liepaja”.

źródło: fiaerc.com

Z ciekawostek, to Rajd Lipawy jest dosyć młodym rajdem. Pierwsza jego edycja odbyła się w 2013 roku i była rajdem zimowym. Na Łotwie ścigali się po śniegu przez 3 następne edycje, aż w lutym 2016 okazało się, że tym razem zimy nie będzie. Rajd został przeniesiony na jesień, stając się tym samym rajdem szutrowym. W tym roku odbędzie się jednak w czerwcu.

źródło: fia.com | Jeszcze nie tak dawno, w Lipawie ścigaliśmy się po śniegu

Brytyjczyk za plecami

Całe szczęście, wbrew wielu obawom, obrona prowadzenia w ERC w wykonaniu Łukasza Habaja nie przypominała desperackiej “obrony Częstochowy”, tylko inteligentną, wyważoną i bezpieczną jazdę. Po dwóch finiszach na podium i pechu Lukyanyuka, Habaj tym razem nie będzie musiał się o Rosjanina martwić. Jedynym, który będzie mógł przeskoczyć byłego mistrza Polski jest Chris Ingram, tracący do niego 8 punktów. Brytyjczyk w Skodzie nadal będzie trudnym i wymagającym rywalem, ale przynajmniej Katowiczanin będzie miał jakiś bufor bezpieczeństwa. Zajmujący 3 miejsce Pepe Lopez traci do Habaja już 23 punkty. Pocieszające dla polskich kibiców może być też to, że Łukaszowi Rajd Lipawy przypadł ostatnio do gustu. Tutaj zdobył swoje pierwsze podium w ERC w 2017 (był trzeci), rok temu był piąty. Także charakterystyka rajdu jest nieco podobna do polskiej. Nie chcę pompować przysłowiowego balonika, ale Łukasz ma w tym rajdzie szansę na co najmniej pierwszą piątkę.

Autorem tej wspaniałej kompozycji jest: RoiBarnett/Blackout

Będzie comeback?

A jak było o Łukaszu Habaju, to teraz musi być o Lukaynyuku. Rosjanin znajduje się w podobnej sytuacji, co Ott Tanak przed rajdem Chile. Udało mu się przegrać kolejny, praktycznie wygrany rajd i teraz znajduje się daleko na 10 miejscu z dorobkiem 14 punktów. Do lidera traci już 44 punkty i biorąc pod uwagę, że kalendarz ERC jest o połowę (o połowę;) krótszy, to w Lipawie Lukaynyukowi wypadałoby wygrać, jeśli chce zachować szansę na obronę mistrzowskiego tytułu. Na pocieszenie dodam, że Lipawa może być odpowiednim miejscem do rozpoczęcia odbudowy pozycji w tabeli. Obecny Mistrz Europy co prawda jeszcze tu nie wygrał, ale co roku pokazuje niesamowite tempo. Szybkie rajdy też sprzyjają Lukaynyukowi, ale i zwiększają ryzyko, że zakończy odważną szarżę na okolicznych drzewach.

źródło: fb/Alexey Lukaynyuk Page | Mimo dobrego tempa, ten sezon nie układa się po myśli Lukyanyuka

Gwiazdorska obsada

Trzeba przyznać, że lista startowa Rajdu Lipawy robi wrażenie. Poza znaną śmietanką ERC, uwagę przykuwa kierowca widniejący na miejscu 10 listy zgłoszeń – Oliver Solberg. W ostatnim artykule, który poświeciłem, nomen omen, młodym skandynawskim kierowcom (polecam lekturę), stwierdziłem, że prawdziwe schody dla syna byłego Mistrza Świata zaczną się dopiero w Europie. Zgodnie z dotychczasowym, dosyć bezpiecznym rozwojem Olivera, padło na rajd, który młody Norweg już bardzo dobrze zna. Startował tu dwukrotnie w Peugeocie 208 R2, dwa razy zajmując drugie miejsce w klasie. Głównym zadaniem będzie przeniesienie doświadczeń z samochodu FWD na R5, gdyż Solberg pojedzie w najnowszym Volskwagenie Polo. Należy jeszcze dodać, że zaliczył już solidny trening w tym samochodzie, bowiem w zimie pojechał w dwóch łotewskich rajdach (które zresztą wygrał) za jego kierownicą. Kontynuując jeszcze wątek podobieństw pomiędzy nim a Rovanperą, to należy pamiętać, iż Kalle też startował w Rally Liepaja i wygrał go w 2016 roku. Czy Oliver Solberg będzie czarnym koniem łotewskiej rundy ERC? Przekonamy się już w ten weekend.

źródło: fb/@oliversolberg | Oliver Solberg zaliczył w tym sezonie już dwa starty na Łotwie

A spoglądając dalej na listę startową mamy m.in.: rzucającego odważne hasła Mattiasa Addielsona w C3 R5, bardzo szybkiego Martinsa Sesksa, czyli mistrza juniorów ERC, czy Ralfa Sirmacisa, który wygrał ten rajd w przeszłości. Oprócz tego są także goście spoza Europy, czyli Paulo Nobre z Brazylii, Hiroki Arai (syn Toshiriego Arai) z Japonii, czy choćby Rakan Al-Rashead z Arabii Saudyjskiej, który pojedzie w barwach bardzo uznanego Printsportu (w zeszłym roku startował tam Łukasz Pieniążek). Ciekawie jest znowu w Pucharze Abartha, gdzie do Andrei Nucity i Dariusza Polońskiego dołączy Reinis Nitiss, którego fani mogą kojarzyć z występów (w dodatku dosyć udanych) w World RX.

źródło: fb/@mattiasadiellson | Mattias Adiellson to jedna z największych nadziei szwedzkich rajdów

Redaktor na mikrofonie

Jeśli chodzi o zapowiedź, to to by było na tyle, ale zamierzam jeszcze skorzystać z możliwości autoreklamy jaką daje mi mój blog:). Mianowicie, podczas weekendu znowu wcielę się w rolę komentatora i będę pracował nad krótkimi podsumowaniami z Rajdu Lipawy. Więc jeśli chcecie zobaczyć (a bardziej usłyszeć) jak radzę sobie w formie mówionej, to obserwujcie profil facebookowy rallypl.